დაახლოებით სამი წუთი ცოცხლობს ცნობიერება მას შემდეგ, რაც სხეულის ყველა ორგანო და ფუნქცია არ მუშაობს. ასეთ დასკვნამდე მივიდნენ საუთჰემპტონის უნივერსიტეტის მეცნიერები. მათ ჩაატარეს ხანგრძლივი კვლევები, რომლის დროსაც დააფიქსირეს 2060 ადამიანის მდგომარეობა ზუსტად იმ დროს, როცა მათ გული უჩერდებოდათ. ამით, სპეციალისტები ცდილობდნენ მოენახათ მეცნიერული საფუძველი იმისა, რომ ზოგჯერ ადამიანი სიკვდილის მერეც ცხოვრობს. სენსორები აფიქსირებდნენ ადამიანის მდგომარეობას მიუხედავად იმისა შეძლეს თუ არა ექიმებმა დაებრუნებინათ მისთვის სიცოცხლე. ექსპერიმენტის მიმდინარეობისას ”იმ ქვეყნიდან” ადამიანების 40% დაბრუნდა. და ისინი (არა ყველა, მაგრამ დაახლოებით ნახევარი) ყვებოდა თუ რას განიცდიდა იმ მომენტში, როცა ყველა მაჩვენებელი სიკვდილს ადასტურებდა - ცნობიერი სიკვდილის შემდეგ მუშაობას განაგრძობდა! ადამიანს ახსოვდა და აცნობიერებდა, როგორ და სად ხდებოდა მათი რეანიმაცია, როგორ უწევდნენ დახმარებას. ექსპერიმენტის ხელმძღვანელი დოქტორი სემ პარნია, რომელმაც შედეგებზე Jurnal Resuscitation -თან ისაუბრა, დარწმუნებულია, რომ ეს კვლევა საფუძველს დაუდებს უფრო დიდ კვლევებს თემაზე, თუ რა ხდება სიკვდილის შემდეგ.

„როგორც მინიმუმ, დღეისათვის ჩვენ გვაქვს მტკიცებულება იმისა, რომ სიკვდილის შემდეგ პირველი რამდენიმე წუთის განმავლობაში ცნობიერება არ კვდება. ჩვენ ვიცით, რომ თუ გული გაჩერდება ტვინი არ ფუნქციონირებს. მაგრამ ამ შემთხვევაში რჩება ცნობიერება, სულ მცირე სამი წუთის განმავლობაში. ჩვენს ექსპერიმენტამდე ითვლებოდა, რომ თუ ადამიანს რამე ”ახსოვს”, ეს არ არის მისი მეხსიერება და ცნობიერება, არამედ უბრალოდ ჰალუცინაცია. ჩვენ დავამტკიცეთ, რომ ეს ასე არ არის. დღეისათვის ჩვენ გვაქვს მტკიცებულება იმისა, რომ გარდაცვალებიდან პირველი რამდენიმე წუთი ცნობიერება არ კვდება“, - აცხადებს სემ პარნია.

მსგავსი კვლევა ერთხელ უკვე ჩატარდა 1970 წლებში - სწორედ მაშინ გამოქვეყნდა ცნობილი ამერიკელი ფსიქოლოგის რაიმონდ მოუდის გახმაურებული წიგნი ”სიცოცხლე სიკვდილის შემდეგ”. კონფერენციაზე ”კლინიკური სიკვდილი-თანამედროვე კვლევები”, რომელიც ცოტა ხნის წინ მელბურნში გაიმართა, მედიკოსები, ფილოსოფოსები, ფსიქოლოგები და თეოლოგები აჯამებდნენ ამ მოვლენის ფენომენს რაიმონდ მოუდმა მაშინ განაცხადა,რომ ”სხეულის უწონადობის შეგრძნების განცდისთვის” დამახასიათებელია შემდეგი ნაბიჯები: ორგანიზმის ყველა ფიზიოლოგიური ფუნქციის გაჩერება (ამასთან მომაკვდავი ასწრებს გაიგოს ექიმის ხმა,რომელიც ფატალურ შედეგს ადგენს); მზარდი უსიამოვნო ხმაური; მომაკვდავი ”გამოდის სხეულიდან” და დიდი სიჩქარით მიექანება გვირაბში, რომლის ბოლოშიც სინათლე ჩანს თვალწინ გაირბენს განვლილი ცხოვრება; იგი ხვდება გარდაცვლილ ნათესავებს და მეგობრებს;