ქვეყანის იმიჯზე კმაყოფილი ტურისტი რომ გავლენას ახდენს, ეს ცნობილი აქსიომაა, მთავარია ვისაც ევალება ტურისტი კმაყოფილი დარჩეს მან იცოდეს, რომ ყოველი ერთი ტურისტი ქვეყანაში შემოსული ინვესტიციაა. წლის ბოლოს, ქვეყანაში ტურისტული ნაკადის შესახებ, რა სტატისტიკას დადებს ხელისუფლება ამას დიდი მნიშვნელობა არ აქვს. ტურისტული ნაკადის ზრდის ტენდენცია შესაძლოა, მომავალ წელსაც შენარჩუნდეს, მაგრამ 2016 წელს კი ვარდნა ნამდვილად დაიწყება. ამას კი მხოლოდ საგარეო საქმეთა სამინისტროს გაუგებარ ინიციატივას - სავიზო რეჟიმის შემოღებას - ნუ დავუკავშირებთ. ეს, მთლიანობაში, ხელისუფლების დიდი დაუდევრობისა და უყურადღებობის ბრალი იქნება.  ამჯერად, საქართველოს სხვა რეგიონებს თავი დავანებოთ და მხოლოდ თბილისზე შეჩერდეთ. თბილისის შემთხვევაშიც თავი დავანებოთ "გარეუბნებს", რომელიც როგორც თბილისის ახალი მერი, " ამბობს, "უსახური ველოსპიედის" განთავსების ადგილია. ვისაუბრობთ დედაქალაქის მთავარ მოედანზე, სადაც მოხვედრას ვერც ერთი ტურისტი ვერ ასცდება და შემთხვევითაც რომ არ მოხვდეს, ცხადია, ქალაქის მთავარი მოედნით დაინტერესდება.
რა ხდება ქალაქის მთავარ მოედანზე, სადაც ერთ-ერთი „მწვანე კუნძული" პუშკინის სკვერია. ექვსი წლის წინ, როდესაც სკვერის რეაბილიტაცია განხორცილებდა, ის მართლაც დადასვენელი სკვერი გახდა. ახლა კი ამ სკვერში ძველი დრო გაგახსენდებათ, როცა არც წყალი იყო, არც მთელი სკამები იდგა და არც შადრევანი მუშაობდა. ზაფხული ისე მიილია, შადრევანზე, რომელსაც მხოლოდ დილით რთავენ, რომ არაფერი ვთქვათ, სკვერში დასალევი წყალიც კი არ მოდის.
ტურისტები კი ვინც, სავარაუდუდ, პირველად არის თბილისში, სამახსოვრო ფოტოებს უწყლო შადრევანთნ იღებენ.  კიდევ უფრო კომუკურია წელს, სკვერში ტურიზმის საინფორმაციო ცენტრის ნაგებობის ჩადგმა, რომელიც დასვნებების დღეებში ისვენებს და საღამოს საათებში არ მუშაობს. ამ დაკეტილ ნაგებობაში მხოლოდ ანთებულ შუქი და ჩართულ მონიტორებია, დახმარებისთვის მისული ტურისტი კი ხელის მოჩრდილებით ცდილობს დააზუსტოს დაკეტილი კარის მიღმა არის თუ არა ვინმე და თუ არ არის, მაშინ რატომ არის ჩართული მონიტორები. ერთხანს ელოდებიან,

 რამდენიმეწუთიანი ინტერვალით კვლავ აზუსტებენ გამოჩნდა თუ არა ვინმე, მერე კი უიმედოდ მიდიან. საინტერესოა რის საფუძველზე დაასკვნა შესაბამისმა უწყებამ, რომ დასვენებისა და უქმე დღეებში ტურისტებს ინფორმაცია არ დასჭირდებათ, ან მით უფრო, საღამოს არ იქნება მათი მომსახურეობა უცხოელებისთვის აუცილებელი, გაუგებარია. ნამდვილად დამსახურებული იქნებოდა იმ პეროსონბისთვის სახელფასო პრემიის დაწესება, რომლებიც ამ ცენტრში დასაქმდებოდნენ და ტურისტებს კეთილი ღიმლით გასცემდნენ პასუხს და არა ისე, როგორც საქართველოს საბაჟოზე აგრესიული მებაჟეები პირდაპირ რომ ვთქვათ, იღრინებიან. ან ისე დაამთქნარებენ თავი სტომატოლოგი გეგონება. ცოტა "ზრდილობიანები" კი შენს პასპორტს მიიფარებენ. ერთი სიტყვით, ქალაქის მთავარ მოედანზე ერთი პატარა სკვერი ყარს. დამტვრეული სკამები, დაუსუფთავაბელი ურნები, რომელსაც ხის ძირას მიმდგარი "გამწარებული" ადამიანის "შემოქმედებაც" ემატება. სკევრის მიმდებარედ საზოგადოებრივი ტულეტი არსადაა. ხოლო მიწისქვეშა გადასასვლელში არსებული „კერძო" ტუალეტი, როგორც მას კერძო მეპატრონე უწოდებს, იმ დროს იღება და იკეტება, როცა მას მოუნდება. ასეც რომ არ იყოს, არც ტრაფარეტია არსად, რომელიც უცხოელებს მიწისქვეშ განთავსებულ ინფრასტრუქტურაზე და კერძოდ, იქ ტუალეტის არსებობის შესახებ მიაწვდიდა ინფორმაციას.
თუ ვინმე ფიქრობს, რომ უფრო მნიშვნელოვანი რამეების მოსაგვარებელი და სამართლიანობის აღდეგნის შემდეგ დადგება სკვერის დალაგების დრო, მერწმუნეთ ამასობაში მთელ თბილისს, შემდეგ მთელი ქვეყანას სუნი აუვა.

 საგარეო სამქეთა სამინისტროს კი სავიზო რეჟიმის შემოღების გამო უცხო ქვეყნებში გაგზავნილი "კონსულების" უკან გამოწვევა მოუხდება ერთი მარტივი მიზეზის გამო, სავიზო განაცხადს არავინ შეიტანს. რატომ? მარტივი პასუხია - იმიტომ.
პუშკინის სკვერში არსებული მდგომარეობამ გვიბიძგა ქალაქში სხვა - რამდენიმე სკვერი და პარკი დაგვეთვალიერებინა. სამწუხაროდ, აღმოჩნდა, რომ იგივე სახის პრობლემებია ვაკის პარკში, „მუშტაიდში", ავლაბრის სკვერში, მოსწავლე ახალგაზრდობის წინ - რუსთაველის გამზირსა და ა.შ.
ეს ძველი და ახალი ფოტოები კი ისე - გარდასულ დღეთა მოგონებებისა და ხვალინდელი უკეთესის ოცნებით გათანგულებს გულის საოხად.