ფერეიდნელი ქართველი ანდრო ნაგელიანი სინანულს გამოთქვამს ხელისუფლების მიერ მისთვის საქართველოს მოაქალქეობის მინიჭებაზე და აცხადებს, რომ ეს მისთვის მოულოდნელი ფაქტი აღმოჩნდა.

სოციალურ ქსელში გამოქვეყნებულ წერლში ნაგელიანი აშნიშნავს, რომ 12 წლის განმავლობაში ცდილობდა "ექართველა", თავს ქართველად მიიჩნევს და იმედს იტოვებს, რომ მომავალში აუცილებლად გახდება საქართველოს მოქალაქე. 

ანდრო ნაგელიანის წერილს უცველად გთავაზობთ:  

ქართველობა ძნელია,მაგრამ აუცილებელი.
ჩემო ძვირფასებო,ჩემო დებო და ძმებო,ჩემო ქართველებო,მოგესალმებით შორეული ირანიდან ყველას ვინც საქაართველოში ან მის გარეთ ცხოვრობთ.უპირველესად მინდა გითხრათ,რომ ყველანი უსაზღვროდ მიყვარხართ და მე თვითონ მახარებს ეს სიყვარული. ახლა კი,რაღაც მინდა გიამბოთ.ამ დღეებში ჩემ ცხოვრებაში საინტერესო მოვლენა მოხდა და მინდა გაგიზიაროთ.რამოდენიმე ხანია,რაც საქართველოში თავისი თანაფესვებისთვის ახალი კანონი ჩამოყალიბდა და ყველა საზღვარგარეთ მცხოვრები ქართველს შეუძლიათ მიიღონ თანამემამულის სტატუსი.
ჩემთვის დიდი პატივი და სიხარულია თუ ჩემი სამშობლო ქართველად მაღიარებს და ჩემი ქართველობის დამადასტურებელ საბუთსაც მომანიჭებს.ამ სურვილით ანთებულმა საჭირო საბუთები შევაგროვე დიდი სიხარულით ჩავაბარე სტატუსის მისაღებად.იქ მითხრეს,რომ 80 დღეში პასუხს გამცემდნენ.დღეებს ვითვლიდი და მოუთმენლად ველოდი ამ ვადის გასვლას.
სწორედ ამ დღეებში დადგა პასუხის მიღების დრო და მე ეჭვიც არ მეპარებოდა,რომ ჩემი სამშობლო ქართველად მაღიარებდა,უარს არ მეტყოდა და სახელმწიფო ამ სტატუსს მომანიჭებდა. ცოტა ხნის წინ ერთ თბილისელ მეგობარს, ირანში-თრეირანში ვუმასპინძლე.იმ საღამოს ჩემს სტუმართან ერთად ინეტრნეტში პასუხი მოვძებნეთ და ვნახე,რომ ჩემთვის უარი უთქვამთ თანამემამულის სტატუსის მონიჭებაზე.გული დამწყდა და ძალიან მეტკინა კიდეც. ჩემი შეგნებული ცხოვრების 12 წელიწადი ქართულ გზაქაზე დავდიოდი.ირანში ვქართველობდი და ჩემი წარმოშობა მეამაყებოდა.არასდროს ჩამითვლია თავი უცხოდ საქართველოსთვის და უცებ უარი მივიღე თანამემამულეობაზე.უარი მითხრეს ქართველად აღიარებაზე.ამის თქმა იქნებ ადვილია, მაგრამ განცდაა ძნელი.არ ვიცი როგორ გამიგებთ,ან როგორ მიხვდებით ჩემი გულის ტკივილს.
მაგრამ მერე სხვაგვარად შევეცადე ყველაფრისთვის შემეხედა და სხვაგვარი ახსნა მიმეცა.იქნებ ის,რასაც მე ჩემს ქართველობას ვუწოდებ არ არის ნაღდი ქართველობა და არც საკმარისია იმისთვის,რომ ჩემმა სამშობლომ ქართველად მცნოს და ამის ღირსად ჩამთვალოს.თუ ასე ვიფიქრებ და ამგვარად ავხსნი ამ უარს-გულისწყვეტა ნაკლები მექნება და ვიფიქრებ,რომ ქართველობა ძნელია,მაგრამ აუცილებელი.მეცოდინება,რომ ბრძოლა გრძელდება და ამის შემდეგ უფრო მეტად ვიქართველებ და მეტად ვეცდები მოვემსახურო ჩემს სამშობლოს და იქნებ მისი ღირსეული შვილობა შევძლო და თანამემამულედ და ქართველად აღიარებაც მივიღო.
ჩემო ქართველებო-ყველას დებად და ძმებად რომ გთვლით და თქვენით ვხარობ,მინდა იცოდეთ,რომ ჩემი პრინციპი ასეთია-თუ საქართველოში კარიდან არ შემიშვებენ,ფანჯრიდან შევალ...მინდა იცოდეთ,რომ სამშობლო ჩემთვის სიტყვა არაა და ქართველობა სტატუსი.ეს ჩემი ცხოვრებაა,ჩემი არსი და ჩემი გული.ასე,რომ ეს უარი მე არ მაფერხებს და პირიქით,უფრო აძლიერებს ჩემს ქართველობას და ჩემს ისედაც უკიდეგანო სიყვარულს ჩემი სამშობლოსადმი.