(წერილი ოცდამეცხრე)

სული ფრთებს ითხოვს, გული გონს უხმობს, სხეული - აბაჯარს...
გაძლება უნდა "ანიდან ჰოემდე" გასავლელ შარას...
რაც უფრო მეტად მიენდობი ჩვილივით უფალს, მით უფრო მეტად იგრძნობ თურმე საკუთარ ძალას.
ძალა კი, ძალა, ძალა ითხოვს ხმალსაც და აბჯარს...
ითხოვს გონების გამოწრთობას გულის კარნახით...
ითხოვს ფრთებს ითხოვს, ითხოვ სივრცეს ფრთების გაშლისთვის და ნამატს ითხოვს ორ ტალანტად ქცეულ ტალანტის!

* * *
რაა ცხოვრება?.. წუთით წუთი, სოფელი რაა?.. თუკი ანიდან ჰომდე გახვალ ფორთხვით და ხოხოვით?!
თუკი ზეციდან დაშვებული დედამიწაზე _ ერთ ადგილს ტკეპნი, ერთ ნაბიჯს დგამ, ერთ "მეზე" ზრუნვით...
თუკი სამყარო გაძლევს აწმყოს, მომავალს გაძლევს, გაძლევს წარსულის გახსენების და განცდის უნარს და შენ კი მაინც, შენ კი მაინც ერთი დღით ცხოვრობ... და ბრუნვითაც ერთ წრეზე ბრუნავ...

რაა სიცოცხლე, თუკი ზეცა გახურავს ქუდად და დედამიწა მიგაჩნია თუკი ქალამნად?..
თუკი მზეს გულით არ ატარებ და მხოლოდ თბები და დედის ლოცვაც გეყურება ეშმის ხარხარად.
რაა ცხოვრება, თუკი და-ძმის ტკივილს ვერა გრძნობ, გაუცხოვებულს თუკი გერგო ღამურის ბედი და ჭრელა-ჭრულა სამოსელით სარკის წინ დგახარ, სარკმელის ნაცვლად სარკეს უმზერ და პასუხსაც სარკისგან ელი(?!)

გაუცხოვებულს, საუცხოოდ გაუცხოვებულს, არ მიგაჩნია ზეცა ქუდად, მიწა ქალამნად და ცაში ჩიტი, ჭიანჭველა დედამიწაზე, "ანიდან ჰომდე" სათვალავში არსად არა გყავს...

* * *
ჩვენთან სხვაგვარად ღამდება და ალიონიც, სულ სხვა ფერებით გვეგებება სიზმრებით დაღლილთ...

სული ფრთებს ითხოვს და გონებას კვლავ უხმობს გული...
გულისთქმას უდგას მეციხოვნედ ჯარიბჭის კართან - რაა სამშობლო? თუ გაეცი კითხვას პასუხი, თუ ეს პასუხი ცხრავე კართან გაიმეორე, თუ ცხრაკლიტულის ცხრავე კარზე ცხრაჯერ დაეცი, ცხრაჯერ ადექ და ცხრაჯერვე დააკაკუნე _ ცხრავე კარი გაიღება ადრე, თუ გვიან!..

ჩვენ ამის გვჯერა, ამით ვცხოვრობთ, ამ რწმენით ვკვდებით - ცხრა გზის ნაგვემინი, დაცემულნი და კვლავ აღმდგარნი...
ცხრა ნეტერება, ცხრა ჭრილობა და ცხრაკლიტული თუ დაითმინე, გაუძელი, გამოიარე _ ცხრა მთას გადივლი, ცხრა ზღვას გაცურავ, ცხრა თავა დევს შეეყრები, შეებმევი და დაამარცხებ!
ერთხელ არა, ცხრაჯერ დასცემ, და ცხრავე თავს დააყრევინებ...
მათ, საუცხოოდ, საუცხოოდ გაუცხოვებულთ, ეს ყველაფერი ღიმილს თუ ჰგვრის, გულს ნუ გაიტეხ...
ან რა გაგტეხავს, ცხრა ჭრილობით, ცხრა კარგამოვლილს?..
მთავარია, რომ უმთავრესი მუდამ გახსოვდეს _ სული ფრთებს ითხოვს, გული გონს უხმობს, სხეული - აბაჯარს...
გაძლება უნდა "ანიდან ჰოემდე" გასავლელ შარას...
რაც უფრო მეტად მიენდობი ჩვილივით უფალს, მით უფრო მეტად იგრძნობ თურმე საკუთარ ძალას...

ხოლო ამ ძალას, საკუთრივ რომ მოგცა უფალმა, ხელადით, კოკით თუ ჩამოგდგა ცხრა წყაროს პირას, ამაოდ ნუ ღვრი სარეველის და ჯაგის ძირას...
ჟამს დაელოდე, ჩაუსაფრდი, ჟამს ქვების სვრისას...

* * *

რაა სიცოცხლე, თუკი ნათელს ბნელს ანაცვალებ, სანთელის ნათებას თუკი ჩრდილავს შანდალი ბროლის?.. თუკი სამყარო მიგაჩნია შენზე პატარად, ხოლო სამშობლო მხოლოდ ფაქტად, ან დასტურად ადგილ-სამყოფლის?!.

რაა ცხოვრება, თუკი ზღაპარს, ხალხურს და ქართულს, თმის სითეთრემდე ერთხელ მაინც არ "აუჯანყდი"... არ მოითხოვე შენი "წილი" პური და წყალი, და შენი "როლი" - გლეხის გოგოს, ანდა ყამარის...

თუ სიჭარმაგემ მრუდე ხელი ისე მოგხვია, რომ შენს მარჯვენას არ სჭერია ჯურღაის ფარი... სულ ერთი წამით... თუნდაც მირაჟს არ ახლდი მთაში... სამკალ-სათიბში, საჯიხვებზე, საფიხვნოს თავში, ან კუთხეში თუ არ მჯდარხარ, არ გიოხრია, და ერთი სიტყვაც თუ არ გითქვამს დუმილის ფასის...
თუკი სიზმარში ერთხელ მაინც არ იყავ ქაჯეთს, ანდა ალგეთის ლეკვთა გვერდით ერთხელ არ დადექ...
თუ ერთხელ მაინც არ აფრინდი ცის კაბადონზე და ერთხელ მაინც არ გახედე ზესკნელებს განზე...
რაა ცხოვრება ან აქამდე, ან ამის შემდეგ?..
ან შენ ვინა ხარ, რისთვის მოხველ, რისთვის მიდიხარ?..

სული ფრთებს ითხოვს და გონებას კვლავ უხმობს გული?
მაშინ გულისთქმა დაიყინე კარიბჭის კართან _ რაა სამშობლო? თუ გაეცი კითხვას პასუხი, თუ ეს პასუხი ცხრავე კართან გაიმეორე, თუ ცხრაკლიტულის ცხრავე კარზე ცხრაჯერ დაეცი, ცხრაჯერ ადექ და ცხრაჯერვე დააკაკუნე _ ცხრავე კარი გაიღება ადრე, თუ გვიან!..

სული ფრთებს ითხოვს, გული გონს უხმობს, სხეული - აბაჯარს...
გაძლება უნდა "ანიდან ჰოემდე" გასავლელ შარას...

"ჯი-ეიჩ-ენი", ელგა ფოლადიშვილი