(უმისამართო ბარათი, წერილი ოცდამეოთხე)

... მზე ჩრდილოეთით არ ამოდის, არც დასავლეთით... და თუ ამოდის ის მზე არაა...
მზე ამოვიდა აჭარის მთებში, ზღვის ტალღებს მისწვდა...
მეგრულ ოდებს სხივებს "დაჰპირდა", იმერეთს - კონებს...
თითის წვერებზე "აწეულმა" დახედა კახეთს... დინჯად დაზვერა ქართლის ველები, ზვრებს გადახედა...
უშბას შეეხო მოკრძალებით დათოვლილ მხარზე და იალბუზზე წუთით ჩემოჯდა...

ბუნება ცდილობს კაცთა მსგავსად არ უღალატოს თავის ბუნებას.
დროულად ყივის ყველგან მამალი, ქართლშიც, კახეთშიც...
დროულად გალობს ჩიტი -ტოროლა და ხეებიც, მუხის, თუ ალვის, ყოველ ცისმარს შრიალებენ ბიბლიის ენით - "ვინც ადრე დგება ღმერთიც მას აძლევს"...
ვიღაც იღვიძებს და ვიღაც არა...

ამ მტვრიან ქალაქს სავსეს ნაგვით, სავსეს მძორებით,
მეძავ ქალივით ღამენათევს და ნამთვრალევს ლოთი კაცივით, მზემ ლამისაა დაუჩოქოს და ისე სთხოვოს, რომ გაიღვიძოს!..
ისეიც იღვიძებს ნაშუადღევს ზმორებ-ზმორებით...
ამ გაღვიძებას არც კი ჰქვია ალბათ სიფხიზლე, რადგან გონებას, თუ ფხიზელია ძილშიც კი ღვიძავს... რადგან გონებას თუ კი ძინავს, თვალხილულსაც ჰქვია მძინარე...

* * *
დილა მშვიდობისა საქართველო, მშვიდობის დილა გაითენე და გამითენე!..

მზე მეუბნება, ყოველი დღე ლოცვით დავიწყო - მადლობა ღმერთო ამ ნათელი დილისთვის და მშვიდი ღამისთვის!...
მადლობა ღმერთო ნაგვისთვისაც და მძორებისთვის, მზის სხივი ხომ
ერთდროულად მოეფინება "ვარდასაც და ნეხვსაც"...

ცა მეუბნება მოქუფრული, ანდაც მზიანი, მუდამ მახსოვდეს, რომ უსასრულო მხოლოდ ის არის!..
და დედამიწა, ცოდვა მადლით აზელილი ტალახის გუნდა, დიდი გუნდა, ძალიან დიდი, რაც არ უნდა ვზილო ფეხებით, ტალახიანი ნაფეხურებით ზეცას ვერ დავსვრი...

ზღვა მეუბნება, რომ ჩემი სული ისე ვით კენჭი ხელისგულზე, გოლიათურ ფსკერზე უგდია!..
ტალღები წავლენ, ან წამოვლენ, როგორც ცოდვა, ან როგორც მადლი, ხოლო სამყარო მისხალ-მისხალ ყველაფერს დათვლის... გოლიათურ ხელისგულზე შერჩენილი კენჭების ჩათვლით და იმის დარდით, რომ წყლის წასვლას, ანდა წამოსვლაც, ქვიშაც თან გაჰყვა...

მთა მეუბნება, რომ არწივთა ფრთების ჩრდილს ჰგუობს და უსუსურთა აჩრდილთათვის არ ააქვს ბინა!..
რომ თუკი მუხლი მგლის არ გვაქვს, მზერა შევარდნის, და ხის აბჯრის ქვეშ გული რკინის არ გაგვაჩნია, მაშინ მთაზე, ან მთის წვერზე ასასვლელად რად ვემზადებით, ან მწვერვალებზე რა დაგვრჩენია?..

* * *

ამ მტვრიან ქალაქს სავსეს ნაგვით, სავსეს მძორებით, მეძავ ქალივით ღამენათევს და ნამთვრალევს ლოთი კაცივით, მზემ ლამისაა დაუჩოქოს და ისე სთხოვოს, რომ გაიღვიძოს!..
ისიც იღვიძებს ნაშუადღევს ზმორებ-ზმორებით...

ამ გაღვიძებას არც კი ჰქვია ალბათ სიფხიზლე, და თუ ჰქვია მხოლოდ იმისთვის, რომ "მეს" დაუდგეს წესისამებრ კვლავაც დარაჯად... "მეს" სურვილებს ემსახუროს ხელის ბიჭივით და ის ხელიც, ხელის ბიჭივით წამოარტყას ვინმე სხვას, ანდა სხვების ბეჭს...

ტალახის გუნდა, დედამიწის მცირე მოდელი, ყველას მზად ააქვს!..
აბა გაბედე უნებურად თუნდაც მხრის გაკვრა... აბა გაბედე სამოწყალოდ კარზე კაკუნი... აბა გაბედე მოყვარისთვის პირში ძახილი... აბა გაბედე და სათვალავს, მოხვედრილი ტალახის გუნდის, ვერც კი აუხვალ დაღამაბემდე...

დღე მშვიდობასა ისეთივე "ცარიელია", როგორიც დილის!..
ნექტარის ნაჩხვლეტ სიმწარის მაგვარს ვინმე გრძნობთ ტკივილს?!. Dდა თუ კი, მაშინ სად მიდიხართ ამ ტკივილებით - ისევ თქვენ მესთან?
გზა სამშობლოზე "მეზე" გადის, ჩემს და თქვენს "მეზე", სუყველას "მეზე", მაგრამ მეს იქეთ თუ არ გრძელდება დღე მშვიდობისა "ცარიელი" გვექნება მუდამ და ტკივილიც არ ღირს ჩივილად, არც ჩალის ფასად...

* * *

შუადღე მშვიდობისა საქართველოვ, მშვიდად იყავ და მშვიდობაშივე მამყოფე...

სიმშვიდე მეუბნება, რომ იგი "ჩემში უნდა მოვიპოვო, თუ მინდა რომ ათასები ცხონდნენ ჩემს ირგვლივ"!..
ამ შეშლილ, ყოველგარი რიტმისა და წესისაგან ამოვარდნილ დროსა და ქვეყანაში, ეს სიმშვიდე არც მე მაქვს და არც არავის ჩემს ირგვლივ, ამიტომაც ვბორგავ და ვბობოქრობ...
ვერ ვცვლი "სალ კლდეებს" და ამიტომაც ვასკდები მათ, ლირიული არა, პირდაპირი გაგებით...

სიკეთე მეუბნება, რომ ქვაზე დადებული მადლია, მაგრამ ქვაზე დასადებად არ უნდა გავაკეთო!..
სიმშვიდისაგან განსხვავებით მისი "მორჩილება" ადვილია, რადგან სიკეთეს ხანდროს კეთილი სიტყვაც ჰყოფნის არსებობისთვის...

სიყვარული მეუბნება, რომ იგი ყველგან არის, სადაც ღმერთია!..
და ხშირად ცხადად თუ ვერ ვხედავ, ისევე როგორ უფალს, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მარტო დავრჩი სიძულვილის პირისპირ და არჩევანის ამარა...

სათნოება მეუბნება, რომ სიკეთეზე, სიყვარულსა და სიმშვიდეზე გზა მასზე გადის და გვერდს ვერ ავუქცევ!..
სიქველეც იგივეს ამბობს და როგორც ორი ტყუპი ძმა, ორი უფროსი ძმა, უჩინარი თანამგზავრობით მფარველობას მთავაზობს...

* * *
საღამო მშვიდობისა საქართველო!..

მზეს საღამომდე მიჰყვება ძალა... და მაინც, მთვარეს უთმობს ასპარეზს...
ცა ვერსად წავა და ცაში რჩება... ზღვაც ზღვის ადგილას გაშლის ქვეშაგებს... მთაც მთადვე დარჩა, მთების იქეთ რა დარჩენია...

დღე იწურება და მონაგებს ითვლის ადამი, ითვლის ევა, ითვლის ეშმაკიც... დასათვლელი კი მართლაც ბევრია - სადღაც სიკეთეს ბოროტმა სძლია, სადღაც ერთგული ღალატით დასცეს, სადღაც მხნეობას ჩაუსაფრდა საოწარკვეთა და სადღაც კატებს აყეფებენ ძაღლის მაგიერ!..
ითვლის ადამი, ითვლის ევა, ითვლის ეშმაკი. დასათვლელი კი ისე ბევრია გასაკეთებელს ლამის აჭარბებს...

უფალი არ თვლის, უფალი ხედავს!
დღე მშვიდობისაც სრულდება ამით...
მშვიდობა იყო აქაც და იქაც და ომიც იყო აქეთ და იქეთ...

* * *
ღამე მშვიდობისა საქართველო, ღამე მშვიდობისა!..

ძლივს გაღვიძებულს ნაშუადღევს ზმორებ-ზმორებით შუაღამემდე ძილი უჭირს ჭირვეულ ქალაქს...
ისე ვით ბავშვი უზნეობით გაურჩებული უსაგნოდ კივის, თმების იგლეჯს და სახეს იხოკავს... ხოლო, როდესაც ავი ზნისგან გადაქანცული, ბოლოს და ბოლოს საკუთარ თავს თავად გადაღლის, ჩათვლემილიც კი, გამოროტებულ დედაკაცზე უფრო ხშირად ბორგავს და ოხრავს...

რა დააძინებს მშვიდი ძილით?!.

ამდენის მნახველს ცუდის და ავის, ამდენ სიკვდილებ გამოვლილსა და ტკივილებიანს...
ამდენი ბოღმა, ამდენი შური, ამდენი ღვარძლი...
აქეთ ღალატი, იქეთ ლაყაფი, ფუჭი ამბორი, ცრუ დაპირება...
სიკეთის იქეთ ბოროტებაა, სიყვარულს მიღმა _ კვლავ სიძულვილი...
სიმშვიდეს უნდა რომ მშვიდად იყოს და ჩვენგან მიდის...

ამ მტვრიან ქალაქს სავსეს ნაგვით, სავსეს მძორებით, მეძავ ქალივით ღამენათევს და ნამთვრალევს ლოთი კაცივით, ლამისაა დაუჩოქონ ცად ვარსკვლავებმა და ისე სთხოვონ, რომ დაიძინოს!..

ხოლო ბუნება, კაცთა მსგავსად არ ღალატობს თავის ბუნებას.
მშვიდად სძინავს არწივის მართვეს, რადგან ღამურა უთენებს ღამეს...
მშვიდად სძინავთ ნაპირზე პალმებს, რადგან სიფხიზლე არ დაუკარგავთ მთვლემარე ტალღებს...
მშვიდად სძინავთ ბეღურის ბარტყებს ერთგულებაზე თუ უყვება ვარსკვლავი ზღაპრებს...
და ეს სიმშვიდე ენატრებათ ქალაქში ბავშვებს, სახლს მიღმა კაცებს, დახლს აქეთ ქალებს...

* * *
ძილი ნებისა საქართველო, ასეთ დაღლილს რა დაგაძინებს...

ასეთ ტკივილიანს, ასეთ მოტყუებეულს, ასეთ გათელილს და ასე გასხვისებულს რა დაგაძინებს, ან რა გაღვიძებს, ან რა დაგამშვიდებს?!

ხვალ დილიდან დილა მშვიდობისას გეტყვით და მშვიდობის დადგომამდე, მზის ამოსვლისთანავე გატკენთ...
დღე მშვიდობისას გისურვებთ და მთელ დღეს შენს მოტყუებაში გავლევთ... საღამო მშვიდობისას შემოგცინებთ და საქმით დიდოელი ქისტის ნაბადს დაგამსგავსებთ...
ღამე მშვიდობისას გისურვებთ და იმ ღამიანად გაგასხვისებთ...

პ. ს. ცა, ზღვა, მთა და დედამიწა თავისას გვეტყვიან... სიკეთე, სიყვარული, სიმშვიდე - თვისას...

ადამი ითვლის, ევაც ითვლის, ითვლის ეშმაკიც...

უფალი არ თვლის, უფალი ხედავს...

ხოდა, შენც გვითხარ შენი!..

ჩვენ ჩვენსას გეუბნებით - დილა მშვიდობისა, შუადღე მშვიდობისა, საღამო მშვიდობისა საქართველო...

"ჯი-ეიჩ-ენი", ელგა ფოლადიშვილი