(უმისამართო ბარათი, წერილი ოცდამესამე)
ჰეი, შენ `ლეგიონერო"!..
("და ჰკითხა მას: რაჱ არს სახელი შენი? და ჰრქუა მას: ლეგეონ არს სახელი ჩემი, რამეთუ მრავალ ვართ." მარკოზის სახარება)
მერჩივნა "ჰეი, თქვენ, არაგველებო" მეთქვა, მაგრამ თქვენ სამშობლოსათვის ბრძოლას სამშობლოს წინააღმდეგ ბრძოლა არჩიეთ, ქრისტეს - ეშმაკი, ნათელს - ბნელი, სიკეთეს - ბოროტება და სიყვარულს - სიძულვილი...
არც ისე ბევრი ხართ კულისებს აქეთ და კულისებს მიღმა, როგორც თავი მოგაქვთ, მაგრამ თქვენგან დაღვრილი შხამია ბევრი, და ის სიბილწეც დიდია, ასე `უშურველად" რომ იმეტებთ ქვეყნიერების წასაბილწად.
ვიცი, `ღორის კოლტში" ჩაბუდებულები მომიბრუნდებით და მკითხავთ `რად განგვიკითხავო" და მეც გეტყვით, რომ არ განგიკითხავთ, გამხელთ!!!
მკითხავთ, _ სადაა ჩემი ქრისტიანული, იობისეული მოთმინება და მეც გეტყვით _ ვინც ფიქრობს, რომ ქართველი ერი იობის მოთმინებით ითმენს, ან უნდა ითმენდეს მოუთმენელს, ბრიყვია, ან ფარისეველი! იობმა პირადი ტრაგედია დაითმინა უფლის იმედითა და სიყვარულით და არა ქრისტესა და სამშობლოს გინება!
მკითხავთ, _ სადაა ჩემი ქრისტიანული თავმდაბლობა და მორჩილება და გეტყვით, რომ მე ქრისტესა და ქრისტეს სწავლებას ვემორჩილები და არა ანტიქრისტესას, თუნდაც იგი კანონისა და კონსტიტუციის სახელით მავალდებულებდეს ამას!
მკითხავთ, _ რად არ `გიშვერთ მარცხენა ლოყას," როცა მარცხენაზე ასგზის სილაგაწნულს ალმური ამდის და გიპასუხებთ, რომ უფალს ჩვენთვის არც "ღორებისათვის მარგალიტების დაყრა" და არც ლოყის მიშვერა არ დაუვალებია! ის კი გვითხრა: "თუ გაცდუნა მარჯვენამ შენმა, მოიკვეთე და განაგდეო"! და, თუ ერი ერთი მთლიანი ორგანიზმია, ის `მარჯვენა" თქვენ ხართ და მაშინ ჩვენთვის სილის გაწნის კი არა, ჩვენგან თქვენი "მოკვეთის" დრო დამდგარა!
მკითხავთ, _ სადაა ჩემი ქრისტიანული მიმტევებლობა და მოყვასის სიყვარული და გეტყვით, რომ ის, ვინც ქრისტეს ებრძვის, ჩემი მოყვასი ვერ იქნება!
მკითხავთ, _ სადღაა ჩემში ქრისტეს სწავლება "გიყვარდეს, მტერი შენი" და გიპასუხებთ, რომ პირადი მტრისთვის, თვით მამის მკვლელისთვისაც მიმიტევებია ის კენტი ტყვია, მაგრამ ქრისტეზე მახვილის აღმმართავ "ლეგიონერსა" და მის "შთამომავლებს" ვერ შეგიყვარებთ! ვერ შეგიყვარებთ, რადგან თქვენი სიყვარული ეშმაკისა და ბოროტის სიყვარულს ნიშნავს და, იქ, სადაც ბოროტებაა, ქრისტესა და სიკეთის სიყვარულისთვის ადგილი აღარ რჩება!
"ღორის კოლტში" ჩაბუდებულო ლეგიონერებო, ვიცი დამესევით ჭია-ღუებივით, მუხას შესევიხართ მუმლებად და მე რას დამინდობთ და შემეპუებით... აფუთფუთდებით, აქოთქოთდებით, აჩოჩქოლდებით, ბალღამს დაანთხევთ და გესლით შემომწვდებით...
"ღორის კოლტში" ჩაბუდებულო "მწიგნობარნო", მარმარილოს სასახლებსა და სარკეებიან დარბაზებს დააყრუებს თქვენი ხარხარი, თან როგორ გიყვართ დაცინვა და ჩაწიხვლა მათი, ვინც თქვენი ლეგიონის არც "გენერლობა", არც "ჯარისკაცობა" და არც "კარისკაცობა" არ ისურვა... "წვრილფეხ" ლეგიონერებს თქვენც, "მსხვილფეხებიც" ფეხდაფეხ გამოჰყვებით...
"ღორის კოლტში" ჩაბუდებულო "ლიბერალებო", ქრისტეს დაცინვა და სალოცავის წაბილწვა თუ ლიბერელიზმია, მაშინ თქვენი, თუნდაც სიტყვით შეჯანჯღარება ბარბაროსობა რატომღაა, ეგ მაინც გვითხარით. თქვენ ხომ გიყვართ მენტორული ტონით, ზე-ამაღლებული ფრაზებითა და ზე-დემოკრატიული პრინციპებით საუბარი. ჰოდა, "გაგვანათლეთ", ხომ ხედავთ ჰაგიოგრაფილულ ხანაში ჩავრჩით, ნაფტალინის სუნი გვდის და ილაის და ვაჟას იქეთ ვეღარ მივდივართ(?!)
ჰეი, თქვენ, ლეგიონერებო, სექტებად, კასტებად, სამთავრობო და არასამთავრობო "ლოჟებად" დაყოფილებო! ეგზომ ცნობადებო, ერთობ პოპულარულებო, ზეზე, ზე-პურებო და ზე-აღმატებულებო, ქრისეტეს ჯარისკაცებისაგან განსხვავებით, რომელნიც ერთნი ვართ უფლის წინაშე, თქვენ გაქვთ იერარქია, გყავთ "წვრილფეხობა" და "მსხვილფეხობა", გყავთ მსწრაფმრბოლელი ჭინკები და მედიდური "გენერლები", გყავთ "რუხი კარდინალები" და "ქვის მთლელებიც"... თქვენივე სიტყვებით რომ ვთქვათ _ "ლუსტრაცია დაიწყო", თქვენი ლუსტრაცია დაიწყო და აღმოჩნდა, რომ იქაც ხართ, სადაც არ გელოდით და ისინიც ლეგიონერები ყოფილხართ, ვისგანაც ყველაზე ნაკლებად ველოდით...
მერჩივნა მეთქვა: `ჰეი, თქვენ, არაგველებო", მაგრამ თქვენ სამშობლოსათვის ბრძოლას სამშობლოს წინააღმდეგ ბრძოლა არჩიეთ... ეშმაკის სიძლიერე მართლაც ადამიანის სისუსტეშია, მაგრამ უფლის უძლეველობაშია ეშმაკის სისუსტეც!
ჰეი, შენ მეგობარო...
მერჩივნა "ჩემო მეგობარო" მეთქვა, მაგრამ ისე დავშორდით ერთმანეთს იქნება "ჰეის" ძახილითაც ვეღარ მოგაწვდინო ხმა...
თითქოს ერთ მიწაზე დავიბადეთ, ერთი ცის ქვეშ, ერთ ეპოქაში, თითქოს მეგობრებიც გვერქვა და საერთოც ბევრი გვქონდა... არ ვიცი, სად დავშორდით ასე ერთმანეთს, რომელ გზაგასაყარზე, სად შეგვეცვალა თვალსაწიერი... თითქოს ისევ ერთი სამშობლო გვაქვს, რწმენაც ერთი გვაქვს, მრწამსიც, მაგრამ სხადასხვა სიბრტყეში განვიხილავთ და შევიგრძნობთ სამშობლოს. შენი თვალსაწიერი მსოფლოდან იწყება და საქართველოს, როგორც მსოფლიოს ერთმემილიონედ ნაწილს ისე განიხილავ. ჩემი თავალსაწიერი საქართველოდან იწყება და საქართველოს იქეთ იწყება დანარჩენი სამყარო...
ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ორივე რუკას დავცქერით, შენ _ მსოფლიოსას, მე _ საქართველოსას. ორივეზე ჩვენი სამშობლოა, მაგრამ გამოსახვის მაშტაბიც, ისევე როგორც ჩვენი დამოკიდებულება და გამოხატვის ფორმები, განსხვავებულია.
შენ გამუდმებით წუწუნებ იმაზე, რომ აქ ქუჩები დაბინძურებულია. Aარც მე მსიამოვნებს დამტვერილი ფეხსაცმლით სიარული, მაგრამ მე ის უფრო მაღელვებს, დაბინძურებულ ქუჩებში უფრო დაბინძურებულ სულსა და სხეულს რომ "დაატარებენ" ადამიანები...
შენ გამუდმებით იმას გაიძახი, რომ ამ ქვეყანაში ცხოვრება არ ღირს. მეც ვაღიარებ, რომ ამ ქვეყანაში ცხოვრება ძნელია, ძალიან ძნელი, მაგრამ ვფიქრობ, რომ ამ ქვეყნის გარეშე ცხოვრება უფრო ძნელია და ვუძლებ...
შენ მუდამ აკრიტიკებ, მაგრამ თავად არაფერს ქმნი, თუნდაც გასაკრიტიკებელს. მე მქოლავენ, მლანძღავენ, მაგრამ მაინც ვწერ და თანაც ვფიქრობ, ყველსათვის გასაკრიტიკებელს _ არა.
შენ ვერ გაუძელი ყოფით პრობლემებს და ახლა ცდილობ, შენი გაქცევა მაღალი იდეალების საძებნელად წასვლად შემომასაღო. მე არ გეთანხმები, რადგან მაღალი იდეალები ყველგან არის, თუკი ადამიანი თავის თავში ატარებს მათ.
შენ ბრძოლის უნარი არ გაქვს და გამუდმებით ცდილობ დამარწმუნო _ ამ ქვეყანაში თუ მლიქვნელი და ფლიდი არ ხარ, თავს ვერ გაიტან. მე გეუბნები, რომ თავსაც გაიტან და ლელოსაც, თუ უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე იბრძოლებ.
შენ ამერიკული სახელმწიფო მოწყობა და დემოკრატია გხიბლავს, მე კი გეუბნები, რომ ჩვენს წინაპრებს ხევისბერები, უხუცესთა საბჭოები და საფიხვნოები თანამედროვე ამერიკელების კი არა, თავად ამერიკის დაარსებამდე ათასწლეულით ადრე ჰქონდათ.
შენ ევროპელების კანონის უზენაესობის ხიბლში ხარ, მე კი ვფიქრობ, რომ უფლის სამართალზე დიდი, ხატზე დაფიცებაზე მტკიცე და მოკვეთაზე დიდი სასჯელი არ არსებობს!
შენ გამუდმებით მიმტკიცებ, რომ 21-ე საუკუნეში ვცხოვრობთ, მეც გეთანხმები, მაგრამ გახსენებ, რომ ამ საუკუნიდან არ იწყება ჩვენი ქვეყნის ცხოვრება...
ჰეი...
მართლა წერას თუ არ ხარ "აყოლილი," რა გინდა, რას წერ?..
მტრები გაკლდა, თუ გამქილიკებლები?.. რატომ არ სჯერდები იმას, რაც სხვებს აკმაყოფილებს და ხშირად ბედნიერსაც ხდის?.. რით ვერ ისწავლე საკუთარი თავის გარშემო ტრიალი, რას დაეხეტები საზღვარ-საზღვარ და მიწას გოჯებით რად ზომავ?.. რატომ გადაწყვიტე, რომ "ვალი" გაქვს გადასახდელი, რომელის არსებობასაც სხვები არ ცნობენ?.. რატომ გაქვს იმის ილუზია, რომ "დაძინებულთაგან" ვინმეს გააღვიძებ, გადაგვარებულთაგან _ გადმოაგვარებ, გაქცეულთაგან ერთს მაინც მოაბრუნებ?..
თუ მართლა წერას არ ხარ "აყოლილი," ვინ გიბრძანა, ვინ "დაგავალა" მეციხოვნეობა და იმის ძახილი - გამოფხიზლდით, ხალხო, ლეგიონერები მოდიან საქართველოში!!!
შენ მაინც წერს ხარ აყოლილი?..
ხოდა წერე მაშინ!.. წერე დაუღალავად, შეუსვენებლად, წერე იმის მიუხედავად რომ დაგცინებენ, გაგაქილიკებენ, ქოქოლას მოგაყრიან, ჩაიქირქილებენ...
შენ მაინც წერე, თუ ხედავ რომ მუხას მუმლი შეესია, ილიას სიბრძნის ბეღელს თაგვი შეეჩვია... ქვეყანას მაჯლაჯუნები დაესია და "ქართველი ლეგიონელები" ქრისტეს წინააღმდეგ ილაშქრებენ !
წერე, თუ წმინდა ნინოს ჯვარს ატარებ, ღვთისმშობლის მადლის თუ გრძნობ, წმინდა გიორგის უძლეველობასა თუ გწამს და გჯეროდეს, რომ სანთელ-საკმეველი გზას არ დაკარგავს!
გახსოვდეს და გაფრთხილდი _ ეშმაკის სიძლიერე ადამიანის სისუსტეშია...
გახსოვდეს და გეიმედებოდეს - ეშმაკის სისუსტე უფლის უძლეველობაშია!
"ჯი-ეი-ენი", ელგა ფოლადიშვილი
