"აპრილში ჟურნალ "ტაბულას" ვებგვერდზე გამოქვეყნდა ჩემი წერილი სადაც გამოვთქვამდი იმედს, რომ ევროპის საბჭოს მაისის თვის მინისტერიალის დღის წესრიგში რუსეთ-საქართველოს ომის შედეგების საკითხის შეტანით, საქართველოს ახალი ხელისუფლება საბოლოოდ დაადასტურებდა, რომ გაჟღერებული კრიტიკა საქართველოს საგარეო კურსის ცვლილებაზე რეალობას არ შეესაბამება. პარალელურად, ჩემი წინამორბედი ევროპის საბჭოში ზურაბ ჭიაბერაშვილი, სოციალურ ქსელებსა და მედიაში აფიქსირებდა პოზიციას, რომლის თანახმადაც საქართველოს პრემიერის გამოსვლა ევროპის საბჭოს საპარლამენტო ასამბლეაზე იმის მიმანიშნებელია, რომ უნდა ველოდოთ ამ ორგანიზაციის ფარგლებში საქართველოს პოზიციის მკვეთრ ცვლილებებს, პირველ ყოვლისა, რუსეთ-საქართველოს ომის საკითხის დაკნინების კუთხით.

დღეს, ევროპის საბჭოს ვებ-გვერდზე გამოქვეყნდა ევროპის საბჭოს მინისტრთა კომიტეტის მაისის მინისტერიალის დღის წესრიგის პროექტი (საბოლოო დღის წესრიგი მტკიცდება მინისტრების მიერ სხდომის გახსნისთანავე). სამწუხაროდ, ჩემი ოპტიმისტური პროგნოზი არ გამართლდა და იმ ნაწილში, სადაც ზურაბ ჭიაბერაშვილი ვარაუდობდა, რომ დიდი ალბათობით საკითხი არ იქნებოდა შეტანილი დღის წესრიგში, მისი პროგნოზი უფრო მართებული აღმოჩნდა.

არადა, ჩემი შეფასება დაფუძნებული იყო პრემიერ-მინისტრის სტრასბურგში გამოსვლის იმ ნაწილზე, რომელიც აბსოლუტურად ყველას მიერ პოზიტიურად იქნა შეფასებული და გამოსვლის სწორედ ეს ფრაგმენტი იქნა შერჩეული ევროპის საბჭოს მიერ, პრემიერის სტრასბურგში ვიზიტის თაობაზე ოფიციალური ინფორმაციის გავრცელებისას. კერძოდ, საუბარია პრემიერის მიერ გაჟღერებულ თეზისზე, რომლის თანახმადაც, "რუსეთთან შერბილებული რიტორიკის ფონზე დიალოგის დაწყება არ გულისხმობს რუსეთთან პირისპირ დარჩენას და რომ ამ პროცესში აქტიურად იქნება ჩართული საერთაშორისო თანამეგობრობა და მათ შორის ევროპის საბჭოც". საკმაოდ ნათელი და არაორაზროვანი გზავნილია. მაშ, რას უნდა დავაბრალოთ ის, რაც მოხდა? არადა მოხდა ის, რაც საქართველოს ინტერესებს ეწინააღმდეგება, საიათასობით ჩვენი დევნილის ინტერესებს ეწინააღმდეგებება. უდავოა, რომ არანაირი არგუმენტი, რომელიც საღ აზრთან იქნება მიახლოვებული, არ არსებობს იმის გასამართლებლად, რომ საკითხი არაა შეტანილი ევროპის საბჭოს უმაღლესი გადაწყვეტილების მიმღები ორგანოს ყოველწლიური თავყრილობის დღის წესრიგში.

აღნიშნული თავისთავად ძალზედ სამწუხაროა. თუმცა, ის შედეგები რაც შეიძლება, მივიღოთ უახლოეს მომავალში, უფრო დამაფიქრებელია. იმისათვის, რომ მაქსიმალურად იქნას აცილებული უარყოფითი შედეგები, აუცილებელია, რომ ხელისუფლებამ საზოგადოებას (და სავარაუდოდ, საკუთარ თავსაც) აუხსნას, რეალურად რა მოხდა. აქ მხოლოდ ორი სცენარი შეიძლება, არსებობდეს (ყველაფერი, რომ ნათელი იყოს, მინდა, განვმარტო, რომ ეს საკითხი არ წყდება სტრასბურგში. გადაწყვეტილება მიიღება თბილისში და განხორციელების პროცესშიც სწორედ თბილისს და არა დიპლომატიურ წარმომადგენლობას აკისრია გადამწყვეტი მისია): პირველი სცენარის მიხედვით, საქართველოს ხელისუფლებამ გააზრებულად მიიღო გადაწყვეტილება და არ მოითხოვა საკითხის შეტანა მინისტერიალის დღის წესრიგში. ვშიშობ, ამის დასაბუთება ტალეირანსაც გაუჭირდებოდა, მაგრამ აუცილებელია მოვისმინოთ თუ რა არგუმენტაცია გააჩნია ხელისუფლებას. აქ ასევე გასათვალისწინებელია, რომ აღნიშნული განმარტება მარტო საქართველოს საზოგადოებას არ სჭირდება. ჩვენ უნდა მოვახერხოთ და ავუხსნათ ჩვენს პარტნიორებს ევროპაში, თუ რატომ იქნა ასეთი არჩევანი გაკეთებული, მაშინ როდესაც 2008 წლიდან მოყოლებული უაღრესად დიდი სამუშაო იქნა გაწეული ქართული დიპლომატიის მიერ სწორედ აღნიშნულ სკითხზე ჩვენი პარტნიორი სახელმწიფოების მხარდაჭერის მოსაპოვებლად. ამ სახელმწიფოებმა ასევე დიდი რესურსი ჩადეს ჩვენს მხარდაჭერაში და ისინი მინიმუმ იმას იმსახურებენ, რომ გააჩნდეთ ინფორმაცია ჩვენი გეგმების თაობაზე, თუ საერთოდ ასეთი გეგმები არსებობს და აღნიშნული გადაწყვეტილება მიღებულ იქნა შესაბამისი ანალიზის შედეგად და არ გვაქვს საქმე რაიმე სხვა მოვლენასთან.

მეორე ვერსიით, რაც, ჩემი აზრით, ნაკლებად დრამატულია, საქართველოს ხელისუფლება ეცადა საკითხის შეტანას დღის წესრიგის პროექტში, თუმცა უშედეგოდ. ასეთი პრეცედენტი გვქონდა 2011 წლის სტამბოლის მინისტერიალზე, თუმცა, სამაგიეროდ ჩვენს მიერ მოხერხდა მინისტრების მიერ მიღებულ ოფიციალურ გადაწყვეტილებებში უაღრესად მნიშვნელოვანი ჩანაწერის გაკეთება. ამასთან, მინისტერიალზე არ იქნა მიღებული პოლიტიკური დეკლარაცია, რაც პირდაპირი მინიშნება იყო, რომ საქართველო არ შეურიგდება მისი ინტერესების დაკნინებას და ყველაფერს გააკეთებს საკუთარი სამართლიანი პოზიციის დასაცავად. შედეგად, 2012 წლის მინისტერიალზე უკვე არავის დაუყენებია ეჭვქვეშ საქართველოსა და მისი პარტნიორების მოთხოვნა დღის წესრიგის თაობაზე. უფრო მეტიც, რუსეთს ცალსახად ეთქვა უარი მის მიერ დღის წესრიგის პროექტში შესატან საკითხთან დაკავშირებით. იმ შემთხვევაში, თუ სწორედ აღნიშნულ სცენართან გვაქვს საქმე, აუცილებელია, ერთის მხრივ, ხელისუფლებამ განმარტოს, თუ რატომ ვერ მოხერხდა აუცილებელი მხარდაჭერის მობილიზება და საკითხის გატანა (ამ კონტექსტში საინტერესო იქნება იმის გაგებაც თუ რა შედეგებს ველით გაერო-ს გენერალურ ასამბლეაზე დევნილთა შესახებ რეზოლუციასთან მიმართებაში) და მეორეს მხრივ, დააფიქსიროს ის ნაბიჯები, რაც იქნა გადაგმული აღნიშნულის გასაპროტესტებლად და მომავალში ასეთი უარყოფითი მიდგომის პრევენციისათვის".