ცნობილ მათემატიკოსს გაიხსენებენ მისი მოწაფეები და ოჯახის წევრები. ნაჩვენები იქნება გია ჭუბაბრიას დოკუმენტური ფილმი "აკადემიკოს ილია ვეკუას პორტრეტი". გარდა ამისა, გაიმართება საიტის "ქართველი მეცნიერები" (http://dspace.gela.org.ge/handle/123456789/158) პრეზენტაცია, რომელიც თსუ-ის ეროვნულმა სამეცნიერო ბიბლიოთეკამ გააკეთა. მასში შესულია ქართველი მეცნიერების მოღვაწეობის ამსახველი მასალა, მათ შორის, ფოტოარქივები.

ამჟამად საიტზე დევს ინფორმაცია გიორგი ჩიტაიას, ილია ვეკუას, ექვთიმე თაყაიშვილის, ნიკო მუსხელიშვილის შესახებ.

თსუ-ის ეროვნულმა სამეცნიერო ბიბლიოთეკამ ილია ვეკუას ბიობიბლიოგრაფია პირველად 1987 წელს გამოსცა, რომელიც მოიცავს 1925-1986 წლების ლიტერატურას: სამეცნიერო შრომებს, მისი რედაქციით გამოცემულ შრომებს და ლიტერატურას მისი ცხოვრებისა და მოღვაწეობის შესახებ.
მასალა განლაგებულია ქრონოლოგიურად. ცალკეა გამოყოფილი საიუბილეო თარიღები, გარდაცვალება და დაკრძალვა. ბიობიბლიოგრაფიას წინ უძღვის ი. ვეკუას სამეცნიერო და საზოგადოებრივი მოღვაწეობის მოკლე მიმოხილვა. ერთვის ძირითადი შრომების და პირთა ანბანური საძიებლები. ბიობიბლიოგრაფიას ელექტრონული ვერსიის სახით 1987-2012 წლის მასალა დაემატა, რომელშიც ინფორმაცია იმავე პრინციპითაა განლაგებული, როგორც წიგნში.

საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსი ილია ვეკუა დაიბადა 1907 წლის 23 აპრილს გალის რაიონის სოფელ შეშელეთში. საშუალო სკოლის დამთავრების შემდეგ, 1925 წელს, სწავლა განაგრძო თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფიზიკა-მათემატიკის ფაკულტეტზე. 1930 წელს წარმატებით დაამთავრა ფიზიკა-მათემატიკის ფაკულტეტი და რეკომენდაცია მიეცა ლენინგრადის უნივერსიტეტის ასპირანტურაში ჩარიცხვისთვის. ასპირანტურის გავლის შემდეგ, 1933 წელს, ვეკუა თბილისში დაბრუნდა და მუშაობა დაიწყო უნივერსიტეტში ფიზიკა-მათემატიკის ფაკულტეტზე. კითხულობდა ლექციებს თანამედროვე მათემატიკის მრავალ დარგში. ვეკუა ერთ-ერთი აქტიური მონაწილე იყო სამეცნიერო სემინარებისა, სადაც საკუთარი შედეგების შესახებ ხშირად გამოდიოდა მოხსენებით. აქედან დაიწყო მისი მრავალმხრივი პედაგოგიური მეცნიერული და ორგანიზატორული მოღვაწეობა.

1937 წელს ვეკუამ თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში დაიცვა საკანდიდატო დისერტაცია თემაზე: "დრეკადი ტალღების გავრცელება უსასრულო ფენაში". იმავე წელს აირჩიეს დოცენტად.
1939 წელს წარმატებით დაიცვა სადოქტორო დისე რტაცია თემაზე: "ელიფსური ტიპის დიფერენციალურ განტოლებათა ამოხსნების კომპლექსური წარმოდგენა და მისი გამოყენება სასაზღვრო ამოცანების ამოხსნისთვის". 1940 წელს პროფესორი გახდა. 1940-1944 წლებში ვეკუა უნივერსიტეტის ფიზიკა-მათემატიკის ფაკულტეტის დეკანი იყო.

1944 წელს ი. ვეკუა საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის წევრ-კორესპონდენტად, ხოლო 1946 წელს აკადემიკოსად აირჩიეს. 1944-1947 წლებში იყო თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის პრორექტორი სამეცნიერო ნაწილში, 1947-51 წლებში - თსუ-ის უმაღლესი მათემატიკის კათედრის გამგე. 1948 წელს გამოაქვეყნა ფუნდამენტური მონოგრაფია "ელიფსურ განტოლებათა ამოხსნის ახალი მეთოდები". ამ მონოგრაფიისთვის 1950 წელს სახელმწიფო პრემია მიეკუთვნა.

1951 წელს ვეკუა მოსკოვში გადავიდა და იქ განაგრძო მეცნიერული მოღვაწეობა. 1952 წელს ლომონოსოვის სახელობის მოსკოვის უნივერსიტეტის დიფერენციალური განტოლებების კათედრის პროფესორად აირჩიეს, სადაც 1959 წლამდე იმუშავა. 1958 წელს ი. ვეკუა სსრ კავშირის მეცნიერებათა აკადემიის ნამდვილ წევრად აირჩიეს. 1959 წელს ი.ვეკუა ახალდაარსებული ნოვოსიბირსკის უნივერსიტეტის პირველ რექტორად დაინიშნა. იყო ჟურნალ "Сибирский математический журнал"-ის რედკოლეგიის წევრი. 1959-1961 წლებში - ჟურნალ "Вестник Академии наук СССР"-ის რედკოლეგიის წევრი, სსრკ-ის მეცნიერებათა აკადემიის ციმბირის განყოფილების ჰიდროდინამიკის ინსტიტუტის თეორიული განყოფილების გამგე და სხვა.

1964 წელს ვეკუა თბილისში დაბრუნდა. ორჯერ იყო უნივერსიტეტის რექტორი - 1953 წლის ივლისიდან იმავე წლის სექტემბრამდე და 1966 წლის აპრილიდან 1972 წლის აპრილამდე. უნივერსიტეტში განახორციელა მრავალი ღონისძიება: დააარსა რამდენიმე ახალი ფაკულტეტი, კათედრა, კაბინეტი, 1966 წელს უნივერსიტეტთან შეიქმნა გამოყენებითი მათემატიკის პრობლემური ლაბორატორია, რომელიც თანამედროვე ტექნიკური მოწყობილობით აღიჭურვა. მის ბაზაზე მოგვიანებით ჩამოყალიბდა გამოყენებითი მათემატიკის ინსტიტუტი, რომლის დირექტორი ვეკუა იყო. მისი გარდაცვალების შემდეგ ინსტიტუტს ილია ვეკუას სახელი მიენიჭა.

1969 წელს, როგორც გამოჩენილ მეცნიერსა და საზოგადო მოღვაწეს, ვეკუას სოციალისტური შრომის გმირის წოდება მიენიჭა. 1972 წლის მაისში ი.ვეკუა საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის პრეზიდენტად აირჩიეს. ამ პოსტზე მან თავისი დიდი მასწავლებელი ნიკო მუსხელიშვილი შეცვალა.

ილია ვეკუა გარდაიცვალა 1977 წლის 2 დეკემბერს. დაკრძალულია მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა მთაწმინდის პანთეონში.