როცა მეზობელ ქუჩაზე ახალგაზრდას სისხლი სდის და ტირის, ამ სისხლმა და ცრემლმა შენს ძილშიც უნდა გამოჟონოს, არათუ ღვიძილში, - ამის შესახებ გიორგი კეკელიძე სოციალირ ქსელში წერს.
„მე დღეს გავალ აქციაზე და დავდგები - მიუხედავად იმისა, რომ ეს საქმე აკრძალული მაქვს ექიმების მიერ. ეგ კი არა - ამის წერაც აკრძალული მაქვს.
და დავდგები იმ ხალხის გვერდით, რომელთა გამოც აკრძალული მაქვს. ხალხის გვერდით, რომელიც არ მომწონს, ძალიან არ მომწონს, მაგრამ მათზე სჯობს დღეს არ ვილაპარაკოთ:
დღეს. რადგან სწორედ დღეს იქ დგას ამ ხალხზე გაცილებით მეტი ხალხი, რომელთაც ოკუპანტი სძულთ და საქართველო უყვართ. იქ დგას ყველა ჩემი მეგობარი, ვისაც ვენდობი, ვისაც ვიცი, რომ საქმე უკეთებია და ვიცი, რომ ეს საქმე სხვისიც არის - ჩემი, შენი, მისი ანუ საქართველოსი.
ერთმა მკითხა, როდის მიხვდება ადამიანი, რომ სამშობლოს კეთილდღეობა პირად კეთილდღეობაზე წინ დგასო? მხოლოდ მაშინ, როცა მიხვდება, რომ სამშობლოს კეთილდღეობა პირადს განაპირობებს.
მე მჯერა, რომ ხალხის მნიშვნელოვან ნაწილს, ვინც ახლა ბარიკადის იქით მხარეს დგას, საქართველო ძალიან უყვარს. დღეს ცდება, მაგრამ ხვალ არ გავრიყავ, არ გავაუქმებ - სრულიად პირიქით. მათ ნაცვლადაც ვიდგები. იმ მეგობრის ნაცვლადაცაც, ვინც ახლა დუმილი წყლად ჩაიგუბა და ვიცი, რომ შხამავს.
დავდგები იმ ცრემლის გამო, რომელიც დაიღვარა. რადგან, როცა მეზობელ ქუჩაზე ანუ თუნდაც მეზობელი ქალაქის ქუჩაზე ან თუნდაც ქუჩაზე, რომელიც უბრალოდ შენი ქვეყნისაა - ახალგაზრდას სისხლი სდის და ტირის, ამ სისხლმა და ცრემლმა შენს ძილშიც უნდა გამოჟონოს, არათუ ღვიძილში.
მაქვს ერთადერთი მთავარი მიზანი - იმ მიმართულებას დავუბრუნდეთ, რომელიც ჩვენი ისტორიის განუყოფელი ნაწილია. ეს არის ჩემი პერსონალური ფიქრი და ამოცანა. სხვა არაფერი“, - წერს გიორგი კეკელიძე..
