„რუსეთს, საქართველოს ხელისუფლებაზე ზეგავლენის მოსახდენად, სხვადასხვა საშუალებების საკმაოდ ფართო ასორტიმენტი აქვს. მათგან ერთ-ერთს ჰიბრიდული ომი წარმოადგენს“, - აღნიშნულია სტატიაში, რომლის ავტორია შვედეთის სამხედრო აკადემიისა და უსაფრთხოების პოლიტიკის ინსტიტუტის თანამშრომელი ნიკლას ნილსონი.
,,მოსკოვ-თბილისის კონფლიქტური ურთიერთობა საქართველოს დამოუკიდებლობის გამოცხადებამდე გამოიკვეთა, რომელიც მოგვიანებით, უკვე სუვერენული საქართველოს პერიოდში, კიდევ უფრო გაღრმავდა. ფაქტიურად, მოსკოვმა თბილისზე ჰიბრიდული ომის ყველა ტაქტიკური მეთოდები გამოსცადა, რომლებიც მოგვიანებით უკრაინის მიმართ გაიმეორა. რუსეთმა საქართველოს წინააღმდეგ განახორციელა სამხედრო მოქმედებაც, დიპლომატიური ზეწოლაც, ეკონომიკური სანქციებიც. გარდა ამისა, მოსკოვი ზემოქმედებას ახდენდა ქართულ პოლიტიკაზე და საზოგადოებაზე - ზოგიერთი პოლიტიკოსისა და არასამთავრობო ორგანიზაციებისადმი მხარდაჭერის გზით. ქართული საინფორმაციო საშუალებების ვებ-გვერდებზე განხორციელდა კიბერშეტევებიც. ამ ქმედებებში ერთი ტენდენცია შეიმჩნევა - რუსეთი ცდილობს საქართველოს უსაფრთხოების, მისი ეკონომიკისა და ტრადიციული ფასეულობებისადმი ზიანის მიყენებას. გარდა ამისა, ყველაფერი კეთდება საქართველოსა და ნატოს (ევროკავშირის) თანამშრომლობის დისკრედიტაციის მიზნით.
რუსეთი საქართველოში აღვივებს სოციალურ-კონსერვატიულ იდეებს, მხარს უჭერს ამ იდეების მიმდევრებს. მაგალითად, ეთნიკური და სექსუალური უმცირესობების უფლებათა დაცვა ხშირად ისეა წარმოდგენილი, რომ თითქოსდა ეს საქართველოს მიმართ ევროკავშირის მიერ არის თავსმოხვეული.
რუსეთთან დაკავშირებული პოლიტიკოსები და არასამთავრობო ორგანიზაციები მხარს უჭერდნენ საქართველოს ნეიტრალიტეტის იდეას და აქედან გამომდინარე, თბილისის მეტ თავისუფლებას საგარეო პოლიტიკაში. სინამდვილეში კი საეჭვოა, რომ ნეიტრალურ საქართველოს მოქმედების მეტი თავისუფლება ჰქონდეს, პირიქით - სწორედ ქვეყნის დასავლური კურსი უზრუნველყოფს გარედან დახმარების შესაძლებლობას და რუსეთის ჩარევის შეზღუდვას საქართველოს საქმეებში.
ბოლო წლებში საქართველომ საკმაოდ მძიმე ეკონომიკური კრიზისი გადაიტანა „მოზვავებული“ ინფლაციით და უმუშევრობის მაღალი დონით. ამასთან დაკავშირებით უნდა ითქვას, რომ ევროკავშირთან გრძელვადიან ეკონომიკურ თანამშრომლობას, „აღმოსავლეთის პარტნიორობის“ ჩარჩოებში, მოსახლეობის მნიშვნელოვანი ნაწილისათვის აბსტრაქტული ხასიათი აქვს. რაც შეეხება ნატოსთან თანამშრომლობას, ამ საკითხში სიტუაცია უფრო პოზიტიურია: ჩრდილოატლანტიკურ ალიანსთან პარტნიორობამ საქართველოს თავდაცვისუნარიანობა ხარისხობრივად უფრო განამტკიცა და მსოფლიო უსაფრთხოების რუკაზე, აშშ-ისა და დასავლეთის სხვა დიდი ქვეყნების თვალში, ქვეყნის მნიშვნელოვანი ადგილი უზრუნველყო.
ამასთან ისიც რეალობაა, ევროკავშირში და ნატოში გაწევრიანება საქართველოსთვის ამ ეტაპზე განუხორციელებელია, ყოველ შემთხვევაში, უახლოეს მომავალში მაინც. ბრიუსელთან თანამშრომლობით მიღებული უპირატესობა (ეკონომიკისა და უსაფრთხოების სფეროში) სულ უფრო ფერმკრთალდება რუსეთის ძალის დემონსტრირებისა და საერთო ეკონომიკური სიტუაციის გაურესების ფონზე. დღეს საქართველოში თანდათან აქტიურდება და ძლიერდება ის უმცირესობა, რომელისც აცხადებს, რომ ქვეყნის პროდასავლური კურსი უნდა გადაისინჯოს და რომ საქართველოსთვის უმჯობესია ევრაზიული ეკონომიკური კავშირის წევრობა, რომელშიც რუსეთი დომინირებს.
უკრაინისა და საქართველოს კრიზისებმა ნათელჰყო მათი მოწყვლადობა რუსეთის წინაშე, მაგრამ პრობლემები არ უნდა გავაზვიადოთ. ბოლო წლებში რუსეთი ყოველნაირად ცდილობდა საქართველოს დამორჩილებას, მის მიმართ ახორციელებდა როგორც სამხედრო-პოლიტიკურ, ასევე ეკონომიკურ სანქციებს, მაგრამ ქვეყანამ გაუძლო და შეინარჩუნა ისეთი საგარეოპოლიტიკური კურსი, რომელიც სასურველია მისი მოსახლეობის უმრავლესობისა და მათი პოლიტიკური წარმომადგენლებისათვის. შეიძლება ითქვას, რომ რუსეთის მიერ განხორციელებულმა სანქციებმა მათი მიზნები კიდევ უფრო განამტკიცა.
რამდენად სიცოცხლისუნარიანია პერსპექტივაში საქართველოს პროდასავლური კურსი, განსაკუთრებით ევროკავშირში [და ნატოშიც] გაჩენილი უთანხმოების ფონზე? რამდენად წარმატებული იქნება რუსული ჰიბრიდული ომი? ეს მნიშვნელოვანი კითხვებია. ყველაფერი დამოკიდებული იქნება იმაზე, თუ რამდენად მტკიცე იქნება დასავლური ორგანიზაციების ურთიერთობა მის აღმოსავლეთით მდებარე სახელმწიფოებთან“, - ნათქვამია სტატიაში.
