„მივდივარ ათონელზე. სადაც კაფეებია, იქ. თავჩაღუნული მივდივარ, ასე ვიცი ხოლმე. ნაბიჯებს ვითვლი. ესეც ჩემი ჩვევაა. „სკაჟი, სკაჟი ჩტო პუტინ ხუილო“ - მესმის ხმა. ახალგაზრდაა, ასე 18-20 წლის იქნება. ადრესატი 25-იოდე წლის რუსი ეროვნების ბიჭია“, - წერს სოციალურ ქსელში პოეტი კატო ჯავახიშვილი.
„მივდივარ ათონელზე. სადაც კაფეებია, იქ. თავჩაღუნული მივდივარ, ასე ვიცი ხოლმე. ნაბიჯებს ვითვლი. ესეც ჩემი ჩვევაა. „სკაჟი, სკაჟი ჩტო პუტინ ხუილო“ - მესმის ხმა. ახალგაზრდაა, ასე 18-20 წლის იქნება. ადრესატი 25-იოდე წლის რუსი ეროვნების ბიჭია, დამცინავი მზერით დგას და ლუდის ბოთლს იყუდებს. „სკაჟი, სკაჟი ჩტო პუტინ ხუილო“ - ისევ მესმის ხმა და ამ ხმაში იმხელა სასოწარკვეთაა, ადგილზე მყინავს. „ეტო მი სდელალი ვას სტრანოი, ბეზ ნას ვი ნეკტო“ - იმპერიალისტურად პასუხობს მეორე. „სკაჟი, სკაჟი“ - გმინავს ქუჩა. „ ეტო მი სდელალი ვას სოლნეჩნოი გრუზიეი“ - ლუდს სვამს. კიდევ ათას რამე ამბობს დემაგოგიურად, თარიღებსა და პროპაგანდისტულ ლიტერატურას იშველიებს. „სკაჟი, სკაჟი“ - ყველა მხრიდან მესმის ექო და ვგრძნობ, სადაცაა გული გამისკდება.
გული უსკდება ბიჭსაც, რომელმაც არ იცის, მეტი რა უთხრას მტრის ხატად ქცეულ კაცს, ვითომც არაფერი, კიდევ ერთ ბოთლ ლუდს რომ ყიდულობს და მასპინძელივით ელაპარაკება. მანსპინძელივით, თავის ქვეყანაში.
რაღაც მომენტში დავაფიქსირე რომ მშრალ ხიდზე ვარ და ისევ ნაბიჯებს ვითვლი. ჩუმად, ჩემთვის. 1801, 1802, 1804, 1812, 1832. 1924-მდე ავდივარ - ვეღარ ვსუნთქავ. „სკაჟი, სკაჟი“- მომდევს ჩემი შვილების ხმა და ხეს ვეძებ, დიდ ხეს, რომ მივეყუდო. ვპოულობ. მყარია, მიყრდნობა შეიძლება. გზას ვაგრძელებ და ახალი თარიღები ჩნდება. ახალი განსაცდელები, ახალი ისტორიები. ეს ჩვენი ქვეყნის ამბავია. ჩვენი ქვეყნის ისტორია, რომელიც აუცილებლად უნდა ვისწავლოთ, სხვებსაც ვასწავლოთ, ყველა ქუჩასა და სკვერში გამოვაკრათ, ბანერები დავბეჭდოთ, გადაცემებში ვილაპარაკოთ, რომ პასუხები გვქონდეს", - წერს კატო ჯავახიშვილი.