(უმისამართო ბარათი, წერილი ოცდამეხუთე)
სივრცე დიდია... ადგილი უნდა გვეყოს თითქოს, მაგრამ არ გვყოფნის.
პურიც ბევრია, იმაზე ბევრი, ვიდრე ცხრად გაყოფილი თხილის გული, მაგრამ არ გვყოფნის.
ადგილი ცისქვეშეთში განსაზღვრული აქვს მოკვდავს თითქოს, მაგრამ არ გვყოფნის და მასაც ვკარგავთ რაც მოგვეცა, რაც გვყოფნიდა ან გვეყოფოდა, "მეზე" ზრუნვით რომ არ გვევნო ჩვენივე "მესთვის"...
ადგილი ცისქვესეთში დიდია და სივრცეც დიდია, პურიც ბევრია და ჰაერიც იმაზე მეტი ვაკუმში, კოლბის ფსკერზე მყოფებს რომ აღარ ვგავდევთ, მაგრამ სურვილი _ "მეს" გარშემო იტრიალოს მთელმა სამყარომ _ ვერ დავძლიეთ, ისევ მან გვძლია...
დაგვძლია მითმა უძლეველობის და შედეგად უსუსური მასის ფორმა ისე მივიღეთ, რომ ხვალ ან ზეგ, ერთურთს ვინძლო შევედავოთ სხეულის და სულის ნაწილებს...
როცა არ გყოფნის რაც გყოფნიდა, ან უნდა გეყოს, მაშინ სჯერდები სწორედ იმას, რასაც არ უნდა სჯერდებოდე და ჩვენც დავჯერდით დიდ ბაზრობას ამ ცის ქვეშეთში _ ვყიდით მიწას, ვყიდით წყალს და ვყიდით ჰაერსაც...
ყველაფერს ვყიდით, რაც კონკრეტულად მხოლოდ ჩვენი არ არის და რაც საერთო გვაქვს...
თვითდამშვიდებას მივცემულმართ საოწარკვეთით - "მე რას ვუშველი, უმცირესი, უსუსური ვარ..." ეს უძლურობა სახეზეა, მაგრამ მანამდე, ვიდრე საფრთხე "მესგან" შორს დგას და "საერთოს" ეჯაჯგურება!
სამაგიეროდ "ძლიერი" ხარ, თვით უძლეველიც და თანახმა ხარ თვით სამყაროს დაეჯაჯგურო, თუკი საფრთხე შენს კუთვნილ ცას და მიწას ელის! თუკი ზარი ეკლესიის გუმბათზე არა, შენს კარზე რეკავს...
სივრცე დიდია, ადგილი თითქოს უნდა გვეყოს, მაგრამ არ გვყოფნის...
მამულის მცნებას ჩაენაცვლა ადგილის მცნება.
ადგილის ადგილს ვანაცვალეთ მამულის განცდა, მამულის აღქმა და მამულის მადლიც სადღაც კუნჭულში დაგვრჩა...
ეხლა მამული მხოლოდ ჩვენი ეზო-კარია...
იმ კარის მიღმა თუნდ დაიქცეს მთელი სამყარო _ ვინც უნდა მოკლან, ვისაც უნდა შესდგნენ წიხლით, ან თმით ითრიონ, მთავარია რომ კარის აქეთ გქონდეს სიმშვიდე...
"ცარიელი მშვიდობის" განცდა არ შეგვაწუხებს, რადგან ტვირთი, "ჩვენი თავი ჩვენ არ გვეყუდნის"_ უხილავი, უსაგნო და უწონადია...
ხოლო სურვილი, რომ ვიცხოვროთ ცათამბჯენებში და ფუფუნების საგნებს მივწვდეთ, თუნდაც შევეხოთ, საცნაურია ისე, როგორც სარკის მიღმა არეკლილი ბედნიერება...
"ბედნიერი ერს" ცოტა ჰყოფნის, ძალიან ცოტა...
"მედან" "მემდე" სავალ გზაზე რა შეაფერხებს?!.
"მე" ათენებს და "მე" აღამებს...
"მე" "მეს" მსახურობს და მათი "ჯამი", მილიონებს კიდეც რომ შესწვდეს, მაინც "მედ" რჩება, მილიონ "მედ"...
სივრცე დიდია, ადგილი თითქოს უნდა გვეყოს, მაგრამ არ გვყოფნის, რადგან ყველა "მე" ასი კაცის, ანდა ათასის სამყოფს იხვეჭს პურიც, ჰაერსაც...
ცხრად გატეხილი თხილის გული სიმბოლოდ დაგვრჩა, სიმბოლოდ დაგვრჩა ცხრა გმირი ძმა, ცხრა გახარება...
"ბედნიერ ერს" ცოტა ჰყოფნის, ძალიან ცოტა...
მილიონი "მე" შერჩა ჩვენს ერს, "ბედნიერ ერს", "ბედნიერებად"!...
ადგილი ცისქვეშეთში უნდა გვეყოს, მაგრამ არ გვყოფნის...
თითქოს ასარჩევი არც არაფერია _ მილიონი "მე" ერთად შეკრებილი მილიონ "მედ" რჩება...
მილიონ უძლურად და მილიონ უძლეველად...
თვითდამშვიდებას მივცემულმართ საოწარკვეთით - "მე რას ვუშველი, უმცირესი, უსუსური ვარ..." ეს უძლურობა სახეზეა, მაგრამ მანამდე, ვიდრე საფრთხე "მესგან" შორს დგას და "საერთოს" ეჯაჯგურება!
სამაგიეროდ ყოველი "მე" ძლიერია და უძლეველიც, თუკი ზარი ეკლესიის გუმბათზე არა, მის კარზე რეკავს...
"ჯი-ეიჩ-ენი", ელგა ფოლადიშვილი
