საქართველოს ამბები ჯერ სასაცილო იყო, ახლა კი მათი მოსმენისას სირცხვილის გრძნობა ჭარბობს. ქართველი ლიდერების პირადი პრობლემები უკვე გაეროშიც გაიგეს. ამჯერად პრეზიდენტ გიორგი მარგველაშვილი და პრემიერ-მინისტრი ირაკლი ღარიბაშვილი გაეროში წასვლაზე ვერ მორიგებულან, - აცხადებს „რადიო გოლოს როსსიის" (რუსეთი) მიმომხილველი მიხეილ შეინკმანი.
გენერალური ასამბლეის სხდომა მალე დაიწყება, თბილისში კი გაეროს შტაბ-ბინასთან ვერც დელეგაციის შემადგენლობისა და ვერც მისი მეთაურის საკითხი ვერ შეუთანხმებიათ. საგარეო საქმეთა სამინისტრო მხარს პრემიერ-მინისტრს უჭერს და პრეზიდენტს ამუნათებს - ორი თავი ყოველთვის კარგი არ არის, გენასამბლეის ისტორიაში მსგავსი პრეცედენტი არ არსებობსო. პრეზიდენტი ურყევია: მისი ადმინისტრაცია ამერიკაში ვიზიტის მზადებას აგრძელებს.
პრეზიდენტი და პრემიერ-მინისტრი საერთაშორისო არენაზე გასასვლელად ერთმანეთს პირველად არ ეჯიბრებიან - თითქმის ყველა ღონისძიების წინ, რომელშიც საქართველომ მონაწილეობა უნდა მიიღოს, გიორგი მარგველაშვილსა და ირაკლი ღარიბაშვილს შორის შეხლა-შემოხლა ხდება. მხოლოდ ნატოს უელსის სამიტზე წასვლის საკითხი მოგვარდა თავისთავად. რატომ? იმიტომ, რომ პირველი - საქართველოს იქ რაიმე ისტორიული გადაწყვეტილება მაინც არ ელოდებოდა და მეორე - უმაღლესი მთავარსარდლის სტატუსი პრეზიდენტს ჯერ კიდევ აქვს.
საქართველოში თვლიან, რომ ორივე „კარგად იქცევა". შიდა პრობლემებზე რომ ჰქონდეთ უთანხმოება, ეს კიდევ გასაგებია და ამას რაღაც სახელმწიფოებრივი აზრი ექნებოდა, მაგრამ როგორც ჩანს, მათ საკუთარი იმიჯი უფრო აღელვებთ, ვიდრე ქვეყნის სახე და [რეპუტაცია].
პრემიერი, მისი ახალგაზრდა ასაკისადმი პატივისცემის ფონზე, აღიარებული ავტორიტეტი მაინც ვერ გახდა. ირაკლი ღარიბაშვილის მიბაძვა ანგელა მერკელისადმი ან დევიდ კემერონისადმი საზოგადოების მხარდაჭერით უზრუნველყოფილი არაა, ამიტომაც ყველა არ ფიქრობს, რომ ამ პოლემიკაში პრემიერ-მინისტრს პრიორიტეტი ეკუთვნის.
გიორგი მარგველაშვილი მოვლენების მიმართ უფრო მოწიფულ მიდგომას აჩვენებს. ბოლო-ბოლო, ფილოსოფოსია, თუმცა, ქართველი ექსპერტების აზრიც, ისიც ბავშვურად იქცევა ხოლმე, ყოველ საერთაშორისო შეხვედრას („ტუსოვკას") ხელით ეჭიდება, სულ უფრო ნაკლებად ფიქრობს იმაზე, თუ ვის უნდა უმადლოდეს თავის პრეზიდენტობას და სულ უფრო მეტად აკრიტიკებს მმართველ კოალიციას. ამ ყველაფერს მარგველაშვილისთვის გარკვეული დივიდენდები მოაქვს. ყოველ შემთხვევაში, „ქართულ ოცნებასთან" შედარებით, პრეზიდენტის რეიტინგი არ ეცემა. გარდა ამისა, გიორგი მარგველაშვილი გეოპოლიტიკური ქარის მიმართულებას კარგად გრძნობს, რის გამოც იგი, თავისი ვიზავისაგან განსხვავებით, მეტ ანტირუსულ რიტორიკასა და აგრესიულობას ავლენს.
პრემიერ-მინისტრი ვალდებულია უფრო მეტი საქართველოს ეკონომიკაზე იფიქროს, რომელიც რუსეთის გარეშე წარმოუდგენელია. პრეზიდენტი ამ საკითხთან მიმართებით უფრო უდარდელია - კონსტიტუცია მას უფლებას აძლევს ასეთი საზრუნავი არ ჰქონდეს. ჯერ-ჯერობით არავინ ლაპარაკობს იმაზე, რომ მარგველაშვილს მხარს რომელიმე პოლიტიკური ძალა უჭერს, თუმცა სულ უფრო მეტი ანალიტიკოსი იხრება იმისკენ, რომ პრეზიდენტის ასეთი მოქმედება წყალს ასხამს ოპოზიციური „ნაციონალებისა" და მათი ლიდერის მიხეილ სააკაშვილის წისქვილზე. მარგველაშვილს იმასაც უხსენებენ, რომ იგი ექს-პრეზიდენტის ბოროტმოქმედების ამსახველ დოკუმენტებზე „საიდუმლო" გრიფის მოხსნას აჭიანურებდა. გარდა ამისა, პრეზიდენტი არ გამოდის იმ სასახლიდან, რომელიც მიხეილ სააკაშვილმა ააშენა: თითქოს ისე ჩანს, რომ მარგველაშვილი სააკაშვილს ადგილს უნახავს.
ასეა თუ ისე, სასახლის ყოფილი პატრონის აპარტამენტების სულით მარგველაშვილი უკვე საკმაოდაა გაჟღენთილი. სწორედ ეს ჰქონდა მხედველობაში ბიძინა ივანიშვილს, როცა მან საჯაროდ, სინანულით განაცხადა, რომ მარგველაშვილის კანდიდატურაში შეცდა.
შეკითხვა მართვის სტრატეგიის ინსტიტუტის დირექტორს პეტრე მამრაძეს (ტელეფონით თბილისიდან):
მიხეილ შეინკმანი: როგორ უყურებენ თბილისში პრემიერისა და პრეზიდენტის სეხლა-შემოხლას? როგორც მე ვიცი, ხალხი ჯერ იცინოდა, ახლა სასაცილო აღარაა?
პეტრე მამრაძე: რა თქმა უნდა, მოსახლეობის იმ ნაწილისათვის, რომელიც ფიქრობს, ინტელიგენციისათვის ეს ყველაფერი სასაცილო არარ არის. საზოგადოებაში მიაჩნიათ, რომ ხელისუფლებაში ისეთი ხალხი მოვიდა, რომლებიც საერთოდ ახლოს არ უნდა მიშვებულიყო სახელმწიფო სამსახურთან.... ჩვენთან ყოველდღე მჭევრმეტყველების მარგალიტებს ვისმენთ. მაგრამ არის მოსახლეობის ნაწილი, რომელსაც, ირაკლი ღარიბაშვილის გუნდის რეიტინგის ვარდნის კვალობაზე, მოსწონს, რომ პრეზიდენტი რაღაც დამაბალანსებელია და არ ემორჩილება ავტორიტარულ განკარგულებებს. ცოტა თუ ფიქრობს იმაზე, ვინ დგას ამ ყველაფრის უკან.
მიხეილ შეინკმანი: ამ დაპირისპირებას რაიმე გონივრული დასასრული ექნება? არის იმის რისკი, რომ უტანხმოება გაღრმავდება და პოლიტიკურ კრიზისში გადაიზრდება?
პეტრე მამრაძე: აუცილებლად გადაიზრდება, რადგან სრულიად ნათელია, რომ პრეზიდენტს სააკაშვილის სისტემის გადმონაშთები უსევენ. აშკარაა, რომ ამ საკითხში მისი გუნდიც მუშაობს - მარგველაშვილს ირგვლივ მრჩევლებად ბავშვობის მეგობრები ჰყავს. სამწუხაროდ, აი, ასეთი პოლუსი ჩნდება. რა თქმა უნდა, რაღაც მომენტში ეს ყველაფერი შეიძლება პარლამენტში ღია განხეთქილებით გამოიხატოს. ძალთა განლაგება უკვე სხვანაირი იქნება. თანაც ყურადრება მივაქციოთ იმას, რომ პრემიერ-მინისტრის დანიშვნა დღემდე ისევ პრეზიდენტის უფლება-მოსილებაში შედის და არა პირიქით.
საეჭვოა, რომ თვითონ გიორგი მარგველაშვილი „ქართული ოცნებისათვის" საფრთხეს წარმოადგენდეს. პოლიტიკური კრიზისის პროვოცირებისათვის მას არც უფლებამოსილება ეყოფა და არც რეპუტაცია. მაგრამ პრეზიდენტის სისუსტე, როგორ მისივე ნაცნობები ამბობენ, ნებივრობის სიყვარულში გამოიხატება. ამიტომაც ნებივრობს იგი პრეზიდენტის რეზიდენციაში ისე როგორც სახლში [და იქიდან არ გამოდის]. აქედანაა მისი სწრაფვა უმაღლესი საზოგადოებისა და უცხოური ვიზიტებისაკენ. ხოლო ის, ვინც განცხრომას აფასებს, ყოველთვის ღიაა შეთავაზებისათვის... მით უმეტეს, რომ ბიძინა ივანიშვილთან ურთიერთობის ფაქტიური გაწყვეტის შემდეგ მარგველაშვილს პროტეჟის სტატუსის შეცვლა შეუძლია. ახლა ხომ იგი უკვე თავისუფალია.
