იდეოლოგიური და სტრატეგიული უთანხმოება მმართველ ელიტაში, კორუფციასთან ბრძოლა, ერთიანობის შენარჩუნება, სიტყვის თავისუფლება და ასე შემდეგ, მხოლოდ მცირედია იმ პრობლემათაგან, რომელიც მსოფლიოს გიგანტ სახელმწიფოს და ექსპერტების გათვლებით, აშშ-ის მომავალ ყველაზე რეალურ კონკურენტს - ჩინეთს აწუხებს. თუმცა, პლანეტის ერთ-ერთი უკანასკნელი კომუნისტური ქვეყნისათვის, მთავარი ეს არ არის. აქ პრიორიტეტად ჩინური თავდაცვის დოქტრინაა, რომლის ფარგლებშიც პეკინი, ამჯერად, შეიარაღებაში სტრატეგიული რაკეტების მისაღებად ემზადება, რომელსაც ავიამზიდების გასანადგურებლად გამოიყენებს. ჩინეთი, ასევე, ექვს საკუთარ ავიამზიდსაც აგებს.
ამ დროისათვის, ამერიკის შეერთებული შტატების შეიარაღებაში 12 ავიამზიდია, რუსეთს მხოლოდ ერთი აქვს, ჩინეთს კი მალე შვიდი ექნება. საკუთარი ექვსის გარდა, პეკინმა უკრაინისგან იაფად საბჭოთა პერიოდის ავიამზიდიც შეიძინა. როგორც ექსპერტები აცხადებენ, სიტუაცია ძალიან ჰგავს 80-იანი წლების მსოფლიო წესრიგს, როდესაც გამალებულ შეიარაღებაში ერთმანეთს ორი მსოფლიო ზესახელმწიფო ეჯიბრებოდა. მილიტარიზაციისაკენ პეკინს პანიკა უბიძგებს. ამერიკის შეერთებულ შტატებს ნებისმიერ დროს შეუძლია გადაუკეტოს ის სავაჭრო გზები, რომელიც ჩინეთს დანარჩენ სამყაროსთან აკავშირებს.
ამ გამოწვევებზე საპასუხოდ, ჩინეთის ხელისფლებას თავისი კურსის კორექტირება მოუწია და ეკონომიკური ექსპანსიიდან მთლიანად შეიარაღებაზე აქცენტირდა. თუმცა, მას არ შეუძლია თავს უფლება მისცეს მხოლოდ ერთმიმართულებიან პოლიტიკაზე დადოს ფსონი. მას მრავალი კუთხით მოუწევს მუშაობა. ექსპერტების ნაწილის შეფასებით, ამერიკული და ჩინური ეკონომიკის კავშირი - ეს კლასიკური შრომის განაწილებაა მეტროპოლიასა და კოლონიას შორის: აშშ მაღალ ტექნოლოგიებს ავითარებს, ჩინეთი კი საკვებ და სხვადასხვა იაფ პროდუქციაზეა ორინტირებული. მითები, მისი ეკონომიური სასწაულის შესახებ, კი წარმოშობილმა ეკონომიკურმა კრიზისმა საბოლოოდ დაანგრია.
შეიძლება ითქვას, რომ ჩინეთმა მილიტარიზაციის დაჩქარების მიმართულებით დაიგვიანა კიდეც, რადგან სიტუაცია უკვე სერიოზულად ფეთქებადსაშიშია. ორმუზის სრუტეში, ირანზე თავდასახმელად ნატოს მსხვილი დაჯგუფებაა თავმოყრილი, რომელმაც ისლამურ რესპუბლიკას ნებისმიერ მომენტში შეიძლება დაარტყას. მოვლენების ამ სცენარით განვითარება კი პეკინისათვის ფრიად არასასურველია, სწორედ ამიტომაც ჩინეთი, როგორც ჩანს, თადარიგს უკვე წინასწარ იჭერს.