ჩემო ძვირფასო თანამემამულენო,
ჩემი პრეზიდენტობის მეორე ვადა დასასრულს უახლოვდება. გუშინდელი არჩევნების შედეგი ჩვენთვის უკვე ცნობილია და, შესაბამისად, საპრეზიდენტო სასახლიდან ეს ჩემი ბოლო მიმართვაა საქართველოს საზოგადოებისადმი.
მინდა მადლობა გადავუხადო თითოეულ თქვენგანს, ჩვენი საყვარელი საქართველოს მოქალაქეებს იმისთვის, რომ ორჯერ მომეცით შესაძლებლობა მემსახურა ჩემი ქვეყნისთვის პრეზიდენტის რანგში.
პატივთა შორის, არაფერია იმაზე დიდი, ვიდრე ემსახურო საკუთარ ქვეყანას.
შესაძლებლობათა შორის, არაფერია იმაზე დიდი, ვიდრე გქონდეს შესაძლებლობა დაეხმარო სამშობლოს წინსვლასა და განვითარებაში.
მინდა მადლობა გითხრათ და თქვენთან ერთად გავიხსენო, თუ რას მივაღწიეთ ერთად და რა არის ჯერ კიდევ მისაღწევი; მინდა გავიხსენო გზა, რომელიც ჩვენ დავასრულეთ და გზა, რომელიც ჯერ კიდევ გასავლელი გვაქვს; ის დაბრკოლებები, რომლებიც ერთად დავძლიეთ და პრობლემები, რომლებიც ჩვენს ქვეყანას კვლავაც გადასაჭრელი აქვს.
მინდა მოგმართოთ თქვენდამი სრული ნდობით, თავმდაბლად გაგანდოთ ჩემი აზრები და გაგიზიაროთ ღრმა ემოციები, გადაგიშალოთ გული და ჩაგახედოთ ჩემს სულში.
მოდით, ცოტა ხნით ყველა მოვწყდეთ ჩვენს პოლიტიკურ ყოველდღიურობას; მოდით, რამდენიმე წუთით დავივიწყოთ ჩვენი კამათი, დაპირისპირება, პოლემიკა და ერთად დავფიქრდეთ რა შეცვალა ბოლო ათმა წელიწადმა, რას ნიშნავდა ის ჩვენთვის, რა უძღოდა მათ წინ და რა უნდა მოჰყვეს შემდგომში.
მოდით, რამდენიმე წუთით დავივიწყოთ, პარტიული, რელიგიური, ეთნიკური განსხვავებები და დავფიქრდეთ იმაზე, თუ რას ნიშნავს იყო საქართველოს მოქალაქე - რას ნიშნავდა ეს ათი წლის წინათ, რას ნიშნავს ეს დღეს და რას უნდა ნიშნავდეს მომავლში.
ჩვენ გასაყოფი არაფერი გვაქვს, ყველანი საქართველოს შვილები ვართ და გვიყვარს ჩვენი ქვეყანა, თუმცა საკმარისი არ არის სუფრასთან სადღეგრძელოების წარმოთქმა. ჩვენ უნდა ვკითხოთ საკუთარ თავს, რას ნიშნავს იყო ქართველი და რა ვალდებულებას გვაკისრებს სამშობლოს სიყვარული.
მას შემდეგ, რაც ზრდასრულ ასაკს მივაღწიე, დავიწყე ქართველობის ჩემეული ცნების ძიება, რას ნიშნავს ეკუთვნოდე ამ ერს; მინდოდა მომეძებნა ეროვნული იდენტურობის ისეთი განმარტება, რომელიც, ერთი მხრივ, ერთ მუშტად შეკრავდა და ჩვენს ასე ხშირად დაქსაქსულ და ასე დაქუცმაცებულ ერს, ხოლო, მეორე მხრივ, იქნებოდა იმდენად პროგრესული, რომ გარდაუვალი გახდებოდა ჩვენს ოჯახში - თავისუფალი ერების ევროპულ ოჯახში დაბრუნება.
ჩემი თაობის ყველა წარმომადგენელი დაღდასმულია სამოქალაქო ომის შედეგებით, ზიზღისა და განცალკევების პერიოდით, როდესაც ყველა ერთმანეთს უპირირსპირდებოდა; მაშინ, როდესაც დავით აღმაშენებელის ერი, თამარ მეფის ერი, ილია ჭავჭავაძის ერი დადგა სრული განადგურების, თვითგანადგურების საშიშროების წინაშე ბრაზის, შეუწყნარებლობის, არაკომპეტენტურობისა და კორუფციის წყალობით.
ჩემი ძიება დაიწყო სწორედ მაშინ, როდესაც საქართველოს წარუმატებლობის, სიბნელის ეპიცენტრში იყო; როდესაც ხალხი მზად იყო მოეკლა თავისი მეზობელი მხოლოდ იმიტომ, რომ მას სხვა ეთნიკური წარმომავლობა ჰქონდა; მზად იყო გაეძარცვა საკუთარი ბიძაშვილი მხოლოდ იმიტომ, რომ მან უკეთესი სამსახური იშოვა; ფიზიკურად გასწორებოდა ადამიანს განსხვავებულიაზრის, ჩაცმულობის, ვარცხნილობისა თუ გამოხედვის გამო.
როდესაც სამართალს ევროპასა და ამერიკაში ვსწავლობდი, თავში მხოლოდ ერთი რამ მიტრიალებდა - გამეგო, თუ რა იყო ის, რაც ამართლებდა ამ განვითარებულ ქვეყნებში და რაც არ ამართლებდა ჩემს ქვეყანაში.
ეს იყო საშინელი დრო საქართველოსთვის.
ამიტომ გადავწყვიტე აღარ გამეგრძელებინა იურისტის კარიერა ნიუ-იორკში და დავბრუნდი საქართველოში, რათა დამეწყო ბრძოლა პარლამენტის წევრობისთვის, ჩემი მამოძრავებელი სწორედ ეს ძიება და ამ ძიების პროცესში შეკითხვებზე ნაპოვნი პასუხები იყო.
ჩემი შესაძლებლობები არადროს არ შემიფასებია გადაჭარბებით, მაგრამ არც იმის მჯეროდა ოდესმე, რომ სიბნელე იყო ჩვენი ბედისწერა.
ყოველთვის მიმაჩნდა, რომ ყველანი ერთად ნამდვილად შევძლებდით საქართველოს შეცვლას უკეთესობისკენ.
ვფიქრობდი, რომ ის, რაც შესაძლებელი იყო დასავლეთში - ხალხის მიერ არჩეული მთავრობა ყოფილიყო ხალხისთვის, გახსნილი და შესაძლებლობებზე დაფუძნებული ეკონომიკა, კანონის უზენაესობა, სხვადასხვა ეთნიკური, რელიგიური თუ პოლიტიკური ჯგუფების თანაცხოვრება ღია, მშვიდობიან და თავისუფალ საზოგადოებაში - შესაძლებელი იქნებოდა საქართველოშიც.
ეს შესაძლებელი უნდა ყოფილიყო იმიტომ, რომ ეს ასეც იყო ოდესღაც.
ეს შესაძლებელი უნდა ყოფილიყო თუნდაც იმიტომ, რომ ჩვენს ერს ეს ნამდვილად, გულწრფელად, ღრმად და მტკიცედ სურდა.
როდესაც ჩვენ დავაფუძნეთ ნაციონალური მოძრაობა, ამ ჩვენი პროექტის არსი, მიზანი და იდეა იყო სწორედ ის, რომ სიტყვისთვის „ნაციონალური" მიგვეცა ახალი მნიშვნელობა და გამხდარიყო არა გათიშულობის, არამედ ერთიანობის სიმბოლო.
ჩვენს პესიმისტურად განწობილ საზოგადოებაში საჭირო იყო პატრიოტული გრძნობისა და შეგნების აღორძინება, საჭირო იყო გაგვეღვივებინა ჩვენი საერთო მომავლის რწმენა და გაგვეღვიძებინა ჩვენი ქვეყნისა და საკუთარი თავის იმედი.
მიუხედავად შეცდომებისა და ხარვეზებისა, ეს არის ის, რაც ბოლო წლებში ყველამ ერთად გავაკეთეთ.
ჩვენ გავაღვიძეთ იმედი, ჩამოვაყალიბეთ პატრიოტიზმის ახალი ფორმა, დავიბრუნეთ დიდი ხნის წინ დაკარგული ეროვნული სიამაყე, რომელიც დაყოფის ნაცვლად, აერთიანებს, რომლის პირობებშიც, იმისთვის, რომ იამაყო საქართველოს მოქალაქეობით, იამაყო საკუთარი თავითა და სახელმწიფოთი, არც შენს გვარს აქვს მნიშვნელობა და არც რწმენას.
არადროს დამავიწყდება ვარდების რევოლუციის შემდგომი დღეები, როდესაც ჩვენ მოვედით ამ ბნელ სამთავრობო უწყებებში, სადაც ჯერ კიდევ საბჭოთა შმორის სუნი ტრიალებდა. კარგად მახსოვს რა ვნახეთ აქ - არაფერი! არაფერი დაგვხვედრია, წარსულის აჩრდილებისა და სიცარიელის გარდა - არც ბიუჯეტი იყო და, შესაბამისად, არც ფული პენსიებისა და ხელფასების გასაცემად... აქ არაფერი იყო გაცვეთილობისა და ბიუროკრატიული სიხარბის გარდა...
მახსოვს ჩემი წინამორბედის კაბონეტში დამხვდა წყლის კასრი, რადგან წყალი ხშირად არ მოდი