ქართველებს ომი არ სურდათ, ამიტომაც მათ არც ბოდიში აქვთ მოსახდელი. პასუხობს, რუსეთის რუსეთის ფედერაციის საზოგადოებრივი პალატის წევრი დენის დვორნიკოვი რუსეთის სტრატეგიული გვლევების ინსტიტუტის კავკასიური კვლევების სექტორის გამგეს იანა ამელინას კვლევას სახელწოდებით "რუსეთსა და საქართველოს შორის სისხლია - სისხლი კი არასოდეს არ შრება".
"ჩემი პირველი ესეს დაწერისას იმის თაობაზე, რომ რუსეთის დიპლომატიური სამსახურების ხელთ რომლებიც საქართველოსთან სამუშაო ურთიერთობებოის დალაგებაზე უნდა მუშაობდნენ არ არსებობს სპეციალური ინსტიტუტები, ვცდილობდი ყურადღება გამემახვილებინა პროფესიონალური მიდგომების არარსებობაზე სამხრეთ კავკასიის პრობლემების მიმართ. თუმცა, როგორც მოგვიანებით აღმოჩნდა, ეს პრობლემა გაცილებით უფრო ღრმაა და მდგომარეობს იმაში, რომ თურმე ინსტიტუტები არსებობენ. რომლებიც იმის ნაცვლად, რომ სტრატეგიის თუნდაც მყიფე მექანიზმების შექმნაზე მუშაობდნენ, კომსომოლური ბოდვით არიან დაკავებულნი. სულაც არ მინდოდა, მაგრამ როგორც ჩანს სულ შემთხვევით, ავრიე კომფორტული და თბილი "ჭაობი" რომელიც პერიოდულად ქართულ-ოსური კონფლიქტის შესახებ თავისი "სტრატეგიული კვლევებით" ბუყბუყებს", -წერს რუსეთის საზოგადოებროივი პალატის წევრი და აღნიშნავს, რომ ის დიდ იმედს იტოვებს, იმისა რომ მსგავსი ინსტიტუტების როლი "ახალ დამოუკიდებელ რესპუბლიკებში" მხოლოდ არჩევნებზე დამკვირვებლებად ყოფნით შემოიფარგლება და ასევე უზარმაზარი ანგარიშების წერით, რომლებიც თავის ადგილს თვალისაგან მოშორებით მდებარე ადგილებში პოულობენ.
მისივე თქმით, ამასთან ერთად, იანა ამელინას სტატია ეს არის და სქელი ნიმუში ანალიზისათვის, რომლის მიხედვითაც სულაც არ არის რთული სამწუხარო დიაგნოზის დასმა.
დენის დვორნიკოვი იანა ამელინას სტატიის რამდენიმე თეზისზე ყურადღებას ამახვილებს.
"პირველი - დავიწყოთ სტატიის სათაურით "რუსეთსა და ქართველოს შორის სისხლია - სისხლი კი არ შრება". თუ სისხლის დიდხანს არ შრება ანუ არ დედდება ეს ჰემოფილიაა. დიაგნოზი, რომელსაც აქვს განსაკუთრებით სავალალო ასოციაციები ჩვენი ქვეყნის ისტორიისათვის. საქმეც მაგაშია, რომ რუსეთის (და საქართველოს) მტრებს ძალიან სურთ, რომ სისხლი არასოდეს არ გაშრეს. რომ ჩვენ დავიხრჩოთ ამ სისხლში და დავივიწყოთ თუ როგორ შეიძლება ერთმანეთს სიძულვილის გარეშე ვუყუროთ. კონფლიქტის ორივე მხარეს დაღუპულთა ხსოვნა წმინდა და სამარადისოა. ამაზე დავა კი მკრეხელობაა. არადა, დიპლომატია და სწორედ სტრატეგიული კვლევებიც ხომ ისე უნდა ტარდებოდეს, რომ ტკივილი დააამოს და რაც მთავარია მომავალში სისხლისღვრა უნდა იცილოს თავიდან. ამის გაკეთება კი ყველაზე მარტივი დიალოგის მეშვეობით არის შესაძლებელი. არ გინდათ საუბარი პირადად სააკაშვილთან? კეთილი, არავინ არ გიშლით თქვენ ხელს საზოგადოებრივ ინსტიტუტებთან, მომავალ სავარაუდო პოლიტიკურ ლიდერებთან ითანამშრომლოთ.
აფხაზეთს ან სამხრეთ ოსეთს ფიზიკურად ურალისკენ ან ვოლგის სანაპიროზე ვერ გადაიტან. ეს ხალხები ყოველთვის იქნებიან ქართული მიწების მეზობლები, ეს კი იმას ნიშნავს, რომ დიალოგი ადრე თუ გვიან უნდა დაიწყოს, პრაგმატული თვალსაზრისით მაინც.
მეორე. თეზისი იმის შესახებ, რომ რუსეთისა და საქართველოს ურთიერთობები შესაძლებელი მხოლოდ მას შემდეგ "რაც ქართველი ხალხი მოინანიებს მრავალწლიან შოვინისტურ პოლიტიკას, რომელსაც ოსებისა და აფხაზეთის წინააღმდეგ ახორციელებდა" - ეს არის აზრი რომელიც მე პირველად მესმის.
პასუხად მრავალრიცხოვან მაგალითთაგან მხოლოდ ერტს მოვიყვან: სომხეთი და თურქეთი. ალბათ ვერასოდეს მოვესწრებით ბოდიშის მოხდას თურქეთის მხრიდან სომხების გენოციდის გამო. თავის მხრივ სომხები უკვე მთავალი წელია რუსებისათვის თანამემამულეებად რჩებიან. იანა ამელინას ლოგიკის მიხედვით რუსეთის მილიონობით მოქალაქე, რომელიც ანტალიაში ისვენებს და ამით აქტიურად ავსებს თურქეთის ხაზინას - იმ მოვლენების მსხვერპლის ხსოვნას ღალატობს. ისევე როგორც რუსული დიპლომატია, რომელიც თურქეთის პოლიტიკურ ხელმძღვანელობასთან მოლაპარაკებებს აწარმოებს.
ქართველების უმრავლესობა ომის წინააღმდეგი იყო და მათ ბოდიში მოსახდელი არაფრისთვის აქვთ. თუმცა პირადად მე მრცხვენია ქართველების წინაშე თამარ მეფის პირველი რუსი მეუღლის საქციელის გამო, რომელიც რბილად რომ ვთქვათ საუკეთესოდ არ იქცეოდა , რის გამოც მე მზად ვარ მათ ბოდიში მოვუხადო",_ წერს დენის დვორნიკოვი.
