ნაციონალური მოძრაობა ვერ ხედავს მის ბელადზე დიდს ამ საქმეში. და მე ვფიქრობ, რეფერენდუმის სულისკვეთების ღალატისთვის ის სამაგალითოდ ჩაირეცხება და ვერც პატიმრების მშობლებით მანიპულირებას შეძლებს, - ამის შესახებ პარტია „ფედერალისტების“ ერთ-ერთი ლიდერი, თამარ ჩერგოლეიშვილი სოციალურ ქსელში წერს.
“დღეის სწორს, 34 წლის წინ, გადაუჭარბებლად, მთელი ქართველი ერი ემზადებოდა მნიშვნელოვანი არჩევანის გასაკეთებლად.
მათ პასუხი უნდა გაეცათ შემდეგ კითხვაზე:
“თანახმა ხართ თუ არა აღსდგეს საქართველოს სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობა?”
რეფერენდუმი ჩატარდა საქართველოს მთელ ტერიტორიაზე, აფხაზეთის და ცხინვალის რეგიონის ჩათვლით.
რეფერენდუმში მონაწილეობდა საქართველოს ათიდან ცხრა ზრდასრული მოქალაქე განურჩევლად სქესისა, ეთნოსისა, რელიგიისა, პოლიტიკური გემოვნებისა, თუ პარტიული კუთვნილებისა.
რეფერენდუმში მონაწილეთა 99 პროცენტმა მხარი დაუჭირა საქართველოს დამოუკიდებლობას.
3.3 მილიონმა მოქალაქემ, ყოველგვარი წინაპირობების და “ბოდიშების” მოთხოვნის გარეშე, ერთსულოვნად გადაწყვიტა “თვითბატონობა” 1918 წლის 26 მაისის დამოუკიდებლობის აქტის საფუძველზე და ამით გააგრძელა საქართველოს პირველი რესპუბლიკის დროს დაწყებული გრძელი, ხიფათიანი, წარმატებებით და მარცხით დატვირთული გზა შინისაკენ - რომლის კონტურებიც ჩვენმა ფუძემდებელმა მამებმა, ილიამ, ვაჟამ, იაკობ გოგებაშვილმა, ნიკო ნიკოლაძემ … ძალიან გარკვევით მოხაზეს ჯერ კიდევ პირველ რესპუბლიკამდე.
ვინც 1991 წლის 31 მარტს საქართველოს დამოუკიდებლობას ვგულშემატკივრობდით, ალბათ ძნელად წარმოგვედგინა, რომ ამ დღიდან სამი ათეული წლის შემდეგ, ჩვენი ერთსულოვანი მონაპოვარი - სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობა ისევ ეგზისტენციური საფრთხის წინაშე დადგებოდა.
მაგრამ მერაბ კოსტავას ანდერძი/წინასწარმეტყველება ახდა და დღეს აქ ვართ.
საქართველოს დამოუკიდებლობა ვერ გადარჩება ევროატლანტიკური ინტეგრაციის გარეშე.
შეერთებულ შტატებთან და ევროპასთან თანამშრომლობის გარეშე რუსეთის შეკავების და საქართველოს დამოუკიდებლობის გადარჩენის შანსი უბრალოდ არ არსებობს.
ამის მტკიცებულება ჩვენი ისტორიაა - 1920 წლის 7 მაისის ცინიკურად დარღვეული შეთანხმება და ქართველთა გენოციდი აფხაზეთში 1991-1992 წლებში.
ოცნების რეჟიმმა შექმნა რეალობა, რომ ევროინტეგრაცია გაწყვეტილია და შეერთებულ შტატებთან სტრატეგიული პარტნიორობა გაჩერებული.
ამით საქართველოს სახელმწიფოებრივ დამოუკიდებლობას შეუქმნა ეგზისტენციური საფრთხე.
პროტესტიც ხომ ამაზეა - 120 დღიანი პროტესტი ჩვენი ქვეყნის ეროვნულ დამოუკიდებლობას იცავს ახალი არჩევნების მოთხოვნით, იმიტომ რომ სუვერენიტეტი ვერ გადარჩება, თუ რეჟიმი არ შევცვალეთ და დასავლეთისკენ სვლა არ განვააახლეთ.
სწორედ სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობისთვის იბრძვის ის ხალხი, ვინც რეჟიმის ტყვეობაშია - ევროპული მომავალი ეგაა, ქართული სახელმწიფოს სინონიმია.
ეროვნული დამოუკიდებლობის გადარჩენას სჭირდება ერთსულოვნება.
ერთსულოვნებას შეიძლება მივაღწიოთ მხოლოდ იმ საკითხებში, რაშიც ვთანხმდებით.
ასე არ არის? რაშიც ვერ ვთანხმდებით, იმაში ერთსულოვნები როგორ უნდა ვიყოთ?
ამიტომ კითხვა ისმის ასე:
ვთანხმდებით რომ ეროვნული დამოუკიდებლობა, რომელსაც 34 წლის წინ, ბევრი სისხლის, ოფლის, ცრემლის და შრომის ფასად მივაღწიეთ, უნდა შევინარჩუნოთ?
ვინც ვთანხმდებით, რომ სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობა უნდა შევინარჩუნოთ და ვხედავთ იმ საფრთხეს, რასაც ივანიშვილის რეჟიმი დამოუკიდებლობას უქმნის, ყოველგვარი დათქმების, წინაპირობების გარეშე გავალთ რუსთაველზე და ამ დღეს ჩრდილს არ მივაყენებთ.
ზუსტად ისე გავალთ, როგორც 34 წლის წინ გავედით და ერთმანეთში მრავალი განსხვავების მიუხედავად, გავაკეთეთ ის რაც საჭიროა, იმიტომ რომ - “ჩვენი თავი ჩვენადვე უნდა გვეყუდნოდეს”.
ახლა რაც შეეხება წვრილმანებს:
მოგეხსენებათ, რომ მიშა სააკაშვილი და მისი ზომბი პარტია, ნაციონალური მოძრაობა 13 წელია ცდილობს, რომ სააკაშვილი ერთადერთ და განუმეორებელ ალტერნატივად ჩანდეს.
ამისთვის, ისინი ცდილობენ პოლარიზაციას და ბიძინას კვალდაკვალ, ქოცად და მოღალატედ აცხადებენ ყველას და ყველაფერს, ვინც მიშას პრიმატს არ აღიარებს და მის პოლუსს არ ერწყმება.
სააკაშვილის და მისი პარტიის ამ თვითდესტრუქციულმა ჟინმა მოიყვანა ქართული ოპოზიცია ასეთ სამარცხვინო კრიზისამდე, მაგრამ დიდხანს ამაზე წუწუნი არაფრის მომცემია, ჩვენ უნდა ვცადოთ ყველა გზა რომ ამ კრიზისიდან ამოვიდეთ.
სალომე ზურაბიშვილის მცდელობა, საძირკვლიდან დაიწყოს ნდობის შენება პოლიტიკურ აქტორებს შორის და ზედმეტი პედალირების გარეშე სცადოს საქმეზე ორიენტირებული პროცესის აგება, არის ყველაზე ოპტიმალური, რაც შეიძლება რა პირობებშიც ვართ იმ პირობებში გამოვიდეს.
არ ვიცი გამოვა თუ არა, მაგრამ ამაზე ოპტიმალური გზა უბრალოდ ფიზიკურად არ არსებობს.
მისი პროექტი გულისხმობს კოორდინაციას იმ საკითხებში რაშიც ვთანხმდებით, როგორც ქვეყნის შიგნით, ისე ქვეყნის გარეთ.
მისი პროექტი გულისხმობს ასევე ზრუნვის ჯგუფების შექმნას - იქმნება პოლიტიკურ პატიმრებზე ზრუნვის ჯგუფი, იქმნება საჯარო მოხელეეებზე ზრუნვის ჯგუფი…
ეს ისედაც ჩვენი საქმეა, ანუ ამაში განსაკუთრებული არაფერია ნამდვილად - მაგრამ იმ პირობებში რა პირობებშიც ოპოზიციური პოლიტიკური სპექტრი ფორთხავს, საქმეზე ორიენტაცია და საქმის მხრივ, ძალისხმევის გაერთიანებისკენ ფრთხილი ნაბიჯები ნამდვილად დასაფასებელი საქმეა.
ამაზე მეტს, არსებული ვითარებიდან სალომე ზურაბიშვილი ვერც მიიღებს და ვერც აწევს.
იმაზე მეტის დაპირება, ვიდრე აწევა შეუძლია - დიდ კატასტროფას გამოიწვევს და არაერთხელ და მრავალგზის გამოუცდია ქართულ საზოგადოებას.
ამასობაში რას აკეთებს ნაციონალური მოძრაობის თავმჯდომარე, თინა ბოკუჩავა?
პატიმრების და მათი მშობლების გრძნობების სამარცხვინო და სრულიად უპასუხისმგებლო ინსტრუმენტალიზაციას ახდენს - მათ იფარებს, მათი სახელით აკისრებს სალომე ზურაბიშვილს პასუხისმგებლობას რაღაც ჯადოსნურ გეგმაზე, რომელიც არც თვითონ გააჩნია და ვერავის, ვერავის ექნება ბუნებაში იმ მარტივი მიზეზის გამო, რომ პოლიტიკური დევნის დასრულების ერთადერთი გზა რეჟიმის შეცვლაა (ამ პოლიტპატიმრებს სხვა ჩაანაცვლებს, თუ ეს მანქურთები არ ამოვძირკვეთ).
თინა ბოკუჩავა სალომე ზურაბიშვილის დაზიანებით პირველ რიგში პოლიტიკური პატიმრების ინტერესებს აზიანებს - პოლიტიკურ პატიმრებს ყველაზე მეტად სჭირდებათ რეალური კოორდინაცია პრეზიდენტის გავლით დასავლეთთან და არა ვაშაძის ეგოს ბუსტვის პლატფორმები.
ამასობაში ნაცმოძრაობის აქტივისტთა მეორე ფლანგმა მეორე ფრონტი გაშალა:
სალომეს წინაპირობად ომზე განცხადებების გამო ბოდიშის მოხდას თხოვენ.
მიშას შეწყალებას რომ თხოვდნენ, მაშინ კი არ ითხოვდნენ ომის გამო ბოდიშის მოხდას.
ან ერთიან სიაში რომ ეპატიჟებოდნენ, მაშინ კი არ თხოვდნენ.
არც სააკაშვილს უწევდნენ წინააღმდეგობას, როცა ის სალომე ზურაბიშვილს სამარცხვინო დითირამბებს უძღვნიდა იმის იმედით, რომ შეიწყალებდა.
არა - აი ახლა იქცა პრობლემად, 31 მარტის აქციის წინ, როდესაც სალომემ ისეთი პროექტი უნდა დაანონსოს, სადაც მიშას ბოლო სიტყვა არ გააჩნია და მიშას ზომბები ხომ "მიშას გარეშე ნულები არიან".
მეგობრებო,
სალომეს ომზე განცხადებაზე ზუსტად იგივე აზრი მაქვს, რა აზრიც მაშინ მქონდა როცა ეს განცხადება გააკეთა. არაფერი ჩემს დამოკიდებულებაში არ შეცვლილა.
ძალიან გამიხარდება, თუ ის მის განცხადებას ამ გადმოსახედიდან გადააფასებს - მაგალითად, როგორც ის გამიხარდა, ჰილარი კლინტონმა რომ გადატვირთვის პოლიტიკას შეცდომა უწოდა.
მაგრამ არც ჰილარისთვის ვაპირებდი თვალში თითის ტაკებას, არც სალომეს ვატაკებ - იმიტომ რომ ჩემი ფოკუსი არის შედეგზე და შედეგისთვის ჩვენ იმ საკითხებზე გვჭირდება ერთსულოვნება რაც გვაერთიანებს.
რაც გვყოფს, ამისთვის ჩვენი პარტიები გვაქვს.
ვინც დღეს, 31 მარტის კონტექსტში, ცდილობთ იმაზე ფოკუსირებას რაც გვყოფს, ნაცვლად იმისა, რომ იმაზე ფოკუსირდეთ, რაც გვაერთიანებს და საერთო პროცესის და პროტესტის დაზიანებას ცდილობთ, ხართ ბიძინას სასარგებლო იდიოტები.
მოკლედ, 34 წლის წინ დღეის სწორს არცერთი ქართველი არ ითხოვდა ბოდიშს იმის სანაცვლოდ, რომ მეორე დღეს საქართველოს დამოუკიდებლობისთვის მხარი დაეჭირა.
არცერთ ქართველს არ მიუყენებია ჩრდილი იმ ზეიმისთვის, რაც შედეგების გამოცხადებას მოყვა.
მათაც სძულდათ ერთმანეთი.
სძულდათ ჭირის დღესავით.
მაგრამ რაღაც მათზე დიდი აერთიანებდათ.
ნაციონალური მოძრაობა ვერ ხედავს მის ბელადზე დიდს ამ საქმეში.
და მე ვფიქრობ, რეფერენდუმის სულისკვეთების ღალატისთვის ის სამაგალითოდ ჩაირეცხება და ვერც პატიმრების მშობლებით მანიპულირებას შეძლებს.
პატიმრების გასათავისუფლებლად ჩვენ მათი გათავისუფლების გარშემო ერთსულოვნება გვჭირდება და არა ამ პროცესისთვის წიხლების ქნევა, მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ, რომ მთავარ როლში მათი “მთავარი პოლიტპატიმარი” ბელადი არაა", - წერს ჩერგოლეიშვილი .
