საქართველოს შესახებ ვარშავაში გამოსცემული წიგნის თაობაზე „ჯი-ეიჩ-ენს" რუსუდან კიკალეიშვილი-დომუხოვსკიმ აცნობა.
მისი ინფორმაციით, მაისის თვეში ვარშავაში გამოვიდა ძალიან საინტერესო წიგნი საქართველოს შესახებ.
„ავტორებს მკითხველები არა მხოლოდ მადლობას სწერენ არამედ საკუთარ შეხედულებებსაც უზიარებენ. ერთ-ერთი ჩანაწერი ძალზედ აქტუალური და მტკივნეულია. იგი წიგნის ავტორების თხოვნით ვთარგმნე და გიგზავნით", - გვწერს რუსუდან კიკალეიშვილი-დომუხოვსკი და ნათარგმნ მასალას წინასიტყვაობასაც ურთავს.
„ჩემის მხრიდან კი მხოლოდ ორიოდ სიტყვას დავამატებ.
1996 წლიდან მუდმივად ვცხოვრობ ვარშავაში. თავდაპირველად მაოცებდა ქუჩებში, ტრანსპორტში უნარშეზღუდული ადამიანების სიმრავლე. გარკვეული დრო დამჭირდა იმისათვის, რომ გამეაზრებინა უბრალო ჭეშმარიტება - პოლონელ ხეიბრებს აქვთ ქუჩაში გასვლის მიზეზი, რაგდან ან სწავლობენ ან მუშაობენ, არც კულტურულ თუ გასართობ ღონისძიებებს აკლდებიან და არც სახლმწიფო თუ საჯარო დაწესებულებებში საქმის მოგვარება უჭირთ ... დამოუკიდებლად, რადგან ყველაგან გათვალისწინებულია მათი ნორმალური ფუნქციონიერბისათვის საჭირო პირობები. განსხვავებით ჩვენი, ქართველი, უნარშეზღუდული მოქალაქეებისა - ამათ შინა პატიმრობა აქვთ მისჯილი.
საერთო ძალისხმევით საზოგადოებს ძალუძს ამ პრობლემის თუნდაც გააზრება და მისი დაძლევის გზების პოვნა. ეს ძნელი არ უნდა იყოს. არა ვართ ამ საქმის პიონერები. გზა კარგახანია გაკვალულია.
კეთილი სურვილებით
რუსუდან კიკალეიშვილი-დომუხოვსკი
ხეიბარი ხეიბარ ქალაქში - სახსოვარი საქართველოდან
2009 წლის ოქტომბერს 30 წლის შემდეგ პირველად დავბრუნდი საქართველოში, უფრო ზუსტად მის დედაქალაქ თბილისში. დაბადებით მოძრაობის უნარშეზღუდული ვარ და ბინის გარეთ ძირითადად ხან ყავარჯნებით ხან ეტლით გადავადგილდები. - დიდედაჩემი დაუმაზაშვილი იყო და ამიტომ ადრე ბავშვობაში საქართველოს ხშირი სტუმარი ვიყავი თუმცა მაშინ ჩემსა თუ სხვათა ხეიბრობას ვერც აღვიქვამდი აკი მცირეწლოვანისათვის ბუნებრივია, რომ თუ სადმე ასვლა-ჩასვლა გაუჭირდება მას ხელში აიყვანილს გადასვამ-გადმოსვამენ.
დღეს კი, 50 წლის ასაკს მიახლოებული ადამიანისათვის, რეალობა სულ სხვაგვარად აღიქმება. პირველი შოკი თბილისის აეროპორტში განვიცადე. ეს რაღაც ისეთი იყო რაც ადრე არასოდეს განმიცდია. აეროპორტში პასპორტი ჩამომართვეს და მისი დაბრუნების პირობა იყო იქაური თანამშრომლების მიერ თვითმფრინავიდან ჩემი გადმოყვანისთვის გაწეული დახმარების საფასურის გადახდა. დამცირება უზომო, მიზეზი: მომხვეჭელობა? გაუაზრებლობა? თუ სულმოკლეობა. უკანა გზაზე სიტუაცია განმეორდა, მაგრამ მე უკვე .... აღარ გადავიხადე.
მერე და მერე მდგომარეობა უფრო გაუარესდა ჩავედი იმისათვის რომ რაღაც მენახა, ვიღაცას შევხვედროდი, მომეგვარებინა არა მხოლოდ პირადული საქმეები და რომ არა ჩემი და რაც მთავარია ჩემი ცხოვრების თანამგზავრის უდიდესი ძალისხმევა ვერაფერსაც ვერ მოვაგვარებდი. ავტობუსში ვერ ახვალ, რადგან ქალაქში მოძრაობს მხოლოდ რაღაც ძალიან მაღალი, რომელიც შესახედაობით 60 წლების ჩვენს იელჩეს ჩამოჰგავს. მეტროში ვერ ჩახვალ რადგან ან ძველი გაცვეთილი კიბეებია, ან ესკალატორები და ისიც ხშირად არ მუშაობს. იქნებ ვინმეს ეტლში მჯდომს ეცადა იმით სარგებლობა?! ძალიან მონდომებულებს ტაქსი ღა რჩებათ იმედად. ჩემი ჯიბე ამას გასწვდება, მაგრამ ადგილობრივების არც თუ ძალიან. ცენტრშიც კი არ არის არცერთი საზოგადოებრივი ტუალეტი, რომლითაც უნარშეზღუდულ ადამიანს შეეძლება ისარგებლოს. ქუჩაში ეტლით გადაადგილება ეს აბსოლუტური კოშმარია საერთოდ არ არსებობს მისასვლელები, ბორდიურები ძალიან მაღალია და ფეხით მოსიარულეთა სავალი ნაწილიც კი მანქანებითაა გავსებული რომლებიც 4 რიგად ჩაწყობილნი მიჰქრიან მოძრაობის 2 ზოლიან ქუჩაზე. ამიტომაც არაფერია გასაკვირი იმაში რომ ქუჩაში უნარშეზღუდული ადამიანის დასანახად ... ამ ხეიბარი ქალაქის ლამაზი შენობების ვიტრინაში საკუთარი გამოსახულებაღა მრჩებოდა
ჩემს დაკვირვებას ადასტურებს ქალბატონი ირინა ინასარიძე, უნარშეზღუდული ბავშვების მშობლების მიერ დაარსებული საზოგადოების ანიკა-ს თავმჯდომარე - უკვე ახლა ეს ბავშვები საზოგადოების მხრიდან არა აქცეპტირებულნი, ხშირად პატიმრები არიან საკუთარ სახლებში. როცა გაიზრდებიან, ხოლო მშობლების ხელები ვეღარ გაუწევენ ლიფტის, ბორდიურის მისასვლელის, ავტობუსის დასაწევი მოწყობილობის მაგივრობას 100% პატიმრებად იქცევიან. კიდევ უფრო დამძიმდება სურათი თუ გეტყვით რომ ერთის მხრივ ეს ეხება მოსახლეობის 10 - 14 % ხოლო მეორეს მხრივ უნდა აღინიშნოს რომ საუბარია მხოლოდ ... ქვეყნის დედაქალაქზე. შეგიძლიათ წარმოიგინოთ რა ხდება პროვინციაში?
ხეიბარი ქალაქი ერთხმად გავიძახით მე და ჩემი პარტნიორი. უნდა შევეცადოთ მაინც. სხვა ვინ გააკეთებს ამას ჩვენზე უკეთ? ჩვენ თვითონ როგორმე გავუძლებთ ... სხვას ვისაა აქვს უფრო მეტი მიზეზი ამის სწორედ იქ გასაკეთებლად ... როგორმე გავუძლებთ... მაგრამ ფული სად ვიშოვოთ? რამე უნდა მოვიფიქროთ
ხოლო თბილისში დიდედას საფლავზე დადებული აღთქმა, რომ თუ ჯანმრთელობა ხელს არ შემიშლის, საქმეს ბოლომდე გავყვები - ეს არის ჩემი ყველაზე ძვირფასი სახსოვარი საქართველოდან.
