ნორმალურ გარემოში სილის გაწვნა არავის აზრად არ მოუვიდოდა. უბედურებაც ყველას საერთო გვაქვს. უფრო სწორედ, ვართ აბსურდში, რომელიც ერთმა კაცმა და მისმა მომსახურე პერსონალმა შექმნა ამ ქვეყანაში, - ამის შესახებ პოლიციელზე თავდასხმის ბრალდებით დაკავებულმა პოეტმა, ზვიად რატიანმა საბოლოო სიტყვის წარმოთქმის დროს განაცხადა.
მისი თქმით, მის მიერ პოლიციელისთვის სილის გაწვნა სიმბოლური ჟესტი იყო.
"ჩემი მხრიდან სილის გაწვნა სიმბოლური ჟესტი იყო. ტერაქტი რომ დაგერქმიათ ამ საქციელისთვის, ესეც არ გამიკვირდებოდა. ყველაფერს ველოდი, სასჯელსაც, დამძიმებასაც. მე შემეძლო სხვა ადგილი მომეძებნა, სადაც კამერები არ არის და მხოლოდ გულის მოფხანა მნდომებოდა. გარწმუნებდით, არც ახლა მეფხანება ენა და არც მაშინ მეფხანებოდა გული, რომ მოფარებულში ვინმესთვის შურდული მესროლა.
რაც შეეხება სიძულვილს, მე ვიცი სახელები და გვარები პოლიციელების, ჩემი მრავალსერიანი თავგადასავლის გამო, რომლებიც მე მცემდნენ და ამ ადამიანებს ვხედავ რუსთველზე, სხვაგანაც და ბოლოს და ბოლოს მათ შევარჩევდი. მე დღემდე მახსოვს ამ ადამიანების სახელი და გვარები. განსხვავებით თქვენი სახელისგან, ბატონო პროკურორო.
ქართულ ენაში არის ასეთი სიტყვა - „სინდისი“. შეიძლება არ იცოდეთ, რომ ეს სინდისი პირობითი ცნებაა და ეს სინდისი ზოგიერთ ადამიანს აწუხებს, თუნდაც ისეთი მოძველებული, როგორიც მე შემომრჩა ამ ასაკში. ეს სინდისი არ რეგულირდება კანონით. ისევე როგორც სიძულვილი და ეს სინდისი მართლა მაწუხებდა, როცა ჩემს სახლში მეძინა, საყვარელი ქალის ზრუნვის გარემოცვაში. ვმეგობრობდი შვილებთან და ამ ასაკის ახალგაზრდები მიუყვანეს მსხვერპლად ერთ ადამიანს",- განაცხადა ზვიად რატიანმა.
მისივე თქმით, მისი მხრიდან სილის გაწვნა არც საამაყო, არც სათაკილო და არც დანაშაულია.
"ამ სილას არც საამაყოდ ვთვლი, არც სათაკილოდ და არც დანაშაულად, მხოლოდ იმ დათქმით, რომ აბსურდში ვართ.
მზია ამაღლობელი, ერთ-ერთი ყველაზე გაბედული, მებრძოლი და პრინციპული ადამიანი, შეურაცხყვეს, დაამცირეს და ამის შემდეგ ღირსებაშელახულმა და გამწარებულმა პოლიციელს სილა გააწნა. იმ დღიდან კი ვუყურებთ ამ ქალის ვირტუალურ მკვლელობას თქვენი სამსახურების მხრიდან. შემდეგ ნინო დათაშვილი, რომელიც მუჯლუგუნებით ათრიეს, დაამცირეს, დააპატიმრეს და შემდეგ რაც მოხდა, ისიც ვიცით - მისი ფსიქიატრიულში გადაყვანა მოითხოვეს, რომელიც დააკმაყოფილეს. 21-ე საუკუნეა, ეს არ არის შუა საუკუნეები.
ალბათ ორი დღით ადრე, ვიდრე ჩემი ამბავი მოხდა, "ბათუმელებმა" მთხოვა მზიას შესახებ წერილის დაწერა და დავწერე და მახსოვს ჩემი განცდა, რომ ვიყავი კმაყოფილი, რომ მოვასწარი, კარგი გაზაფხულის დღე იყო, კარგი ამინდი იყო, გავაბოლე და ვიგრძენი უცებ ძალიან დიდი სირცხვილი, დავჯექი ამხელა კაცი, დავწერე, კმაყოფილება ვიგრძენი და ამის მერე გავიდოდი რუსთაველზე და გავიფიქრე, რომ აი, სულ ესა ვარ...
დარწმუნებული ვარ, დგებუაძეს ეს ვითარება არ მოსწონს. ტკივილზე რომ ამახვილებთ ყურადღებას, შეიძლება, პოლიციელს მართლა ეტკინა, მაგრამ ტკივილის მიყენება რომ მდომებოდა, სხვანაირად მივაყენებდი. ეს იყო სიმბოლური კადრი და კადრშივე გავაკეთე ეს. დავუშვათ, ეტკინა, მართლა მრცხვენია, თუ ეს ასეა. ამ პარადიგმაში, როგორიც "ქართული პოლიციელის" ლოყაა, ამაში როგორ უნდა ვიცხოვროთ?
რა გადაწყვეტილებაც არ უნდა გამოაცხადოთ დღეს, ჩემი მომავალი გაცილებით მსუბუქი და სანატრელია, ვიდრე იმ ადამიანების, რომლებიც საქმით ემსახურებიან ან დუმილით ამყარებენ ამ უსამართლობას",- განაცხადა ზვიად რატიანმა.
