მთავრობის მიმართ საზოგადოების საპროტესტო მუხტი იკლებს და იქმნება შთაბეჭდილება, რომ ოპოზიცია ხელისუფლებასთან მორიგი მარცხისთვის არის განწირული. ოპოზიციის ლიდერები აცხადებენ, რომ მათ გაწერილი გეგმა აქვთ და ადრე თუ გვიან მიზანს მიაღწევენ, თუმცა რჩება შთაბეჭდილება, რომ ხელისუფლებამ დრო მოიგო და პოზიციების გასამყარებლად გარკვეული ნაბიჯებიც გადადგა.
"ქალთა პარტიის" ლიდერი, გუგული მაღრაძე მიიჩნევს, რომ პოლიტიკური აქტივობა სავარაუდოდ, შემოდგომაზე გაიზრდება და ოპოზიცია კონკრეტულ შედეგებს მიაღწევს. მაღრაძე მიიჩნევს, რომ ხელისუფლებას სერიოზულ დათმობებზე წასვლა მოუწევს.

_ საზოგადოებაში საპროტესტო მუხტი შემცირებულია. ნიშნავს თუ არა ეს იმას, რომ ოპოზიციამ ხელისუფლებასთან პოლიტიკური ბრძოლა უკვე მეორედ წააგო?

_ პრინციპული მნიშვნელობა არ აქვს იმას, ოპოზიციამ წააგო თუ ხელისუფლებამ მოიგო. არავინ არ წააგო და არავინ არ მოიგო. საპროტესტო მუხტი დარჩა ხალხში და არაფერი გაუკეთებია ხელისუფლებას, რომ იგი ჩამქრალიყო. საპროტესტო მუხტი არსებობს და ვინც მოინდომებს გამოყენებას, დღევანდელი თუ ხვალინდელი ოპოზიცია, ეს მუხტი ყოველთვის გადაიზრდება ისეთ ქმედებებში, რაც ხელისუფლებას ისევ დააყენებს იმ რეალობის წინაშე, რომ ქვეყანაში არის მოუგვარებელი პრობლემები. ასე რომ, ზაფხულია და 100 კაცი მოვა თუ 200, ოპოზიცია ერთად არის, თუ ცალ-ცალკე, ეს პრინციპულ გავლენას არ ახდენს საპროტესტო მუხტის დაწევაზე. საპროტესტო მუხტის დაწევაზე გავლენას მოახდენდა ხელისუფლების მიერ ისეთი ღონისძიებების გატარება, რაც ადამიანებში ამ პროტესტს შეამცირებდა.

ოპოზიციის პირველი მცდელობა იყო, დიდი საპროტესტო აქციებით შეერყია ხელისუფლების საფუძვლები და თუ შესაძლებელი იყო, მოეხერხებინა ხელისუფლების გადადგომა. მე, მაგალითად და ბევრი ჩემთან ერთად, ვფიქრობდით, რომ ეს საპროტესტო აქციები ამას ვერ მოახერხებდა, მაგრამ მაინც გააკეთა ამ საპროტესტო აქციებმა ის, რაც გააკეთა _ ხელისუფლებას საფუძვლები მართლა ძალიან შერყეული აქვს, უკვე ერთდღიან, ორდღიან "პიარებზე" ფიქრობს, ცდილობს, რაღაცნაირად გადალახოს ეს წინააღმდეგობა და ახალ კანონებზედაც მუშაობს ოპოზიციის საწინააღმდეგოდ. ეს ყველაფერი მიუთითებს იმაზე, რომ ოპოზიციის საპროტესტო აქციებმა თავისი შედეგი გამოიღო. საერთოდ, ხელისუფლების შეცვლისათვის ბრძოლა მშვიდობიანი მეთოდებით არ არის არც ერთდღიანი, არც სამდღიანი და არც 6-თვიანი პროცესი. ეს არის ხანგრძლივი ბრძოლა და ამის მიზანი მარტო ის კი არ არის, რომ წავიდეს სააკაშვილი და მოვიდეს ვიღაცა, არამედ ის, რომ რადგან ამდენს ვიბრძვით, ძირეული ცვლილებები უნდა მოხდეს სახელმწიფო მმართველობის სისტემაში, რომ აბსოლუტურად გამორიცხული იყოს საქართველოში რეციდივი იმისა, რომ ასეთი ტიპის ხელისუფლება კიდევ შეიძლება წარმოიშვას.

რაკი ამდენად გავწვალდა ხალხი, ეს არ უნდა იყოს მარტო იმისთვის, რომ რაღაც ჩანაცვლება მოხდეს. ეს უნდა იყოს იმისთვის, რომ ქვეყანაში რეალურად დაიწყოს ისეთი სახელმწიფოს ფორმირება, რომელსაც აღარ ექნება უკუქცევა ანტიდემოკრატიულობისკენ. ეს უნდა იყოს შეუქცევადი პროცესი, რომ საქართველო გახდეს ნამდვილად დემოკრატიული ქვეყანა. ასეთი ბრძოლა მოიცავს საპროტესტო აქციებსაც, უცხოეთთან მუშაობასაც, ხელისუფლების გაკრიტიკებასაც, მასთან ერთობლივად რაღაცის გაკეთებასაც. ასე რომ, ეს არის რთული პროცესი და მიმაჩნია, რომ საქართველოში ეს პროცესი მიმდინარეობს და გაგრძელდება, რადგან სხვანაირად ამ ქვეყანას პერსპექტივა არ აქვს. რაც მთავარია, ზუსტად ამ საპროტესტო აქციებმა გვაჩვენა, რომ მოსახლეობა გაცნობიერებულად ხედავს, რომ საქართველოში სიტუაცია უნდა შეიცვალოს.

_ ოპოზიცია რადიკალურ მოქმედებებს არ მიმართავს. როგორ ფიქრობთ, ეს ფინანურ პრობლემებს უკავშირდება, თუ სხვა ფაქტორებითაა გამოწვეული?

_ დაფინანსების პრობლემაც არის, რასაკვირველია, მაგრამ აქ უფრო მსოფლმხედველობრივი დამოკიდებულებაა: ოპოზიციის უმრავლესობას მიაჩნია, რომ უნდა იყოს რადიკალური, ნაწილს მიაჩნია, რომ უნდა იყოს არარადიკალური. მარტო რადიკალიზმს დღევანდელ სიტუაციაში არ მივყავართ წარმატებისკენ, უნდა იყოს გამწვავება მაშინ, როცა საჭიროა გამწვავება, უნდა იყოს სხვა ტიპის საქმიანობა, თუ სხვა ტიპის საქმიანობაა საჭირო. რადიკალიზმი არ არის თვითმიზანი, რადიკალიზმი არის საშუალება და ის როცა საჭიროა, მაშინ უნდა გამოიყენო. ცხადია, დაფინანსება სჭირდება ყველაფერს, მაგრამ პრინციპული მნიშვნელობა ამას არ აქვს, რადგან დღეს იმდენად გაცნობიერებული აქვს საზოგადოებას, რომ ვარდების რევოლუციის ტიპის და უცხოეთიდან დიდი ფულით შემოსული 3-4 დღიანი მუშაობა, შედეგს ვეღარ გამოიღებს. განსხვავებით შევარდნაძის ხელისუფლებისგან, ეს ხელსიუფლება გამოცდილია იმაში, რას ნიშნავს მოამზადო გადატრიალება, იმიტომ რომ 2003 წლის ვარდების რევოლუცია ნამდვილად გადატრიალება იყო და ხელისუფლებამ იცის ეს მექნიზმი. ამიტომ ახლა ოპოზიციის მექანიზმი ისაა, რომ საზოგადოებას ამ რეჟიმთან შეგუება უკვე აღარ შეუძლია. რამდენად გონივრული გზით წაიყვანს საზოგადოებას ოპოზიცია და რამდენად დაიხევს უკან ხელისუფლება, ამას, ალბათ, შემოდგომაზე ვნახავთ, როდესაც პოლიტიკური პროცესები გააქტიურდება და ხელისუფლება იძულებული გახდება, ადეკვატური ზომები მიიღოს.

_ პარლამენტში განიხილება კანონპროექტები შეკრებებისა და მანიფესტაციების შესახებ, ასევე კანონპროექტი ადმინისტრაციული სამართალდარღვევათა შესახებ, რომლის საფუძველზედაც გარკვეული შეზღუდვები წესდება აქციების გამართვისას. როგორ ფიქრობთ, ამით ოპოზიციას ხომ არ მოეწღება ქუჩაში ბრძოლის გზა?

_ ცხადია, პროცესები ცალმხრივი არ არის და ხელისუფლებაც მიმართავს ადეკვატურ მოქმედებებს. ხელისუფლება ამ კანონპროექტების მიღებით სწორედ იმას ცდილობს, რომ ოპოზიციას ქუჩაში ბრძოლის გზები მოეჭრას. აღნიშნულ კანონპროექტებში ცვლილებების შეტანა ამის მანიშნებელია. ხელისუფლება იყენებს თავის უმრავლესობას და არადემოკრატიულ კანონებს იღებს. სამართლიანობიდან კი არ გამოდის, ის იღებს ისეთ კანონებს, რომელიც სამართალთან არაფერ კავშირშია და ეს კანონები მანიპულაციისთვის სჭირდება.

_ საპროტესტო აქციების დასაწყისში აშკარა იყო, რომ ხელისუფლება დათმობაზე წავიდოდა, ახლა კი რჩება შთაბეჭდილება, რომ ხელისუფლებამ პოზიციები გაიმყარა და ოპოზიცია იმ მინიმუმსაც ვეღარ მიიღებს, რისი მიღებაც დასაწყისისთვის შეიძლებოდა...

_ წინასწარ ძნელია ამის თქმა. დასაწყისშივე ვამბობდი, რომ თავიდან უნდა დაყენებულიყო ნაკლებრადიკალური მოთხოვნები, მაგრამ ჩაითვალა, რომ ასე ჯობია. თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ ხელისუფლებამ პოზიციები განიმტკიცა. ხელისუფლების ყველა ნაბიჯი მიანიშნებს იმაზე, რომ ხელისუფლებამ პოზიციები კი არ გაიმყარა, არამედ "პიარაქციებით" და გარკვეული კანონების ამუშავებით ცდილობს, შექმნილ სიტუაციას თავი როგორმე დააღწიოს.

_ დღეს მუშაობა დაიწყო საკონსტიტუციო კომისიამ. როგორ ფიქრობთ, შეძლებს თუ არა კომისიის ეს შემადგენლობა საერთაშორისო სტანდარტების შესაბამისი კონსტიტუციის ფორმირებას?

_ აქ მნიშვნელოვანია ის ფაქტორი, თუ რა პოლიტიკური დაკვეთაა. კონსტიტუცია მხოლოდ კანონთა კრებული არ არის, აქ საქმე ისაა, რა პოლიტიკური ნება უნდა გამოხატოს ამ კონსტიტუციამ. კონსტიტუცია უნდა იყოს კონსესუსის შედეგი. კონსტიტუცია უნდა ასახავდეს ყველა იმპოლიტიკური ძალისა და საზოგადოებრივი ჯგუფის ინტერესებს, რომლებსაც წარმოადგენენ ავტორები. პრობლემა ის არაა, კონსტიტუცია რამდენად იქნება მოყვანილი საერთაშორისო სტანდარტებთან შესაბამისობაში. ამიტომ ეჭვი მეპარება იმაში, რომ საკონსტიტუციო კომისიის ეს შემადგენლობა ამას უზრუნველყოფს. კომისია კონტროლირებადი იქნება ხელისუფლების მხრიდან და საზოგადოებისთვის მისაღებ კონსტიტუციას ვერ შეიმუშავებს

_ რამდენად მისაღებია თქვენთვის ოპოზიციის მიერ ბოლო დღეებში გამართული შეხვედრები, რამაც საკმაოდ დიდი ხმაური გამოიწვია?

_ ხელისუფლებას ხელს აძლევს ამ საკითხის გაბუქება. ეს ხელისუფლება რომ დადიოდა აქეთ-იქეთ და გამოუთხარეს ძირი შევარდნაძის მთავრობას, ამიტომ არიან ასე ჩასაფრებულები. ხელისუფლებას არ აქვს უფლება, დაადანაშაულოს რომელიმე მხარე, როცა მას არ აქვს დამამტკიცებელი საბუთები. თუ ხელისუფლებას ექნებოდა იმის მტკიცებულებები, რომ ოპოზიციამ რუსეთიდან წამოსული ფული დახარჯა, მაშინ შესაძლებელი იქნებოდა ოპოზიციის დადანაშაულება. რაიმე შეხვედრაზე ბრალდების აგება, ეს არის კიდევ ერთი მცდელობა ხელისუფლების მხრიდან, რომ ამ ფაქტით რაღაც მნიშვნელოვანი საკითხი გადაფაროს და კიდევ ერთი "პიარკამპანია" წარმართოს. ხელისუფლებას როგორ შეუძლია ბრალდება წამოაყენოს, როცა მას დამამტკიცებელი საბუთები არ აქვს. აქ კრიმინალი ნამდვილად არ არის, ხელისუფლებას მორალურ პასუხისმგებლობაზე ოპოზიციისთვის მითითების უფლება არა აქვს, მაშინ, როცა თავად არ უკადრისობდნენ სხვადასხვა წყაროდან დაფინანსების მიღებას.

 

"ჯი-ეიჩ-ენი", ესაუბრა რიტა ყაველაშვილი