ახალი პოლიტიკური ძალა "ქართული პარტია" ჯერ მხოლოდ ორი თვეა არსებობს, თუმცა ხელისუფლებას უკვე "ყველა მოედანზე საბრძოლველად" იწვევს. პოლიტიკური ორთაბრძოლის შემდეგი რაუნდის დრო გაზაფხულია, ადგილი - ისევ თბილისი...

ხელისუფლების შეცვლის ეროსი კიწმარიშვილის, ლევან გაჩეჩილაძის, ირაკლი ოქრუაშვილის, სოზარ სუბარისა და კოკა გუნცაძის პოლიტიკური კვინტეტისეული გეგმა სხვა ოპოზიციური პარტიების აქამდე ნანახი სცენარებისგან, ერთი შეხედვით, არაფრით განსხვავდება, თუმცა როგორც თავად "ქართული პარტიის" ლიდერები ირწმუნებიან, ეს მხოლოდ ერთი შეხედვით...

- ბატონო ეროსი, "ქართული პარტიის" ყრილობაზე რამდეჯერმე გაიჟღერა სიტყვებმა "რამდენიმე თვეში" და "გაზაფხულზე". კონკრეტულად, რისთვის ემზადებით?

- ჩვენი მიზანია, გაზაფხულისთვის პარტიას 50 ათასი წევრი ჰყავდეს, რაც ნიშნავს მუშაობის კოლოსარულ ფრონტს. სწორედ ამაზეა საუბარი. ხალხს ვეუბნებით, რომ რამდენიმე თვეში ნებისმიერ მოვლენაზე უსწრაფესი რეაქციის საშუალება გვექნება. რამდენიმე თვეში გვეყოლება სტრუქტურირებული პოლიტიკური ძალა, რომელსაც ნებისმიერი გამოწვევისთვის პასუხის გაცემა, ნებისმიერი პრობლემის გადაწყვეტა შეეძლება _ იქნება ეს არჩევნების დღის წესრიგი, პოლიტიკური აქციები, თუ სხვა. რამდენიმე თვეში გვექნება ძალა, რომელიც ხალხის უფლებებს ნებისმიერ მოედანზე დაიცავს.
გასათვალისწინებელია, რომ აგვისტოს ომის შემდეგ საქართველოში პოლიტიკური განწყობები დრამატულად შეიცვალა. სააკაშვილის ხელისუფლებამ უკანონოდ აიღო ყველაფერი, რისი აღებაც ავტორიტარულ სისტემაში ხდება. ამას ემატება ახალი საკონსტიტუციო ცვლილებები, რომელიც მთლიანად "ნაციონალური მოძრაობის" ინტერესებზეა მორგებული. ხალხს არ უნდა ჰქონდეს ცრუ იმედები იმასთან დაკავშირებით, რომ ერთი დაძახებით, ერთი ნაბიჯით და ერთი შეძახილით ამ რეჟიმს ვინმე დაამარცხებს, მაგრამ ჩვენ თანამიმდევრული მოქმედებით ამას მივაღწევთ.

- ირაკლი ოქრუაშვილმა ყრილობაზე გავრცელებულ ვიდეომიმართვაში "სამოქალაქო დაპირისპირების გაურდაუვალობა" ახსენა, რაზედაც პარტიის სხვა ლიდერებმა მოგვიანებით განმარტება გააკეთეს. რეალურად, რას გულისხმობდა ოქრუაშვილი?

- გამოსვლის ტექსტში სიტყვა "სამოქალაქო დაპირისპირება" ნახსენები არ ყოფილა. იქ საუბარი იყო იმაზე, რომ "თეთრი ხელთათმანებით" ბრძოლას არ ვაპირებთ.

- ბატონო ეროსი, ოქრუაშვილმა თქვა, რომ "ქართულ პარტიას" არ სურს კონფრონტაციის გზით სვლა, თუმცა სამოქალაქო დაპირისპირება გარდაუვალია... (ავტ: ციტირება: "ჩვენ არ გვსურს კონფრონტაციის გზით სვლა, მაგრამ მშვენივრად ვაცნობიერებთ, რომ ეს გარდაუვალია. ჩვენ არ გვსურს ისეთი გზა, რომელიც სამოქალაქო დაპირისპირებამდე მიგვიყვანს, მაგრამ მშვენივრად ვიცით, რომ ეს გარდაუვალია").

- არა, ირაკლი ოქრუაშვილს "სამოქალაქო დაპირისპირება" არ უხსენებია, თუმცა შემიძლია გითხრათ, რაზე იყო საუბარი, მიუხედავად იმისა, რომ ვფიქრობ, ეს დიდ განმარტებას არ საჭიროებს. ბოლო არჩევნების შემდეგ დავინახეთ, რომ ამ რეჟიმთან ურთიერთობისას ცივილური, აკადემიური ფორმით თანამშრომლობის გზით და კონსტრუქციულობით შედეგის მიღწევა შეუძლებელია, რადგან ის იყენებს უსამართო მექანიზმებს. ამიტომაც როცა ვსაუბრობთ იმაზე, თუ როგორ იქცევა სააკაშვილის რეჟიმი, ბუნებრივია, მას უნდა დაუპირისპირდეს ძალა და ამ დაპირისპირებაში მხოლოდ განცხადებების იმედად ვერ ვიქნებით. ძალის წინააღმდეგ იქნება ძალა.
რეჟიმის უსამართლობის მასშტაბები არის ზღვარსგადასული. ბუნებრივია, ვერ მივატოვებთ ხალხს უიმედობაში, როცა უსამართლობა თითოეული ჩვენგანის კართანაა მომდგარი და ოჯახშია შესული. თუ ეს არტიკულაცია და ლექსიკა ყურს გჭრით, მაშინ, სამწუხაროდ, თქვენ არ გაქვთ ადგილი იმ ქვეყანაში, რომელსაც დღეს საქართველო ჰქვია და მხოლოდ იმ ადამიანებს მიეკუთვნება, რომელსაც მხოლოდ ერთი გამოსავალი დარჩენია - უცხოეთში წასვლა.
ჩვენ გავაკეთებთ ერთ, ძალიან მნიშვნელოვან რამეს - უახლოეს 5-6 თვეში შეგიქმნით სააკაშვილის ალტერნატივას, არჩევანს ძალიან ცუდსა და "ქართულ პარტიას" შორის.

- უსისხლოდ?

- იმისათვის, რომ მოვუგოთ რეჟიმს და შემდეგ ქვეყანას შევუქმნათ გამოსავალი, ავაშენოთ წარმატებული სახელმწიფო, საჭიროა ძლიერი მოძრაობის ჩამოყალიბება და საზოგადოებისთვის იმ ხედვების გაცნობა, რომელიც ცხოვრების ბევრ სფეროსთან დაკავშირებით გვაქვს. ვაჩვენებთ ხალხს იმ ადამიანებს, რომლებიც იქნებიან ხვალინდელი საქართველოს ლიდერები, რომლებიც გამოიყვანენ ქვეყანას უმწვავესი ეკონომიკური კრიზისიდან, უმწვავესი ჰუმანიტარული მდგომარეობიდან, დემოგრაფიული პრობლემიდან... თუ ამ ყველაფერთან დაკავშირებით ჩვენი ხედვა ხალხამდე არ მივიტანეთ, მაშინ ისევ ისეთი სიტუაცია შეიქმნება, როცა საზოგადოება სიტყვაზე უნდა ენდოს ვიღაცას, რომ ერთი დაძახებით ქვეყანა აშენდება. ამის კი, ფაქტია, აღარავის სჯერა.

- ჯერ კიდევ ერთი წლის წინ (თქვენ მიერ 2009 წლის გაზაფხულზე გაკეთებულ განცხადებებს გადავავლე თვალი) აცხადებდით, რომ ხელისუფლებასთან მოლაპარაკება აუცილებელია და ეს სულაც არ ნიშნავს ოპოზიციის კაპიტულაციას... თქვენი საუბრიდან გამომდინარე, ბევრი რამ შეცვლილა ამ ერთ წელიწადში.

- რა თქმა უნდა, 2009 წლის მაისამდე სხვა სიტუაცია იყო, ახლა სულ სხვა სიტუაციაა. წინა წლის გაზაფხულზე, საპროტესტო საქციები შედეგით უნდა დამთავრებულიყო და თუ ჩემს იმ განცხადებას, რომელიც ახლა ახსენეთ, კონტექსტიდან ამოგლეჯილად არ განვიხილავთ, ხელისუფლებასთან გარკვეული შეთანხმებისთვის უნდა მიგვეღწია, ანუ ოპოზიციას მოეხერხებინა და მიეღო მისთვის სასურველი შედეგი და ეს იქნებოდა ვადამდელი საპარლამენტო და არა ადგილობრივი არჩევნები.

- და ჰქონდა ოპოზიციას ამის შანსი?

- რა თქმა უნდა.

- მაშინ, სად მოუვიდა შეცდომა?

- ძნელია ახლა შეცდომებზე საუბარი. ფაქტია, რომ არ იქნა მიღწეული.

- თუ "ქართული პარტიის" მიერ ქუჩაში გამოყვანილი მომიტინგეების მიმართაც ხელისუფლება ე. წ. იგნორირების პოლიტიკას გამოიყენებს, რომელსაც 2009 წლის გაზაფხულის სამთვიანი აქციების დროს ჰქონდა ადგილი, მაშინ რა სცენარით აპირებთ სააკაშვილის "გაშვებას"?

- ჩვენი თვითმიზანი არაა აქციები, ჩვენ მზად ვართ ნებისმიერ პირობებში დავამარცხოთ სააკაშვილი, მათ შორის არჩევნებზე, მაგრამ თუ ის ხალხს არჩევანს წაართმევს, მაშინ სააკაშვილი ისეთივე სცენარით წავა, როგორითაც შევარდნაძე წავიდა. ეს ხალხის უფლებაა და ამ თემაზე არ ვიკამათოთ. ეს ხელისუფლება არც დესპოტიზმით, არც აბსურდულობით და არც ილუზიებით უკეთესი ან უარესი არ არის მსოფლიოს ისტორიაში ცნობილ ტირანებზე. ესეც უკონტროლო ძალაუფლების მქონე ისეთივე თავშიავარდნილი და გონებაგადაკეტილი ადამიანების ერთობლიობაა. არანაირი ნერონი სააკაშვილი არ არის. თავისი მასშტაბებით მისი ნერონთან შედარება კომიკურად ჩანს. დესპოტიზმშიც კი სააკაშვილი კომიკურია, თუმცა ძალიან ბევრი ადამიანისთვის ეს დესპოტიზმი მტკივნეულია და მათ სიცოცხლეს, კეთილდღეობასა და სიმშვიდეს უკავშირდება. ამიტომაც როცა ვსაუბრობთ, რომ რეჟიმი უნდა შეიცვალოს, ე. ი. ვსაუბრობთ იმაზე, რომ ნებისმიერ მოედანზე მზად ვართ სააკაშვილს წავართვათ ხელისუფლება, ხალხის სახელით და ხალხის მონაწილეობით.

- იშვიათი გამონაკლისი ხართ იმ ოპოზიციონერებს შორის, რომელსაც მმართველ გუნდზე გამარჯვება არსებულ საარჩევნო გარემოში წარმოუდგენია...

- ზუსტად ამაზე ვსაუბრობ - არანაირი ილუზია არ გვაქვს იმისა, რომ საკონსტიტუციო უმრავლესობის მქონე პოლიტიკური ძალა, რომელმაც თავისი ცინიზმითა და განსხვავებული აზრის იგნორირებით საქართველოს დღემდე არსებულ ყველა ხელისუფლებას გაუსწრო, მზად არის რაიმე ტიპის დათმობისთვის. ეს ყველაფერი, რაზედაც ახლა მიდის საუბარი, მათ შორის ე. წ. "დიდი რვიანის" ფორმატში, არის მხოლოდ ერთი ფუნქციის მატარებელი - გააკეთილშობილოს ის მიზნები, რომლებიც "ნაციონალურ მოძრაობას" აქვს. "ნაციონალური მოძრაობა" არავითარ შემთხვევაში არაფერს დათმობს. სწორედ ამიტომ ვამბობთ, რომ შევქმნით ისეთ გარემოს, რომელშიც იქნება მხოლოდ ორი არჩევანი - ან სააკაშვილი, ან ჩვენ. აი, ამ გარემოს მიზიდულობის ცენტრი შეიქმნა "ქართული პარტიის" სახით და თუ ამ სქემაში ხელისუფლებას ხელი წაუცდება და არჩევნების გაყალბებას შეეცდება, მაშინ მიიღებს იმას, რაც მიიღო შევარდნაძემ და ამას გარანტირებულად ვამბობ. თუ არ წაუცდება, შეეშინდება ამის გაკეთება და დაუშვებს იმას, რომ აღიაროს არჩევნების შედეგები, ბუნებრივია, ჩვენ ჯერ დავიკავებთ პირველ და სერიოზულ პლაცდარმს, რასაც პარლამენტი ჰქვია და ხალხის სახელით, ამ რეჟიმის სრულ დემონაჟს - სრულიად ცივილიზებული მეთოდებით შემდეგ განვახორციელებთ.
ქვეყნის დესტაბილიზაცია არავის ინტერესში არ შედის და სასურველია, რომ ევოლუციურად შეიცვალოს ხელისუფლება - ამიტომაც ვსაუბრობთ, რომ მივდივართ ყველა მოედანზე სამუშაოდ და ყველა მოედანზე საბრძოლველად. ოღონდ მივდივართ ძალიან გაბრაზებულები, ძალიან, ძალიან გაბრაზებულები და თუ ვინმე სახლში მოგვივარდება, მას დავხვდებით ისე, როგორც ხვდებიან მოძალადეს.
მე სააკაშვილის ბედი არ მაინტერესებს, სააკაშვილის ბედი უკვე გადაწყვეტილია. მან თვითონ გამოუტანა საკუთარ თავს განაჩენი - ის აღარ არის ამ ქვეყნის ლიდერი. მე მაინტერესებს როგორ ავაშენო ქვეყანა და როგორ გამოვიყვანო იმ მდგომარეობიდან, რომელშიც დღეს არის და რომელსაც ჰქვია ღრმად ავტორიტარული რეჟიმი, რეგიონის ყველაზე ჩამორჩენილი ქვეყანა ეკონომიკურად.

- და პირველი რეფორმატორი ქვეყანა მსოფლიოში...

- მსოფლიო საერთაშორისო სავალუტო ფონდის მონაცემებით, ჩვენ ვართ რეგიონის ყველაზე ჩამორჩენილი ქვეყანა. საქართველოს მთლიანი შიდა პროდუქტი ერთ სულ მოსახლეზე რეგიონში ყველაზე დაბალი - 2 500 დოლარია, მაშინ, როცა აზერბაიჯანში ის 2-ჯერ, ყაზახეთში თითქმის სამჯერ, რუსეთსა და თურქეთში თითქმის 5-ჯერ მაღალია. რაც შეეხება თურქმენეთს, მასზე მშპ ერთ სულ მოსახლეზე 4 ათას დოლარამდეა და სომხეთშიც კი, რომელიც გვეჩვენება, რომ ჩვენზე ღარიბია, ეს რიცხვი 2 600 დოლარით განისაზღვრება.
გარდა იმისა, რომ ვართ რეგიონის ყველაზე ღარიბი ქვეყანა, ჩვენთან ახალშობილთა სიკვდილიანობა ყველაზე მაღალია. ამას ემატება უმწვავესი ეკონომიკური კრიზისი და ის, რომ დაკარგული გვაქვს საერთაშორისო საგარეო ორიენტირები და ტერიტორიები. აი, ასეთი ქვეყნის პრეზიდენტი ლაპარაკობს იმაზე, რომ საქართველო მსოფლიოს პირველი რეფორმატორი ქვეყანაა. ამ თემასაც შევეხოთ უფრო ღრმად - იცით, რომელი ქვეყნები შედიან იმ ათეულში, რომელშიც მსოფლიოს "რეფორმატორი" სახელმწიფოები საქართველოს თამადობით მოხვდნენ? - განა, ბელორუსი, ყირგიზეთი, ბურკინა-ფასო, ანუ, ქვეყნები, რომლებიც ყველაზე ჩამორჩენილად ითვლებიან არა მხოლოდ დემოკრატიის მხრივ, არამედ ეკონიმიკურადაც.

- რაც შეეხება "ქართული პარტიის" პრიორიტეტებს: პირველ სამეულში რა შედის?

- პრიორიტეტები ძალიან ბევრი გვაქვს, მაგრამ სამ ძირითად ფუნდამენტს ვეყრდნობით, რომელზედაც წარმატებული სახელწიფო უნდა აშენდეს. ესენია: ჩვენი ეროვნული თვითმყოფადობა, უსაფრთხოების მექანიზმების შექმნა და პროგრესზე ორიენტირებული ეკონომიკისა და საგანმანათლებლო პოლიტიკის წარმოება. აი, ამ სამი ფუნდამენტის პირობებშია შესაძლებელი, აშენდეს საქართველოში კეთილდღეობა და შეიქმნას კეთილდღეობაზე ორიენტირებული საზოგადოება.
პირველ ფუნდამენტთან მიმართებაში, ჩვენ ვსაუბრობთ ახალ ქართულ კონსერვატიზმზე, პრაგმატულ კონსერვატიზმზე, როცა ამოვდივართ იმ პრინციპებიდან, რომ ქართული სახელმწიფოს წარმატება შეუძლებელია, თუ არ დავეყრდნობით ჩვენს ტრადიციებს, ჩვენს ფესვებს, ისტორიულ ორიენტირებს, არ დავეყრდნობით ჩვენი საზოგადოების წარმოდგენებს ტოლერანტობაზე, სხვა ეთნოსთან თუ რასასთან ურთიერთობაზე, თუ არ დავეყრნობით რელიგიურ ფუნდამენტს, თუ არ დავეყრდნობით ჩვენს ხედვას, თუ როგორი ქვეყანაა საქართველო. თუ ამას ვუარყოფთ, წავალთ იქ, სადაც ქრება ქართველი ერის მომავალი.
უსაფრთხოების მექანიზმების შექმნის ფუნდამენტს რაც შეეხება, აქ ორ ასპექტი უნდა გამოვყოთ: საგარეო და შიდაუსაფრთხოება. შიდაუსართხოების საკითხში მიგვაჩნია, რომ პირველადი უნდა იყოს ადამიანი, პირველადი უნდა იყოს მისი ფუნდამენტური უფლებები - თავისუფლება და კერძო საკუთრების ხელშეუხებლობა (რომელიც საქართველოში არის მთლიანად დანგრეული), ძალაუფლების გადანაწილების სისტემა, მედიის თავისუფლება, რომლის გარეშეც შეულებელია, ეს ყველაფერი მოხდეს.

რაც შეეხება საგარეო უსაფრთოების ასპექტს - საქართველო უნდა გავათავისუფლოთ იმ როლისგან, რომელიც ამ რეჟიმმა მიანიჭა. ეს არის გამაღიზიანებლის როლი სუპერძალების ურთიერობაში და კონფრონტაციის წარმომშობი ქვეყნის როლი. საქართველო უნდა გადავაქციოთ რეგიონის უსაფრთხოებისა და დიალოგის ცენტრად, რისი ფუნქციაც ისტორიულად გვაქვს მონიჭებული. ჩვენ შეგვიძლია ვიყოთ ხიდი ჩრდილოეთ და დანარჩენ კავკასიას შორის, შეგვიძლია ვიყოთ ხიდი სომხურ-აზერბაიჯანულ ურთიერთობებში და გვაქვს უნიკალური შანსი (რადგან ეს რეგიონი მსოფლიო პოლიტიკის ინტერესის საგანია), გავხდეთ ხიდი აღმოსავლეთ-დასავლეთსა და ჩრდილოეთსა და დასავლურ ბლოკს შორის ურთიერთობაში. ამ მიმართულებით ერთ-ერთ მთავარ პრიორიტეტად გამოვყავით რუსულ-ქართული ურთერთობების ნორმალიზაცია. ამის გარეშე საქართველოს უსაფრთხოება მუდმივად იქნება რისკის ქვეშ.
რაც შეეხება მესამე ფუნდამენტურ პრინციპს: ქართველი ხალხის გენეტიკურ სწრაფვას განათლებისკენ, ჩვენი მიზანი იქნება მივცეთ მეცნიერებას განვითარების საშუალება ნებისმიერ სფეროში. უნდა შეიქმნას სამეცნიერო ცენტრები. ქვეყანა უნდა გადავაქციოთ საგანმანათლებლო ცენტრად, სადაც უცხოეთიდან ჩამოვლენ სტუდენტები სასწავლებლად....
გარდა ამისა, ქვეყანას დავუბრუნებთ მიწათმოქმედის სტასუსს. ქვეყანაში, რომელიც არის მიწათმოქმედების სამშობლო, დღეს იმპორტირებულ, "პლასტმასის პომიდორს" ვჭამთ. ჩვენ შევქმნით ისეთ სოფლის მეურნეობას, რომელიც არა მარტო შიდამოხმარებას დააკმაყოფილებს, არამედ საექსპორტოსაც და რუსეთი იქნება ჩვენი ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ბაზარი... ყველაფერი უნდა გავაკეთოთ, რომ საქართველო გადაიქცეს კავკასიის ირლანდიად...

- "კავკასიის ირლანდია" - ამ ფრაზამ მიხეილ სააკაშვილის შედარებები გამახსენა...

- სააკაშვილი გთავაზობთ სინგაპურს საქართველოში და ჩვენ გთავაზობთ საქართველოს სახით ირლანდიას კავკასიაში. შევადაროთ, კი ბატონო...

ქართული სინგაპურის მოდელი მოიცავს, რომ ადგილობრივი მოსახლეობის 90 % იქნება ქვეყნიდან წასული და მოსახლეობის უმეტესობა იქნება უცხოელები. არანაირი დემოკრატია სინგაპურში არ არის. უცხოეთიდან ჩამოსული იაფი მუშახელით არის ეს ქვეყანა წარმატებული. გარდა ამისა, თუ გინდათ, რომ საქართველოშიც ისეთი უმკაცრესი ტოტალიტარული გარემო შეიქმნას, როგორიც იქ არის და თუ გინდათ, ნამდვილი სინგაპური შეიქმნას საქართველოში, მაშინ მხარი დაუჭირეთ სააკაშვილს. მაგრამ თუ გინდათ საქართველოს სახით წარმატებული აყვავებული ქვეყანა, მაშინ მხარს უჭერთ წარმატების, მეცნიერების განვითარების, მაღალ ტექნოლოგიებზე ორიენტირებული ეკონომიკისა და დივერსიფიცირებული სოფლის მეურნეობის შექმნას...

- ნატოსა და ევროკავშირთან მიმართებაში როგორია "ქართული პარტიის" საგარეო პოლიტიკურ კურსი?

- რაც შეეხება ევროკავშირს, ევროკავშირი მიიჩნევა ჩვენს მთავარ საგარეო ორიენტირად. "ქართული პარტია" ამბობს, რომ უნდა გავხდეთ ქვეყანა, რომელიც ღირსეულად შევა ევროპულ სახლში. ჩვენთვის ევროკავშირი არის ის ოცნება, რომლისთვისაც უნდა შევცვალოთ ეს რეჟიმი და უსწრაფესად დავიწყოთ იმ დიდი ჩამორჩენის, იმ დიდი უფსკრულის ამოვსება, რომელიც ჩვენსა და ევროპას შორის, ეკონომიკური თვალსაზრისით და დემოკრატიის თვალსაზრისით არის წარმოქმნილი...
რაც შეეხება ნატოს, საქართველოს დღის წესრიგში ეს საკითხი დღეს არ დგას. ქართული საზოგადოებისთვის ბევრად უფრო მნიშვნელოვანი შიდაპოლიტიკური პრობლემატიკა და შიდაეკონომიკური პრობლემატიკაა, ნატო კი ამ წუთისთვის პრიორიტეტი არ არის. რა თქმა უნდა, ძალიან დიდი სურვილი გვექნება, რომ ნატოს სტანდარტებს მივუახლოვდეთ, მაგრამ ამის მიღწევა მხოლოდ "პიარის" გზით, ხელისუფლების მხრიდან ხელოვნურად გაჩენილი მოლოდინების გზით, შეუძლებელი იქნება. "ქართული პარტია" ნატოსთან მიმართებაში იქნება თანმიმდევრული, ამ პროცესების ხელოვნური აქსელერაცია არ მოხდება.

- რაც შეეხება დეოკუპაციას _ ამ მიმართულებით თუ გაქვთ კონკრეტული გეგმა?

- იმისთვის, რომ შევქნათ წარმატებული ქვეყანა, უპირველესად, უნდა გავაანალიზოთ ის, რაც მოხდა. ჩემი აზრით, საქართველოს დღევანდელი რეჟიმის როლი იმაში, რასაც საქართველოს დაზიანებული ტერიტორიული მთლიანობა ჰქვია, არის ძალიან დიდი. ამიტომ სანამ საქართველოს ხელისუფლებაში არ მოვა ახალი ძალა (რომელიც გააანალზიებს სააკაშვილის მიერ ჩადენილ ქმედებებს), სანამ არ გავასამართლებთ დამნაშავეებს (რომლებიც უზარმაზარი ტრაგედიის, საკუთარი ისტორიული ფესვებიდან ათიათასობით ადამიანის აყრის მიზეზი გახდნენ), მანამდე ძალიან გაგვიჭირდება ვილაპარაკოთ ჩვენი ძმების - აფხაზებისა და ოსებისთვის ხელის გაწვდენაზე. სააკაშვილის მხრიდან ამაზე საუბარი სრული ცინიზმია.
ამ მიმართულებით პირველი რიგის ამოცანა უნდა გახდეს იმ ხიდებისა და ნდობის აღდგენა, რომელიც საქართველოს შიგნით, ქართველებსა და აფხაზებს, ქართველებსა დ ოსებს აკავშირებდათ. არანაირი დეკლარირება და ვადების დათქმა იმის შესახებ, თუ როდის შეგვეძლება მათთან წარმატებულ თანაცხოვრებაზე საუბარი, არ შეიძლება. ვფიქრობ, ეს მხოლოდ და მხოლოდ პოპულიზმია. დღეს იმაზე უფრო მძიმე მდგომარეობაში ვართ, ვიდრე შევარდნაძის ხელისუფლება - აფხაზეთის ომის დამთავრების პირველ, მეორე და მესამე წელს.
დეოკუპაცია არ ნიშნავს მხოლოდ რუსეთის ჯარების გაყვანას აფხაზეთიდან და ცხინვალიდან. ასეც რომ მოხდეს, ამისთვისაც აუცილებელია რუსეთთან ურთიერთობის ნორმალიზაცია, თუმცა შემდგომ აფხაზებსა და ოსებთან ურთიერთობის დალაგებაზე უნდა ვიზრუნოთ. ამისთვის, უპირველესად, საჭიროა, აფხაზეთისა და ცხინვალის წარმომადგენლებმა მიიღონ დადასტურება იმისა, რომ საქართველო მათთვის აღარ არის აგრესორი. აი, ამის შემდგომი ეტაპია, თუ რამდენად შესაძლებელია ჩვენ შორის დიალოგის ისეთი აქტიური ფაზის დაწყება, რომ რეინტეგრაციაზე, ან თანაცხოვრების სხვა რომელიმე ფორმაზე ვისაუბროთ. ამ ყველაფრის შანსი სააკაშვილმა ერთი აბსურდული მოქმედებით შეიყვანა ათწლეულიან ჩიხში.
შემიძლია გითხრათ, რა მდგომარებაში ვიყავით 2008 წლის 7 აგვისტოს საღამოს 22:00 საათამდე - ჩვენ გვქონა შანსი სწრაფად გაგვეხორციელებინა ძალიან წარმატებული პროცესი, სახელწოდებით "რეინტეგრაცია", თუმცა ამ ომით მიხეილ სააკაშვილმა ამ პროცესის წარმატებულად დამთავრების თაობაზე მთელი თაობის ოცნება გადახაზა.
"ქართული პარტიისთვის" ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი იქნება ამ პრობლემის მოგვარება, თუმცა ეს უნდა განხორციელდეს მთელი ქართველი ხალხის მონაწილეობით და რაც მთავარია, ეს არ უნდა იყოს ერთი კონკრეტული პარტიის სამოქმედო გეგმა. დეოკუპაცია შესაძლებელი იქნება მხოლოდ მაშინ, თუ ამ თემას დავცლით პოლიტიკური კონიუნქტურისგან და ჩვენ პოლიტიკური ძალები, მას ერთმანეთს, როგორც ინსტრუმენტს, არ დავუპირისპირებთ. პირიქით, უნდა ვთქვათ, რომ ჩვენი კონკურენცია (როცა რეჟიმს გავუშვებთ) უნდა იყოს იმ თემაზე, თუ ვინ უფრო უკეთესად მოახერხებს ამ პროცესის წარმატებით  განხორციელებას.

- სხვათა შორის, პრეზიდენტი სააკაშვილი სამშვიდობო ინიციატივით გამოვიდა და თქვა, რომ ქართული მხარე ძალის გამოუყენებლობისთვის მზადა...

- რაც შეეხება ამ საკითხს: ხელისუფლება და კონკრეტულად, კახა ლომაია არ იყო, ომის შემდეგ რომ თქვა, უნდა დავივიწყოთ ჩრდილოეთით საერთოდ რამე რომ არსებობს და ჩავთვალოთ, თითქოს იქ ოკეანეაო... იმავეს ამბობდნენ ბენდუქიძე და მთავრობის სხვა წევრები. ახლა პოზიცია შეცვალეს, თუმცა ეს მხოლოდ იმიტომ, რომ შეიცვალა საერთაშორისო კონიუნქტურა და ახლა, ამის შესაბამისად სურთ მოედანზე თამაში... გეტყვით, კონიუნქტურული ცვლილება რაშიც მდგომარეობს: რუსეთ-ამერიკის გადატვირთვის ურთიერთობები ნამდვილი აღმოჩნდა. ამ ორმა დიდმა მოთამაშემ დაინახა, რომ ბევრ საკითხზე ერთმანეთის გარეშე ვერაფერს მიაღწევენ და ამის გამო, საქართველო დარჩა გამაღიზიანებელ როლში, ამიტომ რეჟიმის შესანარჩუნებლად სააკაშვილი რუსეთთან სრულ კაპიტულაციაზეც წავა, რაც არ უნდა დავუშვათ.

- ბატონო ეროსი, თქვენს კოლეგა ლიდერებზედაც მინდა გკითხოთ. ექსპერტები ამბობენ, რომ "ქართული პარტიის" შექმნაში თანამონაწილეობით ლევან გაჩეჩილაძე და კოკა გუნცაძე "მორიგ გაუგებრობაში" აღმოჩნდნენ, სოზარ სუბარს პოლიტიკურ გამოუცდელობას უწუნებენ, ირაკლი ოქრუაშვილზე ამბობენ, რომ იტყუება, როცა საქართველოში სამოქალაქო დაპირისპირების შესაძლებლობაზე პარიზიდან ლაპარაკობს, თქვენთვის კი "ვარდების რევოლუციაში" თანამონაწილეობა ვერ უპატიებიათ...

- ეს ის ექსპერტები არიან, რომლებიც ნებისმიერ საკითხზე აკეთებენ შეფასებას? ჩემი აზრით, საქართველოში კარგი ექსპერტების რაოდენობა შეზღუდულია, თუმცა მაინც გეტყვით... ჩვენ ვართ ის ადამიანები, რომელთა ზურგს უკანაც სხვადასხვა სფეროში მიღწეული წარმატებები და უზარმაზარი გამოცდილება დგას.
ლევან გაჩეჩილაძე - ეს არის ადამიანი, რომელმაც 90-იან წლებში, 100-წლიანი წყვეტის შემდეგ, პირველმა შექმნა წარმატებულ ბიზნესმენის სახე, იმიჯი და ჩამოაყალიბა კომპანია, რომელიც ქართული ღვინის ახალ სახეს წარმოადგენდა. დიდი წყვეტის შემდეგ, პირველად, ქართული ღვინო, როგორც სახელი, ევროპაში სწორედ ლევან გაჩეჩილაძის წყალობით გაჩნდა... შემდეგ, ის ჩაერთო პოლიტიკაში და რბილად რომ ვთქვათ, იყო ერთ-ერთი გამორჩეული სახე. 2008 წლის 5 იანვრის საპრეზიდენტო არჩევნების დროს მან მიაღწია იმას, რომ სააკაშვილს ურესურსოდ შეუქმნა ალტერნატივა და რომ არა გაყალბების მექანიზმების ამოქმედება, გარანტირებულად გველოდებოდა მეორე ტური. ანუ საქმე გვაქვს ადამიანთან, რომელიც იყო უპირობო ალტერნატივა მოქმედი პრეზიდენტისა. გარდა ამისა, ის არის ადამიანი, რომელიც 3 წელია - 2007 წლის სექტემბრიდან მოყოლებული, შეუჩერებლად იბრძვის ამ რეჟიმის წინააღმდეგ და ამ პერიოდში შეძენილი ცოდნა "ქართულ პარტიაში" მოიტანა. ასე რომ, მე თქვენი რესპონდენტი ექსპერტების მსგავსად არ ვფიქრობ, რომ ლევანი გაურკვევლობაში იმყოფება.
რაც შეეხება ირაკლი ოქრუაშვილს, 90-იანი წლების შუა პერიოდში ის ქართული იურისპრუდენციის ერთ-ერთი ჩამოყალიბებული ვარსკვლავი იყო. მის სახელს უკავშირდება ბევრი იურიდიული ნოვაცია. მან დააფუძნა ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაცია. იყო ყველაზე წარმატებული სახელმწიფო მოხელე "ვარდების რევოლუციის" პირველ წლებში. მან შეცვალა პოლიციაში ის, რითაც დღესაც ტრაბახობს სააკაშვილი. მის სახელს უკავშირდება პატრულის შექმნაც. 2005 წელს იყო ყველაზე პოპულარული პოლიტიკოსი საქართველოში და ჰქონდა იმაზე მაღალი რეიტინგი, ვიდრე მიხეილ სააკაშვილს იმ პერიოდში. შემდეგ მივიდა ჯარში და ჩაიბარა ისეთი არმია, რომელიც იყო "არაფერი", ჩაიბარა დახეულბოტასებიანი ჯარისკაცები და მათგან თანამედროვე, შესაბამისი აღჭურვილობისა და ცოდნით შეფუთული არმია შექმნა. ოქრუაშვილი იყო ერთადერთი ადამიანი, რომელსაც შეეძლო სააკაშვილისთვის პირში, პირდაპირ ეთქვა ყველაფერი. მისი ძალა თუნდაც იმაშია, რომ მან, რომელიც იყო ძალიან მაღალი სტატუსის მქონე პირი სააკაშვილის გარემოცვაში, გაბედა და დაუპირისპირდა ამ რეჟიმის შემოქმედს. რაც შეეხება იმას, როგორ უნდა მოახერხოს პარიზიდან ხელისუფლების შეცვლა, ძალიან კარგადაც მოახერხებს - ცივილიზაცია შორსაა წასული. 21-ე საუკუნეში კონტაქტი პრობლემას არ წარმოადგენს. ირაკლი ოქრუაშვილს არც კამპანიაში და არც პარტიის მართვაში მონაწილეობის სახით პრობლემა არ ექმნება.
სოზარ სუბარზე გეტყვით იმას, რომ ის არის მსოფლიოში აღიარებული ადამიანის უფლებების დამცველი. ერთ-ერთი ადამიანი, სულ 5 თუ 6 კაცს შორის მსოფლიოში, ერთადერთი კი საბჭოთა კავშირისა და აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებში, რომელსაც გაეროს უმაღლესი კომისარის მრჩევლის სტატუსი აქვს. სოზარ სუბარს ხალხი იმედით შესცქერის. ასე რომ, მის პოლიტიკურ გამოუცდელობაზე საუბარი ირონიულია.
რაც შეეხება კოკა გუნცაძეს, ის ადამიანია, რომელმაც ლევან გაჩეჩილაძის საარჩევნო კამპანიის დროს (როცა ის, 2008 წლის 5 იანვრის საპრეზიდენტო არჩევნებში მონაწილეობდა) ცაიტნოტში, თვე-ნახევარში მოახერხა მძლავრი საარჩევნო მანქანის ამოქმედება და სწორედ მისი მენეჯმენტის დამსახურებაა, რომ გარანტირებული მეორე ტურის წინაშე ვიდექით.
ჩემს თავზე კი როგორ ვილაპარაკო... კი, მე ვიყავი "ვარდების იმ რევოლუციის" ერთ-ერთი ლიდერი და დავბრუნდი პოლიტიკაში იმ მიზნით, რომ ბოლომდე მივიყვანო ის ჩანაფიქრი, რომლის გულისთვისაც, 2003 წელს, ხალხმა ამ რევოლუციას მხარი დაუჭირა.
დავბრუნდი იმისთვის, რომ ქართველ ხალხს დავუბრუნო, რაც სააკაშვილმა წაართვა, ის, რაც უსინდისო და ავანტიურული გზებით ჩარეცხა და მიწასთან გაასწორა. ამისთვის საკმარისი გამოცდილება, ცოდნა და ენერგია მაქვს.

- რაც შეეხება პარტიის დაფინანსების თემას, რა წყაროებით არსებობს "ქართული პარტია"? უმრავლესობა (მაგალითად, გოკა გაბაშვილი, პავლე კუბლაშვილი, გნებავთ აკაკი მინაშვილი) ამტკიცებს, რომ მასში რუსული ფული იდება...

- აკაკი მინაშვილისა და პავლე კუბლაშვილის სახელების გაგონება, ჩემში ღიმილს იწვევს; 2004 წლამდე მათ პოლიტიკური ბიოგრაფია არც აქვთ, გოკა გაბაშვილს კი, მინდა გავახსენო, რა ფასად დარჩა ჟვანიასთან პარტიაში. წარსული ყოველთვის დავიწყებული არ არის. მე და "ქართულ პარტიას" გვაქვს იმის უნარი, რომ რასაც ვამბობთ, ის განვახორციელოთ. თუ გოკას რამე კითხვები აქვს, ჯერ საკუთარ თავს დაუსვას, თუნდაც იმის შესახებ, სად გაქრნენ 2008 წლის აგვისტოს ომის დროს და როგორ მიატოვეს გორი მან და მისმა თანამოძმეებმა? ძალიან ბევრი რამ ვიცი ბევრზე, ამიტომ სანამ ვინმე ლაპარაკს დაიწყებს, კარგად დაფიქრდეს, მით უმეტეს, ჩემზე საუბრის დროს...
რაც შეეხება ზოგადად, დაფინანსების ასპექტებს, გამოვიყენებთYყველა ლეგალურ საშუალებას. დახმარებას ვთხოვთ საქართველოს მოქალაქეებს, რომლებიც საზღვარგარეთ, პირველ რიგში კი, რუსეთში ცხოვრობენ. მართალია, ისევ სააკაშვილის რეჟიმის მიერ მიღებული კანონი მათ დაფინანსების დროს გარკვეულ შეზღუდვებს უწესებს, მაგრამ მთავარი ის კი არ არის, "ქართულ პარტიას" მისცემენ თუ არა ფულს, მთავარია, დააფინანსონ სხვადასხვა პროექტი. მაგალითად, ჯანდაცვის სფეროში რეფორმებთან დაკავშირებული კონფერეცია, სააზროვნო ცენტრების შექნა, რომელიც ქართულ-რუსული ურთიერთობების ნორმალიზაციაზე უმუშავებს და ა. შ. ეს საქმე არ არის?
რაც შეეხება სტრუქტურის ასაშენებელ ხარჯებს, გაგახსენებთ, რომ საპრეზიდენტო არჩევნების დროს, ბარაკ ობამამ "დოლარიანი მხარდაჭერის" ინტერნეტპროგრამით ისარგებლა და ამ სისტემით ისეთი ძლიერი კონკურენტის დამარცხება მოახერხა, როგორიც მაკკეინი იყო. ასე რომ, ფული პრობლემა არ არის. კრიმინალური ავტორიტეტებისა და კანონიერი ქურდებისგან ფულს არ მივიღებთ.
ეს ოდიოზული სახელები და გვარები, რომლებიც დღეს ხელისუფლებას და საპარლამენტო უმრავლესობას წარმოადგენენ, მალე პირველი თოვლივით გაქრება...

- უახლოს მომავალში ისევ ხომ არ გეგმავთ საფრანგეთში ირაკლი ოქრუაშვილთან შესახვედრად გამგზავრებას?

- საფრანგეთში, გერმანიაში თუ სხვა ქვეყანაში, ამას არ აქვს მნიშვნელობა, მაგრამ პარტიულ საკითხებთან დაკავშირებით ქვეყნიდან ამ დღეებში მართლაც მივემგზავრებით.

"ჯი-ეიჩ-ენი", ესაუბრა ლელა ბაღდავაძე