რესპოდენტის შესახებ
_ ქალბატონო ირინა, საპრეზიდენტო არჩევნების შემდეგ აქტიურ პოლიტიკაში აღარ გამოჩენილხართ. რას ნიშნავს ეს - ირინა სარიშვილი, მხოლოდ მიმდინარე პოლიტიკურ ორთაბრძოლებს განერიდა თუ პოლიტიკიდან საერთოდ წავიდა?
_ საპრეზიდენტო არჩევნებში მონაწილეობა მხოლოდ ერთი მოტივით მივიღე, მჭირდებოდა ტრიბუნა, რომლითაც კარგად ვისარგებლე და გამოჩნდა, თითქოს აქტიურად დავბრუნდი პოლიტიკაში. რეალურად ასე არ იყო. ვფიქრობ, ამჟამად პოლიტიკიდან ისინი მიდიან, ვისაც ჰგონიათ, რომ პოლიტიკაში არიან. იმას, რაც ბოლო 2-3 წლის განმავლობაში საქართველოში ხდება, პოლიტიკასთან არაფერი საერთო არ აქვს. რომ მქონოდა შესაძლებლობა, ჩემს პოზიციას უფრო აქტიურად დავაფიქსირებდი, მობილიზებასაც მოვახდენდი საზოგადოების იმ ნაწილისას, რომელიც ამ პოზიციას იზიარებს. მინდა ვთქვა, რომ გამზიარებელთა რიცხვი დღითიდღე იზრდება, არა იმდენად ჩემი დამსახურების გამო, რამდენადაც იმის გამო, რომ სამწუხაროდ ყველაფერი რასაც ვამბობდი სიმართლე აღმოჩნდა. ამას სჭირდება შესაბამისი ფინანსური საშუალებები და საინფორმაციო საშუალებების თუ მხარდაჭერა არა, მათი მხრიდან იგნორირების ფაქტორის გამორიცხავა მაინც, რაც სამწუხაროდ ხდება. აქედან გამომდინარე, გარედან ასე ჩანს, რომ მე ვპასიურობ. სინამდვილეში კი უბრალოდ არავის მხარეს არ ვარ. ძალიან მოხარული ვიქნებოდი, თუ რომელიმე ოპოზიციონერი, ფინასურად ჩემზე უფრო ძლიერი, იქნებოდა ჩემთვის მისაღები. სამწუხაროდ, ასეთ ძალას აქტიურ პოლიტიკაში ვერ ვხედავ, თუმცა ვფიქრობ, რომ ჩემი გააქტიურების დროც მოვა, თან ძალიან მალე.
_ ფინანსები ახსენეთ... ეს თქვენი პასიურობის გადამწყვეტი ფაქტორია?
_ არა, მხოლოდ ფინანსები არაფერ შუაშია. მაინც ეს პოზიცია მექნებოდა და გარეგნულად მაინც პასიურ პოზიციად ჩაითვლებოდა იმიტომ, რომ დღეს ან ერთის მხარეს უნდა იყო ან მეორის. ქართული ოპოზიცია რამდენ ნაწილად არის გაყოფილი და ვინ სად შეჩერდა, აღარც მახსოვს, თუმცა რომელიმეს მხარეს უნდა იყო. დამოუკიდებელი პოზიციისთვის, მილიონიც რომ გქონდეს, თუ აქაურამა საინფორმაციო საშუალებებმა არ გაგაშუქეს და არ გამოჩნდება, ვინ მეტს ყვირის და ვინ მეტს დარბის, მილიონიც ვერ გიშველის. ჩემი პარტიული თანამებრძოლები არ დამიკარგავს და იმედია, რომ ძალიან მალე დავბრუნდები.
_ გამომდინარე იქიდან, რომ 30 მაისის არჩევნებში არ მონაწილეობთ, მკითხველისთვის გვერდიდან დანახული თქვენი აზრი უფრო საინტერესო იქნება. როგორ ფიქრობთ, ვინ მოიგებს თბილისის მერის მოახლოებულ არჩევნებს და რა შეიცვლება ამის შემდეგ ქვეყანაში?
_ ამ არჩევნებში ამომრჩევლის დონეზედაც კი არ ვაპირებ მონაწილეობას, რადგან ჩემთვის ყველაფერი უკვე გარკვეულია. ოპოზიციას რომ მოეხერხებინა ერთმანეთთან კოორდინირება და საერთო კანდიდატით წარმდგარიყო, ავით თუ კარგით, თბილისში მას მოგების ძალიან დიდი შანსი ექნებოდა, წინა საპარლამენტო არჩევნების მონაცემებიდან გამომდინარე. რა თქმა უნდა, წინა საპარლამენტო არჩევნების შემდეგ ოპოზიციის რეიტინგი შედარებით დაეცა, თუმცა ეს იმიტომ არ მომხდარა, რომ ხელისუფლება კარგად მუშაობს. ოპოზიციამ ნებსით თუ უნებლიეთ ყველაფერი გააკეთა იმისათვის, რომ მერი გახდეს უგულავა. მერი, მოგვწონს ჩვენ თუ არა, გახდება უგულავა - ამ კანდიდატებს შორის ერთადერთი, რომელმაც ზუსტად იცის რა უნდა - ის, რომ უნდა შეინარჩუნოს თბილისის მერობა. არც ერთი სხვა კანდიდატი, სამწუხაროდ, არც გეგმავს მოგებას და მას ასეთი რამ აზრადაც არ მოსვლია.
_ საერთო კანდიდატი ახსენეთ... რამდენად მართებულად მიგაჩნიათ ის მიზეზი, რომელიც ოპოზიციის ნაწილმა დაასახელა, რომ ზურაბ ნოღაიდელი პუტინს ხვდება, "ედინაი როსიასთან" ხელშეკრულებას აფორმებს და მასთან რაიმე სახის ალიანსში შესვლა სამშობლოს ღალატია... რეალურად ხომ თბილისის მერის არჩევნებში ამის გამო არ მოხდა ოპოზიციის ერთი კანდიდატის ირგვლივ გაერთიანება...
_ ნოღაიდელი პირადად ჩემთვის თავისი მოღვაწეობიდან გამომდინარე არის მიუღებელი და აბსოლუტურად სულერთია, იგი ბრიტანეთის პრემიერ-მინისტრის მეგობარი იქნება, პუტინის თუ სხვისი... პოლიტიკოსებმა თუ დაინახეს, რომ არჩევნებში მონაწილეობას აზრი აქვს, მაშინ მათთვის ცხადი უნდა იყოს, რომ ერთმანეთის საპირისპირო ნაბიჯების გადადგმით ვერანაირ შედეგს ვერ მიიღებენ. უფრო მეტად მესმის იმ ძალების, რომლებიც ახლა არჩევნებში მონაწილეობას არ იღებენ. ერთიცაა, საპარლამენტო მანდატებზე ოპოზიციის ძალიან დიდმა ნაწილმა, ვინც დღეს მერობის კანდიდატებს აყენებს და საკრებულოს არჩევნებში იღებს მონაწილეობას, გამარჯვების მიუხედავად უარი თქვეს. მათ განაცხადეს, რომ საპარლამენტო არჩევნები გაყალბდა და ისინი პარლამენტსა და მის მანდატებს არ ცნობენ. მე მათ მიმართ მიჩნდება კითხვა - რა შეიცვალა ამ ხნის განმავლობაში?! გაკეთიშობილდა ეს ხელისუფლება, საარჩევნო გარემო გახდა უკეთესი, თუ რა მოხდა ისეთი, რომ უფრო მაღალ ტრიბუნაზე და დიდი უფლებამოსილების მანდატზე ამ ხალხმა უარი თქვა და დღეს საკრებულოს არჩევენბში მონაწილეობენ. რაც შეეხება ნოღაიდელს, ასეთი ტიპის პოლიტიკოსები ჩემთვის მიუღებლები არიან, რადგან პოლიტიკოსი, რომელიც მზად არის თავისი თავი და ქვეყანა ვინმეს მორჩილად გამოაცხადოს, იქნება ეს აშშ, რუსეთი თუ სხვა, ჩემში უპრინციპო ადამიანთან ასოცირდება. მის საქციელს ღალატს ვერ დავარქმევ. ეს არის იგივე, რასაც აკეთებს ჩვენი ხელისუფლება. ნოღაიდელი და ხელისუფლების ქმედებებში თვისობრივ სხვაობებს ვერ ვხედავ. დარწმუნებული ვარ, დღევანდელ ხელისუფლებას პრინციპულად არც რუსეთისთვის უთქვმას უარი და არც შტატებისთვის.
_ რუსეთი და აშშ ახსენეთ... ქართულ პოლიტიკურ სივრცეში ორი მძლავრი ოპოზიციური ბლოკი არსებობს _ "ეროვნული საბჭო" და "ალიანსი საქართველოსთვის", რომელთაგან პირველს რუსეთის აგენტობას აბრალებენ, ხოლო მეორეს _ ამერიკისას. თავის მხრივ, ხსენებული გაერთიანებები საპარლამენტო ოპოზიციას მმართველი გუნდის სატელიტობაში სდებენ ბრალს. როგორ ფიქრობთ, ეს გადაბრალებების კორიანტელი ქართველ ამომრჩეველს ხომ არ დააბნევს და ადგილობრივ არჩევნებში "ნაცმოძრაობის" რა ალტერნატივა რჩება ამომრჩეველს?
_ მე რომ ალტერნატივას ვხედავდე, წავიდოდი არჩევნებზე და ხმას მივცემდი. ასეთ ალტერნატივას ვერ ვხედავ. რაც შეეხება "ალიანსს" და ნოღაიდელს, ასეთი ურთიერთბრალდებებით ისინი ადასტურებენ, რომ ამ ხელისუფლების ორ მხარეს წარმოადგენენ, ანუ მისი შემადგენელი ნაწილები არიან. დღევანდელი ხელისუფლება რუსულ-ამერიკული გეგმით მოქმედებს და აგვისტოს ომიც და ეს ყველაფერი, რაც ახლა ხდება, სწორედ ამ გეგმის შემადგენელი ნაწილია. ის, რომ მედალს ორი მხარე აქვს, თავისთავად გულისხმობს, რომ მედალი, ამ შემთხვევაში სააკაშვილია - ერთ მხარეს მას ნოღაიდელი ჰყავს და მეორე მხარეს _ "რესპუბლიკელები". ირაკლი ალასნია საერთოდ აღარაფერს წარმოადგენს, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც მან ნოღაიდელისკენ ნაბიჯი გადადგა და როგორც პატარა ბავშვი დატუქსეს და უკან დააბრუნეს. ალბათ, ცოტახანს კუთხეშიც დააყენეს. ალასანიას უმძიმესი შეცდომა მოუვიდა, როცა თავისი მოღვაწეობა "რესპუბლიკელებს დაუკავშირა, რადგან საკმაოდ მაღალი რეიტინგი და წინაპირობები ჰქონდა ბურჯანაძესა და ნოღაიდელთან შედარებით, იმისათვის, რომ ერთიანი ოპოზიციის ლიდერი გამხდარიყო. დღეს კი ალასნია "რესპუბლიკელების" მძევალია.
_ სხვა არჩევნებში მონაწილე თუ არმონაწილე პარტიებზე რას გვეტყვით?
_ ვინც არჩევნებში მონაწილეობას არ იღებენ, მათი პოზიცია ჩემთვის გასაგებია (მისაღებს არ ვამბობ). ბურჯანაძე, რომელიც არანაირად არ მხიბლავს, როგორც პოლიტიკოსი და წესით მისდამი ბევრს ძალიან დიდი უნდობლობა უნდა ჰქონდეს, იქცევა ბევრად უფრო თანმიმდევრულად, ვიდრე იგივე ნოღაიდელი ან ნებისმიერი სხვა პოლიტიკოსი, რომელიც არჩევნებში მონაწილეობს. შალვა ნათელაშვილზე არაფერს არ ვიტყვი. ის ყოველთვის ასე იქცევა და ამას ანალიზიც აღარ სჭირდება. რაც შეეხება არჩევნებში მონაწილე პარტიებს, ამ შემთხვევაში ყველაზე უფრო თანმიმდევრულად "ქრისტიან-დემოკრატიული მოძრაობა" მოქმედებს. ეს უკანასკნელი საპარლამენტო არჩევნებზე შემთხვევით არ გასულა მეორე ადგილზე და ეჭვი არ მეპარება, რომ ეს ხელისუფლებასთან ალიანსით მოხდა, თორემ ორი თვის წინ შექმნილი პარტია 9%-ით მეორე ადგილზე ვერ გავიდოდა და ვერ გაუსწრებდა "ლეგენდარულ" შალვა ნათელაშვილს, მაგრამ მეორე მხრივ, "ქრისტიან-დემოკრატების მოღვაწეობა თანმიმდევრულია, ანუ ისინი ხელიუფლებას ებრძვიან არჩევნების გზით და ისე იბრძვიან, როგორც ამ ხელისუფლებასთან ბრძოლა არის შესაძლებელი - ნახევრად, ან მთლიანად შეთანხმებით. აქედან გამომდინარე, მათი ამ არჩევნებში მონაწილეობა ჩემთვის გასაგებია, რადგან ეჭვი არავის შეეპაროს, რომ ისინი თბილისის მერის არჩევნებში მეორე ადგილზე გავლენ; საკრებულოში საკმაოდ კარგი წარმომადგენლობა ეყოლებათ და ვფიქრობ, ინგა გრიგოლიას კარგი შანსი აქვს, გახდეს საკრებულოს თავმჯდომარე. რასაკვირველია, გია ჭანტურია თბილისის მერი ვერ გახდება, მაგრამ, ალბათ, მასაც სხვა მოტივაცია აქვს და მისი თბილისის მერის არჩევნებში მონაწილეობა ცარიელ სივრცეში გადადგმული ნაბიჯი არ არის. დარწმუნებული ვარ, რომ "ქრისტიან-დემოკრატები" უკვე მეორედ დააფიქსირებენ არჩევნებში მიღწეულ მეორე ადგილს. აქვე მინდა აღვნიშნო, რომ არჩევნების შემდეგ სიტუაცია სტაბილური გახდება, დაიწმინდება და მე ვეცდები მომავალი საპარლამენტო არჩევნებისთვის სათანადოდ მოვემზადო.
_ ხელისუფლებამ და სხვა ოპოზიციური პარტიების ნაწილმა აქტიურად დაიწყეს საზოგადოებასა და პოლიტიკურ სპექტრში მოღალატეების ძებნა. ამ შემთხვევაში განსაკუთრებით ზურაბ ნოღაიდელის ფაქტორი გამოიკვეთა. როგორ ფიქრობთ, რა დროს ცდილობს ხელისუფლება ქვეყანაში მოღალატის ხატის შექმნას?
_ მოღალატის ძებნას იწყებს იმ დროს, როდესაც მას უნდა ყურადღების გადატანა სხვა საკითხებზე და თავისი უკეთურების ვიღაც მტერზე გადაბრალება. ამ დროს მისთვის არ აქვს მნიშვნელობა, ეს მტერი მართლა არსებობს თუ არა. ის, რომ ნოღაიდელი გამოცხადებულია რუსეთის აგენტად, მიკვირს ამ ხელისუფლების, რადგან ეს უკანასკნელი მათი გუნდის აქტიური წევრი იყო და ერთ-ერთი უმდიდრესი ადამიანია, რომელმაც ქონება ამ ხელისუფლების წყალობით დააგროვა. მათ რომ ნოღაიდელის განეიტრალება უნდოდეთ, ამის ძალიან ბევრი საშუალებაც აქვთ. ამასთან, ნოღაიდელი პიროვნულად არის ძალიან მშიშარა ადამიანი და დღეს მუშტებს რომ იქნევს, ამის საშუალებას არა მხოლოდ მის უკან მდგომი რუსული ძალები აძლევენ, არამედ საქართველოს ხელისუფლებაც. ეს ფაქტია. ნოღაიდელს ან საინფორმაციო საშუალებების მხრიდან იგნორირება სჭირდებოდა და მაშინ ეყვირა გიჟივით, ბევრი მხარდამჭერი მაინც არ ეყოლებოდა, ან ერთი თითის დაქნევა უნდა იმისგან, ვისაც ამის გაკეთება რეალურად შეუძლია და ხელისუფლება ამას გააკეთებს - არჩევნების შემდგომ ან მანამდეც. გააკეთებს იმ დროს, როცა თავისთვის სასარგებლოს ამოიღებს ამ ტიპის ოპოზიციისგან, ანუ ყველაფერს მას გადააბრალებს და შემდგომ უკვე შესაძლებელია ნოღაიდელმა ოქრუაშვილივით ყველა ბრალდებას ხელი მოაწეროს. დღეს მოვლენების განვითარების ორი შესაძლო ვარიანტი არსებობს: ვფიქრობ, 99% მაინც არის ის, რომ ეს არჩევნები "მხიარულად" დამთავრდება, ანუ უგულავა გახდება მერი. ცოტა აჭრელდება საკრებულოები ყველგან, განსაკუთრებით თბილისში და ხელისუფლება გადაირჩენს თავს, მინიმუმ 2012 წლამდე (საპარლამენტო არჩევნებამდე), ან ერთი პროცენტი რჩება იმისი, რომ სააკაშვილი უკვე განწირულია და შესაძლოა გათამაშდეს სცენარი, ვითომ რუსულმა ძალებმა გააძევეს ის ქვეყნიდან და ნოღაიდელი ამ სარეზერვო ვარიანტად არის შემონახული, თუმცა ამ შემთხვევაშიც ნოღაიდელი აბსოლუტურად განწირულია იმიტომ, რომ ის ყველაზე შავ სამუშაოს ასრულებს. იმავე რუსულ სახელმწიფო წრეებში ჩვენ ვხედავთ, მასა და ბურჯანაძეს შორის რა განსახვავებებს აკეთებენ. ერთი სიტყვით, ნოღაიდელი ორივე შემთხვევაში ნიჩაბზე დევს.
_ მოღალატეების აღმოჩენის პროცესში თქვენი ყოფილი პარტია ედპ-ც აქტურად მონაწილეობდა, რომელმაც საქართველოს მოღალატეების სიაც კი გამოაქვეყნა, სადაც თქვენც იყავით...
_ მეც ვიქნებოდი. ნამდვილად არ მაწყენინიებდნენ. ამ ადამიანებს ედპ-ის წევრებად არასდროს მოვიხსენიებ. ეს პარტია მათი საკუთრება არ არის, ისევე, როგორც ჩემი. ეს პარტია სულ სხვა ადამიანებმა შექმნეს. მომავალში ჩემი ერთ-ერთი უმთავრესი საზრუნავი იქნება ამ პარტიის თავის ადგილზე დაბრუნება, სადაც ის ღირსებას შეინარჩუნებს. რაც შეეხება თვითონ ჩემს მოღალატეობას, ამ ხელისუფლებამ თავის დროზე სწორედ ამ ოპოზიციის გამოყენებით, ვისაც დღეს მოღალატეები ეწოდებათ, აქტიურად მოახერხა ამ თემის პროპაგანდირება, თითქოს მე ვიყავი მოღალატე. სამწუხაროდ, პოლიტიკოსების ნაწილს ხშირად მეხსიერება ღალატობთ ხოლმე და ავიწყდებათ, ვისი მიმართუელებით ისროდნენ ქვებს. ბუნებრივია, არანაირი კავშირი სხვა ქვეყნის სპეცსამსახურებთან არ მქონია. მე მაინც ვხედავ სხვაობას ჩემსა და ნოღაიდელსა თუ სააკაშვილსა და "რესპუბლიკელებს" შორის. ნამდვილად მინდა, რომ საქართველოს რუსეთთან კარგი ურთიერთობა ჰქონდეს, ისევე, როგორც კარგი ურთიერთობა უნდა გვქონდეს შეერთებულ შტატებთან. თუმცა მე, სააკაშვილის, ბურჯანაძისა და ნოღაიდელისგან განსხვავებით, არ მინდა, საქართველო რომელიმე ქვეყნის სატელიტად გადაიქცეს. ერთი კი ცხადია, რომ ეს უკანასკნელები საკუთარი კეთილდღეობის შესანარჩუნებლად საქართველოში არც ერთი ქვეყნის ჩექმის შემოყვანას არ ითაკილებენ.
_ როგორ წარმოგიდგენიათ რუსეთთან კარგი ურთიერთობა მაშინ, როცა მათ საქართველოს ტერიტორიის 20% ოკუპირებული აქვთ?
_ როგორც ეს აზერბაიჯანმა მოახერხა. აზერბაიჯანი ხომ სომხეთივით არა არის. ნამდვილად არ შეიძლება, რომ აზერბაიჯანი რუსეთის სატელიტ ქვეყნად განვიხილოთ. ძალიან ბევრი წლის წინ, როცა ნეიტრალიტეტზე ვსაუბრობდით, არ ვგულისხმობდით შვეიცარიის ნეიტრალიტეტს და რაღაც მიუღწეველს არ ვეპოტინებოდით. როცა ამ თემაზე ვსაუბრობთ, მხედველობაში გვაქვს იგივე ჩვენი მეზობელი აზერბაიჯანი, რომელსაც ოფიციალურად ნეიტრალიტეტი არ გამოუცხადებია, თუმცა ამ მიმართუელებით დგამს ნაბიჯებს. არსებობს ამის კონტრარგუმენტიც, რომლის მიხედვითაც, აზერბაიჯანს აქვს ნავთობი და მისი გამოყენებით აბალანსებს ურთიერთობას როგორც დასავლეთთან, ისე რუსეთთან, მაგრამ თუ აზერბაიჯანს ნავთობი აქვს, ჩვენ გვაქვს ჩევნი გეოპოლიტიკური მდებარეობა, ანუ გზა, რაც არანაკლები რესურსია, რადგან თეორიულად ნავთობი შესაძლოა ვინმემ წარმოიდგინოს, რომ ამოიწურება, მაგრამ გზა მყარი რესურსია. ეს რესურსი საქართველოს არც ერთ ხელისუფლებას არ გამოუყენებია.
_ თუმცა აზერბაიჯანმა რუსეთთან ამგვარი ურთიერთობების მიუხედავად მთიანი ყარაბახის პრობლემა მაინც ვერ გადაჭრა...
_ ყარაბახი ვერ დაიბრუნა, მაგრამ არც უფრო მეტად დაკარგა და არც ის მოხდა, რასაც საქართველოში ჰქონდა ადგილი 2008 წლის აგვისტოში. აზერბაიჯანმა ყარაბახის პრობლემა დააკონსერვა და ახლა ცდილობს სახალხო დიპლომატია გამოიყენოს, რაც, სამწუხაროდ, ჩვენს შემთხვევაში არ ხდება.
_ როგორც თქვენ აღწერთ, საქართველოში პოლიტიკური ქაოსია. ყველა თანხმდება, რომ ამ პროცესის დარეგულირებაში საზოგადოებაც უნდა ჩაერთოს. ალბათ, ამის მცდელობის ერთ-ერთი პირველი ნაბიჯი სახალხო წარმომადგენლობითი კრების დაფუძნებაა. რა აზრის ხართ ამ წამოწყებაზე?
_ ამ კრებაში მონაწილეობენ იგივე სახეები, ვინც ამ 3 წლის განმავლობაში აქტიურობდნენ, ჩართულები არიან ნინო ბურჯანაძე და გაჩეჩილაძეები - ესაა ხალხი, რომლებმაც ამ სამი წლის განმავლობაში რაღაცის გაკეთება დაიწყეს და ბოლომდე არაფერი მიუყვანიათ. თავგანწირვა არც ერთი მათგანისაგან არ დამინახავს. ბურჯანაძის რადიკალიზმში ჩანს, რომ მან დაბალი რეიტინგის გამო აირჩია ეს გზა, რადგან ეს ყველაზე მისაღები ფორმა იყო მისთვის, რათა საზოგადოებაში რეიტინგი აეწია და უნდა ითქვას, რომ მან ეს მოახერხა. გაჩეჩილაძეები არიან სრულ გაურკვევლობაში და ისინი ყველანაირ კრებაში მიიღებენ მონაწილეობას, იმიტომ, რომ მათ სხვა პოლიტიკოსებსგან განსხვავებით სირცხვილის გრძნობა ჯერ კიდევ შერჩენილი აქვთ. მათ ჯერ კიდევ უჭირთ გარეთ გამოსვლა, რადგან იქ "უცნობი" იქადნებოდა, რომ საკნიდან არ გავიდოდა, სანამ სააკაშვილი არ გადადგებოდა. იქ ლევანი ყვიროდა, _ "მიშა, მოვედით, მოსულები ვართ" და ბოლოს "წავედის" ყვირილი მოუწია. ამიტომ ჯერჯერობით ამ კრებაში ვერანაირ სერიოზულ მარცვალს ვერ ვხედავ და თუ რამე ძალა დგას ამის უკან და ეს კრება ფარად არის საჭირო, მაშინ ფარი ყველანაირი შეიძლება იყოს და პირველი ყოველთვის ფარს მოხდება.
_ ქალბატონო ირინა, თქვენ იყავით ერთ-ერთი პირველი, ვინც საქართველოს ნატოში გაწევრიანებას მხარს არ უჭერდა. იმ ფონზე, რომ ბოსნია და ჰერცოგოვინა MAP-ს იღებს, ამ მიმართულებით ჩვენი მომავალი კი კვლავ ბუნდოვანია, დავკარგეთ თუ არა ნატოში გაწევრიანების შანსი?
_ ნატოში გაწვრიანების შანსი არ დაგვიკარგავს, იმიტომ, რომ არც არასდროს გვქონია. ხელისუფლების მხრიდან ჩვენ მიმართ წარმოებდა აბსოლუტურად გამიზნული პოლიტიკა, რომ ჩვენ უნდა გვქონოდა ნატოსკენ მისწრაფება. ანუ ნატოში გაწევრიანების ხათრით ძალიან ბევრი რამე უნდა დაგვეთმო. რეალურად ეს მხოლოდ და მხოლოდ გულისხმობდა და დღესაც გულისხმობს შეერთებულ შტატებთან გაფორმებულ ხელშეკრულებას. რომელიც ითვალისწინებდა რაღაც დროის განმავლობაში, თუ სამუდამოდ არა, საქართველოს ტერიტორიის გარკვეულ ნაწილებზე სამხედრო ბაზების განლაგებას, ეს იქნებოდა მხოლოდ ამერიკული თუ ნატოს სამხედრო ბაზები. ცხადია, ეს არ არის ნატოში გაწევრიანება. მეტიც, ასეთი ხელშეკრულება ნატოში გაწევრიანების ყველაზე უარყოფით მხარეა. ყოველივე ზემოთქმული რომ განხორციელებულიყო, საქართველო ძალიან მძიმე მდგომარეობაში აღმოჩნდებოდა იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ნატოს წევრი გვერქმეოდა. ჩვენი გეოპოლიტიკური მდგომარეობა რამდენადაც კარგია, თუ ის სათანადოდ არ იქნება გამოყენებული, შესაძლოა, ძალიან დიდი საფრთხის შემცველიც გახდეს, განსაკუთრებით იმ პერსპექტივის გათვალისწინებით, რომ ახლოვდება ომი ირანსა და აშშ-ს შორის. აქედან გამომდინარე, საქართველო ნატოდან ყველაზე ცუდს იღებდა. უნდა აღინიშოს, რომ შეერთებული შტატებისთვის და ნატოსთვის საქართველო არის ერთჯერადი თუ მრავალჯერადი მოხმარების, მაგრამ გარკვეული დროით გამოსაყენებელი პოლიგონი. მხოლოდ ამის გამო კი ისეთი ფეთქებადი რეგიონის წარმომადგენელს, როგორიც კავკასიაა, ნატოში არავინ მიიღებს. იდეაში კი ვიყავი ნატოში გაწევრიანების წინააღმდეგი, მაგრამ რეალურად არავინ ჩვენს მიღებას არც აპირებდა. არანაირი ლოგიკით საქართველოში არც რუსული და არც ნებისმიერი სხვა ქვეყნის სამხედრო ბაზები არ უნდა არსებობდეს. აქვე მინდა განვაცხადო, რომ არც აფხაზეთი და სამაჩაბლოს რეგიონი არ გახდებიან რუსეთის ფედერაციის წევრები და არც ჩვენ ვიქნებით ნატოში.
"ჯი-ეიჩ-ენი", ესაუბრა დავით ქოქოშვილი