5 მაისს, 19:00 საათზე, გ. ლეონიძის სახ. ქართული ლიტერატურის სახელმწიფო მუზეუმში გაიხსნება გამოფენა „სიტყვის მუზეუმი“, რომელიც 16 მაისამდე გაგრძელდება. პროექტი ხორციელდება თბილისის მერიის კულტურული ღონისძიებების ცენტრის მხარდაჭერით.
პროექტში 20-მდე მხატვარი მონაწილეობს: მარიამ ნატროშვილი/დეთუ ჯინჭარაძე, ილიკო ზაუტაშვილი, კოკა რამიშვილი, მამუკა ჯაფარიძე, გურამ წიბახაშვილი, თემო ჯავახიშვილი, კარლო კაჭარავა, ლევან ჭოღოშვილი, ნიკო ცეცხლაძე, კოტე ჯინჭარაძე, გიო სუმბაძე, არჩილ თურმანიძე, მაქსიმე მაჩაიძე, ზურა ჯიშკარიანი, ანდრეა დოლიძე, ჯგუფი "ბულიონი".
გამოფენა ქართველი მხატვრების ტექსტზე დაფუძნებული ნამუშევრების დროებითი „მუზეუმია“, რომელიც ქართული თანამედროვე ხელოვნების სხვადასხვა თაობის მხატვრებს ერთ სივრცეში აერთიანებს. გამოფენაზე ნაჩვენებია როგორც გასული საუკუნის 90-ანი წლების, ასევე ბოლო 10 წლის მანძილზე და სპეციალურად გამოფენისთვის შექმნილი ნამუშევრები.
გამოფენის კურატორები: მაგდა გურული, მარიამ ნატროშვილი
სიტყვის ფენომენი ცნობიერ, ვერბალურ და გამომსხველობით განზომილებებშია სტრუქტურირებული. ბგერების და სიტყვების კონცეპტუალური და ლინგვისტური მახასიათებლების გამოყენება ესთეტიკური ამოცანების გადასაწყვეტად, მხატვრული კვლევის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი სფეროა.
ვიზუალურ ინფორმაციაში ლინგვისტური კოდის შესვლა მნიშვნელოვანი გარდატეხა იყო თანამედროვე ხელოვნებაში. როგორც როლან ბარტი ამბობს: "როდესაც კონცეპტუალისტმა მხატვრებმა თავიანთი ნამუშევრების ახსნა ვრცელი ტექტსებით დაიწყეს ან ტექსტები სულაც გამოსახულებებზე მოათავსეს, ამით მათ გაანადგურეს მანამდე არსებული დაყოფა იმიჯსა და ტექსტს, მაღალ ხელოვნებასა და მასკულტურას შორის." გამოფენზე წარმოდგენილია ტექსტზე დაფუძნებული ნამუშევრები, რომლებშიც სიტყვა და ტექსტი პირველადი შემოქმედებითი იმპულსის მატარებელი, კონცეპტუალური კომპონენტია. ეს არის განმარტებითი, მისტიფიკაციური, დეკლარაციული, სპონტანური ან წინააღმდეგობრივი ტექსტები. ისინი თან ერთვიან იმიჯს, ობიექტს, ან თვითონვე გარდაიქმნებიან იმიჯად და დამოუკიდებელი ნამუშევრები ხდებიან. გარდა იმისა, რომ იდეის გადმოსაცემად ისინი ვიზუალურ შემადგენელთან ერთად, სიტყვას და ტექსტს იყენებენ, მსგავსი ნამუშევრები იმიჯსა და ტექსტს შორის ურთიერთდამოკიდებულებასაც იკვლევენ.
„word-art“-ს, სიტყვის ხელოვნებას, ევროპული ტრადიციის პარალელურად, მნიშვნელოვანი ისტორია აქვს თბილისური მოდერნიზმის მხატვრების შემოქმედებაში. (დავით კაკაბაძე, ილია და კირილე ზდანევიჩები, H2SO4, ვიზუალური პოეზია და სხვ.) ქართველი მხატვრები დღემდე ქმნიან ორმაგად კოდირებულ ნამუშევრებს, სადაც არტისტული და სოციალური კონტექსტის გამოსავლენად, ისინი ორ საინფორმაციო/სასიგნალო სისტემას - ლინგვისტურ და ვიზუალურ გზავნილს შორის არსებულ დაძაბულობას, კონფრონტაციას და პირიქით, თანხვედრის ან უერთიერთგაძლიერების ეფექტს იყენებენ. ტექსტზე დაფუძნებული ნამუშევრები მაყურებელს მათი გააზრების უფრო აქტიურ პროცესს და ჩართულობის მეტ დიაპაზონს სთავაზობს, რადგან ნამუშევრის პერცეფცია, ამ დროს, ცილდება ვიზუალურ, თვალის საამებელ, "მხოლოდ მხედველობით" ("only retinal" Marcel Duchamp) აქღმას და მნახველს ნამუშევრის ხილული, "ფიზიკური სხეულის" მიღმა, საკუთარ გამოცდილებაში და წარმოდგენებში აგზავნის.
როგორც ცნობილია, მუზეუმი არის ინსტიტუცია, რომელიც განსაკუთრებული სახელოვნებო, კულტურული, ისტორიული და სამეცნიერო მნიშვნელობის მქონე არტეფაქტების და ობიექტების კოლექციებს ქმნის და დროებითი თუ პერმანენტული გამოფენების გზით ხელმისაწვდომს ხდის ფართო საზოგადოებისთვის. „სიტყვის მუზეუმი“ მუზეუმის სწორედ ამ ფუნქციას იმეორებს.
