როგორც კი ჩავედი, ეგრევე გამაფრთხილეს, რომ არ უნდა გადამეღო ტელეფონით არც ვიდეო და არც ფოტო, თუ ზემოთ, შოვის ტერიტორიაზე მოვხვდებოდი, - ამის შესახებ რადიო თავისუფლებას 23 წლის მათე ბაღაშვილმა უთხრა. ის სოფელ გლოლიდან არის და შოვში სტიქიის მესამე დღეს, 6 აგვისტოს, ჩავიდა.
მათე და სხვა მოხალისეები “დღვიორის ბანაკიდან” დახმარებას სთავაზობდნენ ყველას, ვინ ადგილზე მუშაობდა - პოლიციელებს, მაშველებს, ჯარისკაცებს, ადგილობრივებს.
“ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, რომ პოლიციელის მანქანასთან მივიდოდი სნიკერსის დიდი ყუთით - და ისიც მნიშვნელოვანია ვთქვათ, რომ ამას არ ვაკეთებდით იმიტომ, რომ სახელმწიფო მათ არ აჭმევდა. ჩვენ გვინდოდა, რომ ადამიანები ყოფილიყვნენ გამხნევებულები, საბრძოლო განწყობაზე და ის ტკივილი, რაც გვაერთიანებდა, რაღაცნაირად შეგვემსუბუქებინა, რომ ეპოვათ ძალა, რაც ჭირდებოდა დაკარგული ადამიანების ძებნას ტალახში და მიწაში”, - ამბობს მათე და ჰყვება, რომ ბანაკის მუშაობა მარტივი არ იყო.
მოხალისეები არ უნდა აჰყოლოდნენ მათი დისკრედიტაციის მიზნით გავრცელებულ ხმებს, რომ მათი მიზანი სახელმწიფოს ეფექტურობის ეჭვქვეშ დაყენება იყო, რომ პოლიტიკური პარტიის დღის წესრიგს ატარებდნენ. მათ უნდა ეზრუნათ უსაფრთხოებაზე და დაეცვათ ყველა ის მოთხოვნა, რაც სახელმწიფო უწყებებმა დაუწესეს.
“როგორც კი ჩავედი, ეგრევე გამაფრთხილეს, რომ არ უნდა გადამეღო ტელეფონით არც ვიდეო და არც ფოტო, თუ ზემოთ, შოვის ტერიტორიაზე მოვხვდებოდი…აღმოჩნდა, რომ ეს წესი ყველასთვის მოქმედებდა და მოქმედებდა მკაცრად," - ამბობს მათე. სტიქიის ზონაში 4 აგვისტოდან სახელმწიფო უწყებები ზღუდავდნენ და მკაცრად აკონტროლებდნენ არა მხოლოდ მოხალისეების საქმიანობას, არამედ იმ ინფორმაციასაც, რაც შეიძლება იქიდან მედიას და მოქალაქეებს გამოეტანათ. შოვთან მიახლოება მხოლოდ შემოვლითი გზებით და არალეგალურად იყო შესაძლებელი, პოლიცია დღვიორას ხიდის იქით გადაადგილების და მუშაობის საშუალებას არ აძლევდა მედიას.
"იქ ყოფნისას ორჯერ სრულად გაითიშა ტელეფონის სიგნალი. ერთხელ შს მინისტრი რომ იყო ჩამოსული პირველად მაშინ და მეორედ არ მახსოვს, ვინმე იყო ჩამოსული თუ რამე სხვა ხდებოდა...
მე როგორც ვიცი, პირველ ორ დღეს ადგილობრივების მუშაობის, ძებნის და ძიების წილი იყო აბსოლუტური, ალბათ, 90% და სამაშველო სამსახურის - 10%. რაღაცნაირად სპეკულირებენ იმით, რომ ჩვენ ვაკრიტიკებთ მაშველებს, მაგრამ ჩვენ მაშველებს არ ვაკრიტიკებთ, ვერავინ ვერ გაიქცევა სტიქიის ზონაში, თუ ხელმძღვანელები არ მისცემენ ბრძანებას.
პირველი ორი დღის განმავლობაში იპოვეს ყველაზე მეტი ცხედარი ზუსტად იმიტომ, რომ ადგილობრივები ეძებდნენ გარდაცვლილებს. თუ დააკვირდებით, მომდევნო დღეებში თითო-ორ ცხედარს პოულობენ. ადგილობრივები ბევრად კარგად იცნობენ იქაურობას და მოტივაციაც მეტი ქონდათ, დები და ძმები ყავდათ დაკარგული იმ ადგილას. 17 წლის ბიჭი მეუბნებოდა, ხელებს რომ ვიბან, მგონია, ცხედრის ნაშთები არ ჩამომდისო”, - ამბობს მათე.
მისი თქმით, უსამართლოა, როცა იქაურების საქმეს და სიტყვას პოლიტიკურ სარჩულს აკერებენ.
“არც კი იციან, ვინ არის პრემიერ-მინისტრი. [ისინი, ვინც პირველი ორი დღის განმავლობაში მუშაობდნენ] პირდაპირ ამბობენ, რომ დაიგვიანეს. არანაირი პოლიტიკური სარჩული ამ “დაიგვიანეს” მიღმა არ არსებობს. ადამიანს რომ უყურებ და კანკალებს საუბრის დროს და აღარ იცის, როგორ გააგრძელოს ცხოვრება იმ ადგილას, სადაც საშინელებები ნახა, ვერ ვხვდები საერთოდ, რას ნიშნავს მის ნალაპარაკევში პოლიტიკური სარჩული.”
მათე ამბობს, რომ ტრაგედიის მასშტაბი იმდენად დიდი იყო, რომ სტიქიის ზონაში მუშაობა ამ დღეებში ყველასთვის მძიმე იყო - პოლიციისთვის, მაშველებისთვის, ჯარისკაცებისთვის. მძიმე იყო ტრაგედიის მშვიდად და უმტკივნეულოდ გადატანა.
“არასოდეს არ წარმომედგინა, რომ პოლიციელებს გამამხნევებელ სიტყვებს ვეტყოდი. იქ დავინახე პირველად ადამიანი პოლიციელი, რომელიც ფორმის მიღმა ჩვენსავით დარდობს, ემოციებს ვერ უმკლავდება - 3 წლის ბავშვი რომ იპოვეს შლამში, იმ დღეს ყველაზე ცხადი იყო, რომ მათაც ძალიან უჭირდათ მორალურად იქ ყოფნა”, - უთხრა მათე ბაღაშვილმა რადიო თავისუფლებას.
